بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

با زخم من ارچه مرهمی نیست چون تو به سلامتی غمی نیست

گفتی که مترس دستگیرم ترسم که در این هوس بمیرم

یارب به خدائی خدائیت وانگه به کمال پادشائیت کز عشق به غایتی رسانم کو ماند اگر چه من نمانم

چون گرد شود وجود پستم هرجا که روم تو را پرستم

لیلی و مجنون ببایدت گفت تا گوهر قیمتی شود جفت

گویند مرا چرا نخندی گریه است نشان دردمندی ترسم چو نشاط خنده خیزد سوز از دهنم برون گریزد

عیب ارچه درون پوست بهتر آیینه دوست دوست بهتر آیینه ز روی راستگوئی بنماید عیب تا بشوئی

از پنجه مرگ جان کسی برد کو پیش ز مرگ خویشتن مرد

ای شاه سوار ملک هستی سلطان خرد به چیره دستی ای ختم پیمبران مرسل حلوای پسین و ملح اول

تا کی به نیاز هر نوالم بر شاه و شبان کنی حوالم از خوان تو با نعیم‌تر چیست وز حضرت تو کریمتر کیست

یارب به خدائی خدائیت وانگه به کمال پادشائیت کز عشق به غایتی رسانم کو ماند اگر چه من نمانم از چشمه عشق ده مرا نور واین سرمه مکن ز چشم من دور گرچه ز شراب عشق مستم عاشق‌تر ازین کنم که هستم

لطفی کن ازان لطف که داری بگشای در امیدواری زان یار که او دوای جانست بوئی برسان که وقت آنست

مجنون چو ندید روی لیلی از هر مژه‌ای گشاد سیلی

آن کز نسب بلند زاید او را سخن بلند باید

عشقی که نه عشق جاودانیست بازیچه شهوت جوانیست عشق آن باشد که کم نگردد تا باشد از این قدم نگردد

کردی دل خود به دیگری گرم وز دیده من نیامدت شرم

خسروشیرین چو یاد کردی چندین دل خلق شاد کردی

آب ار چه همه زلال خیزد از خوردن پر ملال خیزد کم گوی و گزیده گوی چون در تا ز اندک تو جهان شود پر

ای درد و غم تو راحت دل هم مرهم و هم جراحت دل قند است لب تو گر توانی از وی قدری به من رسانی

امروز که روز عمر برجاست می‌باید کرد کار خود راست فردا که اجل عنان بگیرد عذر تو جهان کجا پذیرد شربت نه ز خاص خویشت آرند هم پرده توبه پیشت آرند آن پوشد زن که رشته باشد مرد آن درود که کشته باشد امروز بخور جهد می‌سوز تا بوی خوشیت باشد آنروز پیشینه عیار مرگ می سنج تا مرگ رسد نباشدت رنج از پنجه مرگ جان کسی برد کو پیش ز مرگ خویشتن مرد