بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

لیلی چون بریده شد ز مجنون می‌ریخت ز دیده در مکنون مجنون چو ندید روی لیلی از هر مژه‌ای گشاد سیلی

عشق آمد و کرد خانه خالی برداشته تیغ لاابالی غم داد و دل از کنارشان برد وز دل شدگی قرارشان برد

مرکب بده و پیادگی کن سیلی خور و روگشادگی کن

آن می‌که چو شور در سرآرد از پای هزار سر برآرد

ساقی به کجا که می‌پرستم تا ساغر می‌دهد به دستم آن می که چو اشک من زلالست در مذهب عاشقان حلالست

ور زانکه شکر نمی‌فروشید در دادن سرکه هم مکوشید

مجنون جگری همی‌خراشد ثلیلی نمک از که می‌تراشد مجنون به خدنگ خار سفته است لیلی به کدام ناز خفته است مجنون به هزار نوحه نالد لیلی چه نشاط می‌سکالد مجنون همه درد و داغ دارد لیلی چه بهار و باغ دارد مجنون کمر نیاز بندد لیلی به رخ که باز خندد مجنون ز فراق دل رمیداست لیلی به چه راحت آرمید است لیلی چو سماع این غزل کرد بگریست وز گریه سنگ حل کرد

ترسم چو نشاط خنده خیزد سوز از دهنم برون گریزد

درگاه تو قبله سجودم زنده به وجود تو وجودم خواهم که همیشه زنده مانی خود بی‌تو مباد زندگانی

گر صبر کنی به صبر بی‌شک دولت به تو آید اندک اندک دریا که چنین فراخ رویست پالایش قطرهای جویست وان کوه بلند کابرناکست جمع آمده ریزه‌های خاکست

عشقی که نه عشق جاودانیست بازیچه شهوت جوانیست عشق آن باشد که کم نگردد تا باشد از این قدم نگردد آن عشق نه سرسری خیالست کورا ابد الابد زوالست

عشق تو ز دل نهادنی نیست وین راز به کس گشادنی نیست با شیر به تن فرو شد این راز با جان به در آید از تنم باز