بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

می‌داد ز دوستی نه زافسوس بر چشم سیاه آهوان بوس کاین چشم اگرنه چشم یار است زان چشم سیاه یادگار است

عاجز شدم از گرانی بار طاقت نه چگونه باشد این کار می‌کوشم و در تنم توان نیست کازرم تو هست باک از آن نیست

آنرا که گزد سگ خطرناک چون مرهم هست نیستش باک وآنرا که دهان آدمی خست نتوان به هزار مرهمش بست

میل دل مهربانم آنجاست آنجا که دلست جانم آنجاست

او را سوی ما کجا طوافست دیوانه و ماه نو گزافست

نومید مشو ز چاره جستن کز دانه شگفت نیست رستن کاری که نه زو امیدداری باشد سبب امیدواری در نومیدی بسی امید است پایان شب سیه سپید است

تو رود زنی و من زنم ران تو جامه دری و من درم جان عشق ارز تو آتشی برافروخت دل سوخت ترا مرا جگر سوخت

ای قائل افصح القبایل یک زخمی اوضح الدلایل دارنده حجت الهی داننده راز صبحگاهی ای سید بارگاه کونین

ای قائل افصح القبایل یک زخمی اوضح الدلایل دارنده حجت الهی داننده راز صبحگاهی ای سید بارگاه کونین نسابه شهر قاب قوسین

او بی‌تو چو گل تو پای در گل او سنگ دل و تو سنگ بر دل گر با تو حدیث او بگویند رسوائی کار تو بجویند

صد زخم زبان شنیدم از تو یک مرهم دل ندیدم از تو صبرم شد و عقل رخت بربست دریاب و گرنه رفتم از دست

وآندم که مرا به من دهی باز یک سایه ز لطف بر من انداز آن سایه نه کز چراغ دور است آن سایه که آن چراغ نوراست

ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز ای یاد تو مونس روانم جز نام تو نیست بر زبانم ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند ای هیچ خطی نگشته ز اول بی‌حجت نام تو مسجل ای هست کن اساس هستی کوته ز درت دراز دستی ای خطبه تو تبارک‌الله فیض تو همیشه بارک‌الله

در شیوه عشق هست چالاک کز هیچ کسی نیایدش باک

در عشق چه جای بیم تیغ است تیغ از سر عاشقان دریغ است

گویند مرا چرا نخندی گریه است نشان دردمندی ترسم چو نشاط خنده خیزد سوز از دهنم برون گریزد

ای بر ورق تو درس ایام ز آغاز رسیده تا به انجام صاحب توئی آن دگر غلامند سلطان توئی آن دگر کدامند

گستاخ سخن مباش با کس تا عذر سخن نخواهی از پس

مجنون غریب دل شکسته دریای ز جوش نانشسته