بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

جز در غم تو قدم نداریم غم‌دار توئیم و غم نداریم

از بندگی زمانه آزاد غم شاد به ما و ما به غم شاد

شوریده‌ترم از آنچه دیدی مجنون‌تر از آنکه می‌شنیدی با تو خودی من از میان رفت و این راه به بی‌خودی توان رفت

مجنون چو شب چراغ مرده افتاده و دیده زاغ برده می‌ریخت سرشک دیده تا روز ماننده شمع خویشتن سوز

لیلی که چو گنج شد حصاری می‌بود چو ماه در عماری می‌زد نفسی گرفته چون میغ می‌خورد غمی نهفته چون تیغ دلتنگ چنانکه بود می‌زیست بی‌تنگ دلی به عشق در کیست

هر مرغ که مرغ صبحگاهست ورد نفسش دعای شاهست

بس میوه آبدار چالاک کز چشم بد اوفتاد بر خاک انگشت کش زمانه‌اش کشت زخمیست کشنده زخم انگشت

لیلی و مجنون حکیم نظامی گنجوی طاقچه

زن گر نه یکی هزار باشد در عهد کم استوار باشد چون نقش وفا و عهد بستند بر نام زنان قلم شکستند زن دوست بود ولی زمانی تا جز تو نیافت مهربانی چون در بر دیگری نشیند خواهد که دگر ترا نه‌بیند

مجنون به هزار نوحه نالد لیلی چه نشاط می‌سکالد مجنون همه درد و داغ دارد لیلی چه بهار و باغ دارد مجنون کمر نیاز بندد لیلی به رخ که باز خندد مجنون ز فراق دل رمیداست لیلی به چه راحت آرمید است

دل را به کسی چه بایدت داد کو ناوردت به سالها یاد او بی‌تو چو گل تو پای در گل او سنگ دل و تو سنگ بر دل

گفتم مگر آن صحیفه خواند کز محنت لیلیش رهاند او خود همه کام ورای او گفت نفرین خود و دعای او گفت

در عالم عالم آفریدن به زین نتوان رقم کشیدن

گر هفت گره به چرخ دادی هفتاد گره بدو گشادی

ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند

عقل از در تو بصر فروزد گر پای درون نهد بسوزد ای عقل مرا کفایت از تو جستن ز من و هدایت از تو

زان پیش کاجل فرا رسد تنگ و ایام عنان ستاند از چنگ ره باز ده از ره قبولم بر روضه تربت رسولم

چون شوق تو هست خانه خیزم خوش خسبم و شادمانه خیزم

وفات مجنون بر روضه لیلی

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز