بریده‌هایی از کتاب ارمغان

«بنده روزها ده بیست تا روزنامه را معمولاً همین‌طور یک مروری میکنم. بعضی از روزنامه‌ها هر روزی چهار تا، پنج تا تیتر دارند که هرکدام از این تیترها کافی است دل یک آدم ضعیف را بلرزاند؛ منفی، منفی، منفی، منفی! این کار را دوست میدارند. حالا اغراض سیاسی است، اغراض جذب مشتری است؛ هرچه هست، نمیدانیم؛ کسانی را متّهم نمیکنیم؛ امّا این واقعیت است، این غلط است. غلبه دادن نگاه منفی، خلاف واقع‌بینی است؛ موجب ناامیدی است. نقطهٔ مقابلش هم همین‌جور است. یعنی غلبه دادن نگاه مثبت، بدون دیدن نقطهٔ منفی، این هم گمراه‌کننده است؛

یک عدّه‌ای خوششان می‌آید که بگویند فلان نشان خارجی روی لباسشان هست یا روی وسیلهٔ خوراکی‌شان هست؛ این یک بیماری است؛ این بیماری را باید علاج کرد. این کار، توجّه نکردن به این است که ما در این مملکت داریم زندگی میکنیم و از نعمتهای الهی بر این کشور داریم برخوردار میشویم؛ آن‌وقت پولی را که در این کشور به‌دست می‌آوریم، میریزیم توی جیب یک کارگر خارجی، به زیان یک کارگر داخلی؛

در خیابانهای تهران به‌مناسبت روز قدس که روز دفاع از فلسطین است، شعار «نه غزّه، نه لبنان» دادند. کمک‌کنندگان به جنگ روانی دشمن در داخل، موجودات بدی هستند، موجودات حقیری هستند؛ این سرافکندگی دارد... هدف دشمن معلوم است؛ دشمن در صدد آن است که ما از نقاط قوّت خودمان صرف‌نظر کنیم، از عناصر اقتدار ملّی خودمان دست برداریم تا راحت‌تر بتواند بر کشور ما، بر ملّت ما، بر سرنوشت ما و آیندهٔ ما مسلّط بشود

پیشرفت هسته‌ای در کشور، مایهٔ افتخار فنّاوری و دانش فنّی کشور بوده، استعداد جوانهای ما را مشخّص کرده؛ چیز کوچکی نیست... این یک نقطهٔ قوّت بسیار بزرگ برای کشور است؛ هم آبرو و مایهٔ اعتبار است، هم در عمل، موجب پیشرفت کشور است. این را که یک نقطهٔ قوّت ملّی است، آمدند در تبلیغات انبوه و متراکم خودشان، در ذهن بعضی‌ها تبدیل کردند به نقطهٔ چالش‌آفرین و نقطهٔ ضعف؛ گفتند که مسئلهٔ هسته‌ایِ کشور موجب تنش است، موجب چالش است، موجب فشار دشمنان است، چه فایده‌ای برای ما دارد! نقطهٔ قوّت را تبدیل میکنند به یک نقطهٔ چالش‌آفرین برای اینکه این نقطهٔ قوّت را سلب کنند، از او بگیرند؛ این یکی از کارها؛ این کارِ روانی است،

ما نباید با دشمنانِ نظام هم‌صدا شویم. آنها مرتّب روی ناکارآمدی نظام تکیه میکنند و ما هم چه به‌صورت ناکارآمد جلوه دادن قوّهٔ قضائیّه، چه به‌صورت ناکارآمد جلوه دادن دولت و چه به‌صورت ناکارآمد و یا بد جلوه دادن اشخاص امین و سالمی که در نظام مشغول خدمتند، دائماً آن را تکرار میکنیم! هرکدام از کارها باید در جای خود صورت گیرد: دنبال‌گیری فساد با روش صحیحِ قانونی در جای خود انجام گیرد؛

بسیج مصداق این آیهٔ شریفه است: «اَلَّذینَ قالَ لَهُمُ النّاسُ اِنَّ النّاسَ قَد جَمَعوا لَکُم فَاخشَوهُم». بعد از جنگ اُحد شایعه انداختند که بنا است به مدینه حمله بشود، بترسید از دشمن؛ «فَزادَهُم ایمانًا»؛ امّا مؤمنین در مقابلِ این تهدیدها و عربده‌کشی‌ها ایمانشان بیشتر شد! «وَ قالوا حَسبُنَا اللهُ وَ نِعمَ الوَکیل»؛ این بسیج است. بسیج مصداق همین آیهٔ شریفه است که در مقابلِ تهدید دشمن نه فقط عقب‌نشینی نمیکند بلکه «فَزادَهُم ایمانًا»، ایمانش افزایش پیدا میکند؛ این یک نقطهٔ قوّت است. بسیج، یکی از نقطه‌های برجستهٔ تصویر واقعی از کشور عزیز ما است، و دشمن با بسیج خیلی مخالف است و عوامل دشمن هم با بسیج خیلی مخالف هستند.

اگر مقایسهٔ درست میخواهید بکنید، مقایسه کنید امروزِ جمهوری اسلامی را با چهل سال بعد از اعلامیهٔ استقلال آمریکا؛ با آن مقایسه کنید. اعلامیهٔ استقلال آمریکا از زیر یوغ انگلیس‌ها که بعد از جنگهای جرج واشنگتن و مانند اینها انجام گرفت؛ مثلاً فرض کنید در ۱۷۷۶، پنج شش سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه؛ چهل سال بعد از این ببینید که آمریکای آن روز چقدر پیشرفت کرده بود ...این را شما مقایسه کنید، ببینید بعد از چهل سال آنها به کجا رسیدند، ما بعد از نزدیک به چهل سال به کجا رسیدیم؟ آن‌وقت معلوم میشود که ما چقدر پیشرفت کردیم.

پیغمبران آمدند برای اینکه مردم در امور دین و دنیا از آنان اطاعت کنند؛ انقلاب و حکومت اسلامی هم براین‌اساس به‌وجود آمد. حکومت اسلامی این‌همه برکات به‌وجود آورد و دنیای اسلام را بیدار کرد؛ کسانی که به اسلام پشت کرده بودند و شخصیّتهای معروف و مبارز، گفتند ما اسلامی که خود را از مسائل زندگی مردم کنار نمیکشد قبول داریم و به اسلام گرویدند. ولی حالا دشمنان انقلاب، تشکیک در اصل این قضیّه را شروع کرده‌اند که: آقا اصولاً دین و روحانیّت و اسلام به چه مناسبت برای ادارهٔ روح مردم است؟

جنگ را تحمیل کردند، بمباران کردند، حملهٔ تبلیغاتی کردند، محاصرهٔ اقتصادی کردند، تبلیغات سراسری جهانی علیه این انقلاب به راه انداختند؛ همه برای یک هدف؛ آن هدف چیست؟ نگذارند نظام اسلامی به پشتیبانی ملّت ایران _ این پشتوانهٔ قوی _ به هدفها و آرمانهای خود دست پیدا کند؛ کاری کنند که ملّت خسته شود و مسئولان به ستوه آیند. وقتی ملّت و مسئولان از ادامهٔ راه خسته شوند، آنگاه اوّل تجدید سلطهٔ دشمنی است که او را بیرون کردید؛ برگردد، سلطهٔ جهنّمی خود را دوباره شروع کند و وضع را به همان شکلی برگرداند که مردم آن را به‌هم زده و از بین برده بودند.

اروپایی‌ها آمدند تز جدایی دین از سیاست را مطرح کردند؛ گفتند اصلاً دین را بایستی گذاشت کنار؛ حکومت بکل از دین جدا است؛ یک امر کاملاً عرفی است؛ هیچ ارتباطی به دین و مبانی دینی ندارد. این فکر اروپایی‌ها بود؛ آن‌هم ناشی از وضع دین و دولت در اروپا که کسی نگاه کند در دوران قرون‌وسطی میبیند که چه وضعیّت اسف‌باری در آنجا حاکم بوده است. بعد هم آوردند این را در داخل کشورهای اسلامی؛ چون احساس میکردند آن چیزی که ممکن است بایستد و مقاومت کند در مقابل حرکت استعمار که در قرن نوزدهم در اوج خود قرار داشت _ که می‌آمدند کشورهای اسلامی را میگرفتند _ آن چیزی که ممکن بود مقاومت بکند، این دین بود، انگیزهٔ دینی بود که بیایند نگذارند؛

دین از سیاست جدا نیست. مرکز و سرچشمهٔ اصلی این دین، یعنی وجود مبارک حضرت خاتم پیغمبران محمّد مصطفی (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) که دین، دین او است، خود در رأس حکومت و در رأس سیاست بود؛ برای تشکیل حکومت هجرت کرد و مسئلهٔ خلافت و جانشینی و حکومت و سیاست، جزو مسلّماتِ اسلام بوده است؛ حتّی در دوران حکومتهای بنی‌امیّه و بنی‌عبّاس که خلافت به‌صورت سلطنت درآمده بود، از نظر حاکم و محکوم، این معنا جزو مسلّمات بود که حکومت جزئی از اجزای دین است و ادارهٔ سیاست، یکی از تکالیف دینی است.

میخواهند این را از بین ببرند؛ میخواهند کاری کنند که یک انسان در جامعه، بر مال و فرزند و جوان و بر تحصیل و ادامهٔ راه خود به‌سوی آرمانهایی که هر شخصی دارد، هیچ‌گونه امنیّت و تضمینی نداشته باشد؛ این عیناً همان نقشه‌ای است که اوّل انقلاب طرّاحی کردند تا امنیّت را از بین ببرند؛ آن روز هم هدف اصلی را امنیّت جامعه قرار دادند؛ آن روز هم میگفتند آزادی نیست و به بهانهٔ دروغین مطالبهٔ آزادی، امنیّتی را که بتدریج مستقر میشد، میخواستند نگذارند مستقر شود؛ امّا نظام بر این حرکتِ دشمن فائق آمد. امروز هم به بهانهٔ دروغین و مزوّرانهٔ مطالبهٔ آزادی‌های مدنی میخواهند امنیّت مدنی و اجتماعی را از بین ببرند، که بازهم فائق نخواهند آمد؛ بازهم دشمن در مقابل ارادهٔ ملّت ایران و در مقابل ایمان و ایستادگی این مردم، بسیار ضعیف و زبون است؛

ازلحاظ عدالت اجتماعی هم امروز با گذشته، زمین تا آسمان فرق کرده است؛ البتّه تا آن عدالت اسلامی خیلی فاصله داریم، تا عدالت مطلوب خیلی فاصله داریم. امروز متأسّفانه همچنان نشانه‌های اشرافیگری و تجمّلات و بعضی از انحرافات گوناگون در جامعهٔ ما کم نیست، امّا وقتی نسبت به قبل از انقلاب ملاحظه بکنیم _ حالا شما جوانها که قبل از انقلاب را ندیدید؛ ما و آنهایی که دیدیم قبل از انقلاب را _ پیشرفت ملّت ایران و کشور اسلامی نسبت به آن وقت، پیشرفت بسیار برجسته‌ای است.

من یک آماری اینجا نوشته‌ام که این را بد نیست بگویم. منشأ این آمار و کسی که این آمار را داده است، بانک جهانی است؛ یعنی آمار داخلی نیست. اینجا گفته میشود که پیش از انقلاب، ضریب جینی بالای ۵۰ بود. ضریب جینی، یک محاسبه‌ای است که برای نشان دادن شکاف طبقاتی و فاصلهٔ فقیر و غنی در کشورها انجام میگیرد؛ هرچه عدد این ضریب بالاتر باشد، شکاف طبقاتی بیشتر است؛ هرچه کمتر باشد، شکاف طبقاتی کمتر است. قبل از انقلاب، ضریب جینی بالای ۵۰ بوده است؛ در سال ۹۴ ضریب جینی در کشور ۳۸ بوده است؛ یعنی ما این مقدار، فاصلهٔ ۵۰ و ۳۸، توانسته‌ایم فاصلهٔ طبقاتی را کم کنیم.

مسئلهٔ عدالت. بنده در چند هفتهٔ قبل گفتم در بحث عدالت عقبیم؛ عقیدهٔ من همین است، منتها دیگران _ بدخواهان _ جور دیگری استفاده کردند؛ معنای این حرف را این قرار دادند که کشور در باب عدالت، هیچ حرکتی انجام نداده است. این خلاف واقع است. در باب عدالت کارهای بسیار زیادی انجام گرفته، کارهای بسیار خوبی انجام گرفته است، منتها این، آن عدالتی که ما دنبالش هستیم و آرزوی ملّت مسلمان است، نیست، با آن فاصله دارد؛ وَالّا اگر شما مقایسه کنید کشور ما را با دوران قبل از انقلاب یا با بسیاری از کشورهای دیگر، می‌بینید در اینجا فاصلهٔ طبقاتی کمتر است، توانایی‌های قشر ضعیف بیشتر است، عمومیّت آموزش‌وپرورش و بهداشت و دیگر چیزها حتماً از بسیاری کشورهای دیگر بیشتر است.

کشور ژاپن که تحت سلطه و تحت اشغال بود، خود را جمع‌وجور کرد و ازلحاظ علمی پیشرفت نمود؛ غربی‌ها که هیچ مایل نیستند به منطقهٔ شرق نگاهی بیفکنند و به غیر نژاد اروپایی توجّهی بکنند، به‌خاطر پیشرفت علمی مجبورند آن را جدّی بگیرند؛ در بعضی از مراکز سیاسی یا سیاسی _ علمی آمریکا گفته‌اند ما نمیخواهیم یک ژاپن اسلامی به‌وجود آید! ژاپن اسلامی یعنی شما؛ گفته‌اند نمیخواهیم بگذاریم ملّت ایران از خود پیشرفت علمی نشان دهد. اینها حرکت ملّت ایران را می‌بینند؛

چند روز قبل که جوانان نخبه پیش من آمده بودند، این نکته را به آنها هم گفتم. خودباوری در علم، سیاست و در دفاع از کشور به ما کمک کرد. در دوران جنگ هشت‌ساله اگر خودباوری نداشتیم، پدرِ این ملّت درآمده بود و این کشور پامال شده بود. همین بود که جوان ۲۵ ساله به خودش باور و اعتقاد و اتّکاء داشت؛ یک لشکر را به یک جوان ۲۵ ساله می‌سپردند؛ میرفت میساخت، میپرداخت، آماده میکرد، حرکت میکرد، اقدام میکرد و کارهای بزرگ انجام میداد. امروز این خودباوری وجود دارد.

مسئلهٔ امنیّت قضایی هم که در برخورد و مراجعه و مواجهه با دستگاه قضا، مردم احساس امنیّت کنند، بسیار مهم است. این نگاهِ بسیار دقیق و حسّاس و جستجوگر را در درون قوّهٔ قضائیّه میطلبد. بحمدالله ما در قوّهٔ قضائیّه، قضات پاک‌دامن، شریف، دانا، مسلّط بر کار و باوجدان خیلی داریم؛ الحمدلله بدنهٔ قوّهٔ قضائیّه، بدنهٔ بسیار خوبی است؛ منتها در هر مجموعه‌ای باید همیشه انسان این بیم را داشته باشد که آدمهای سست‌بنیاد، سست‌عقیده و سست‌عمل حضور دارند؛ از این احتمال نباید صرف‌نظر کرد؛ باید دائم مثل دوربینی که با نورافکن محوّطه‌ای را جستجو میکند، چشمهای جستجوگرِ مسئولان عالی قوّه، به‌طور دائم در داخل قوّهٔ قضائیّه جستجو کند؛ آنگاه امنیّت قضایی به معنای واقعی کلمه به‌وجود آید؛

«نعمتان مجهولتان الصّحة و الامان»، مجهول است _ یکی «امان» است. تا امان هست، کسی ملتفت نیست که امنیّت هست؛ از خانه تا محلّ کسبت میخواهی بروی، ناامن باشد؛ تا مدرسه میروی، ناامن باشد؛ دانشگاه، ناامن باشد؛ از این شهر به آن شهر، ناامن باشد؛ الحمدلله امروز امنیّت در کشور وجود دارد و این به‌خاطر زحمات نیروهای نظامی ما و نیروهای امنیّتی ما است؛ باید واقعاً از اینها تشکّر کرد و اینها را تقویت کرد.

ما ملّتی بودیم خودباخته و به نیروهای درونی خودمان ناآشنا و بی‌اعتقاد، و به زرق‌وبرق بیگانگان چشم دوخته و فریفته؛ ولی این شجرهٔ طیّبه ما را به ملّتی با ابتکار، با اعتمادبه‌نفس، با حرفهای نو و تازه در زمینه‌های گوناگون تبدیل کرد.