بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد دوم

گوشش میشنید که چه میگوید اما مغزش نمیفهمید.

ــ نطلبیده به دنیا اومدم، نطلبیده بزرگ شدم، نطلبیده رشته دانشگاهی انتخاب کردم و متاسفانه نطلبیده هم سر تو هوار شدم. یادم نرفته که تو نمی خواستی من باشم و آقای اژدری اصرار کرد... ببخش که نطلبیدگی من، به ضرر تو هم تموم شد... میبخشی؟

شاید کم آورده، اما نبریده و امسال نشد سال بعد، دوباره سر پا میشه.

در واقع سه تا شریکیم که اگه یکیمون پاش بلنگه با سر میخوریم زمین!

ــ داری میری خونهٔ دیبا جون اینا، منم تا در خونهٔ عمه شکر می رسونی؟ ــ کجا؟! شورش رو درنیارآ! وثوق بدبخت نامزد کرده قلاده که گردن نبسته هی راه به راه بهش آویزونی!

ــ اگه دلم بهت قرص نبود که امروز کنارت نبودم. باشه تو نگو، اما من می گم، خیلی برام عزیزی شریک... مجید لبهٔ تخت نشست و یک دور قلبش در سینه آفتاب بالانس زد و با صدای دو رگه ای گفت: ــ این جوری یه بارکی بهم از این حرفا نزن دختر، جنبه شو ندارم دیدی از خوشی ذوق مرگ شدم ها!... روانیتم رفیق...

صدای دیبا را شنید که زیر لبی گفت: ــ بچه پر رو! خنده‌اش بلند شد و از در دوستی گفت: ــ اگه پارسال مثل چنین روزی که اومدی خواستگاریم برای "رفیع چوبت"، میدونستم این قدر برام دوستداشتنی و خواستنی میشی همون موقع ازت خواستگاری میکردم. دیبا درسته که مجید توانا آدم زبون بازیه اما توی بیان احساسش ناتوانه از زبون بازی، همین اولین روز میگم که شاید انتظاراتت رو کلامی نتونم برآورده کنم، اما مطمئن باش همون طور که بلد نیستم بگم دوست دارم، بلدم نشون بدم. هیچ وقت کاری به زبونم نداشته باش نگاه کن به عملم... از امروز صبح، تا لحظه ای که نفس میکشم دلت بهم قرص باشه... میشنوی چی میگم؟

پوف حسرت باری کشید و او هم زیر لب خطاب به خود گفت: ــ چه رسم بدی دارید که مثل امشب چهارتایی دور هم جمع میشید! کاش میتونستیم یه جشن تولد دونفره میگرفتیم... فقط من و تو... وقتی مطمئن شدم که چهارگوشهٔ دلت به اسم خودم سند خورده دیگه نمی ذارم کسی، حتی پدر و مادرت، این شب رو ازم بگیرند.

ــ باز هم همون برنامهٔ همیشگی دختر من دختر تو دیگه! تو و بابا چرا نمی خواین دست از سر من و ژینا بردارید... اصلا امشب حوصله شو... رفتن ژینا چه ربطی... باشه باشه، اصلا هر چی شما میگید... کادو؟!... من یه بار یه غلطی کردم و کادو تولد شما رو... ول کنید تو رو خدا، اصلا نمی خوام درست حرف بزنم، من همینم مامان! بعضی وقتها بد دهن و لا ابالی... مجید با نوک انگشتها از روی شال تلنگری به سر دیبا زد و با این کار توجه او را به خود جمع کرد و با اخم در هم پیچیده ای گفت: ــ درست با مادرت صحبت کن!

نذر دارم که خدا یه کله شقی رو سر راه بیاره و زودتر منو از سرکار بودن دربیاره.

مجید آه سردی از سینه بیرون داد. باید دیهٔ رضا را یک روز بگذارد کنار و جماعتی را از شرش راحت کند.!

اخلاق خوب و یا بدی که آیناز داشت این بود که جایی می رفت مهمانی، محال بود ژست مهمانها را به خود بگیرد.

با تمام هیبت ظاهری که داشت مردی عاطفی بود که کوچکترین ضربه ای روحیهٔ شکننده‌اش را در هم میپاشید به خصوص اگر این ضربه از طرف افراد خانواده‌اش هم بوده باشد.

اعتقاد داشت که تا جوانی و بنیهٔ کار کردن داری کار کن، وقتی پیر و فرتوت شدی وقت برای استراحت زیاد است!

مشکل من اینه که تو داری ادای مردا رو درمی آری و حاضر نیستی به تواناییهای مردی که کنار دستته اعتماد بکنی!

در یک کلام، حالش بد حال و احوالی بود!

تو واقعا ماهی، نه از اون ماهی‌ها از اون ماه ها!

ــ الانه که اون قدر فشارت بدم تا یا بری توی قلبم یا بترکی! کدومو می خوای؟

درس اصلی این بود که هر کس سر جایش خودش باشه بهترینها رو میتونه به دست بیاره.

ــ میگم گوشی رو بده... ــ نمیدم... مامان... و بلند شد و دوید سمت پله هایی که مادرش از آن پایین میامد که نرسیده به پله ها، رضا از پشت یقه‌اش را چسبید. دعوای پدر و پسر سر گوشی دیدنی بود، در آخر هم بردیا پس گردنی محکمی از پدرش خورد و او هم در حالی که هر دو بازویش در دست مادرش بود سعی میکرد لگد بیندازد طرف پدرش.