بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

مشکلات گریزناپذیرند و کلید موفقیت جاخالی‌دادن در برابر گلوله نیست؛ بلکه بهبود سریع است

«اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

«نیازی که به‌خوبی مشخص شود، مثل نطفهٔ یک نوآوری است.»

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.

به خودتان اجازه دهید فرضیات را به چالش بکشید، با دیدی تازه به دنیا نگاه کنید، تجربه کنید، شکست بخورید، برنامهٔ خود را ترسیم کنید و حدوحدودِ توانایی‌های خودتان را بسنجید. درواقع، این دقیقاً همان چیزی است که کاش وقتی بیست سالم بود، سی سال و چهل سالم بود، می‌دانستم، و همان چیزی است که دائماً در شصت‌سالگی به خودم یادآوری می‌کنم.

برای دیررسیدن، برای انجام‌ندادن یک تکلیف، ردشدن در یک آزمون، وقت‌نگذاشتن با خانواده، زنگ‌نزدن به نامزدتان و الی آخر، هیچ عذری موجه نیست. شما می‌توانید بهانه‌ای بیاورید که ازنظر اجتماعی پذیرفتنی باشد، مثل کار زیاد یا مریضی؛ اما اگر حقیقتاً بخواهید کاری انجام دهید، راهی برای آن پیدا می‌کنید.

شواهد مستدلی وجود دارد که نسبتِ میانِ موفقیت‌ها و شکست‌های شخصیِ ما ثابت باقی می‌ماند. بنابراین اگر موفقیت‌های بیش‌تر می‌خواهید، باید بپذیرید که با شکست‌های بیش‌تر زندگی کنید. شکست روی دیگر موفقیت است و نمی‌توانید یکی را بدون دیگری داشته باشید.

خیلی از افراد به‌طرزی غیرواقع‌بینانه احساس می‌کنند باید خط سیر پیشرفت‌شان خطی مستقیم رو به بالا و راست باشد. اما این، هم غیرواقعی است و هم محدودکننده. وقتی به‌دقت به نموداری که نشان‌دهندهٔ مسیر شغلی آدم‌های موفق است نگاه می‌کنید، همیشه بالا و پایین‌هایی در آن هست.

هرچه بیش‌تر روی پروژه‌ای انرژی و زمان صرف کنید، احتمالِ بیش‌تری برای موفقیت هست؛ اما برخی تلاش‌ها هرگز به نتیجه نمی‌رسند، مهم نیست چقدر زمان، پول یا زحمت به آن تزریق شود.

هرچه بیش‌تر روی پروژه‌ای انرژی و زمان صرف کنید، احتمالِ بیش‌تری برای موفقیت هست؛ اما برخی تلاش‌ها هرگز به نتیجه نمی‌رسند، مهم نیست چقدر زمان، پول یا زحمت به آن تزریق شود.

گاهی افراد ایده‌ها را کنار می‌گذارند؛ چون ارزش واقعی آن‌ها را نمی‌دانند یا چون زمان برای اکتشاف کامل آن‌ها ندارند. غالباً این ایده‌های مهجور، آیندهٔ روشنی دارند.

به‌جای این‌که منتظر دیگران باشید تا فرصت به شما بدهند، خودتان از فرصت‌ها نهایت استفاده را ببرید.

به‌مرورِ زمان به‌تدریج این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند

اصلی این است که نگرش شما بزرگ‌ترین عامل تعیین‌کننده است برای این‌که چه‌کاری را می‌توانید به انجام برسانید،

«خیلی اوقات مردم نگران سوارشدن قطار در زمان درست هستند؛ ولی نگران سوارشدن در قطار درست نیستند.»

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

بین «انجام‌ندادن هیچ» و «انجام چیزی» یک شکاف ریز وجود دارد؛ اما همین دو حق انتخاب، پیامدهای کاملاً متفاوتی دارند.

پیام اصلی این است که نگرش شما بزرگ‌ترین عامل تعیین‌کننده است برای این‌که چه‌کاری را می‌توانید به انجام برسانید، و شما به‌تنهایی نگرش خود را کنترل می‌کنید

هر روز می‌توانیم و باید خودمان را به چالش بکشیم. یعنی می‌توانیم انتخاب کنیم که دنیا را از دریچه‌های متفاوتی ببینیم. هرچه مسائلِ بیش‌تری را حل کنیم، اعتمادبه‌نفس بیش‌تری پیدا می‌کنیم و ورزیده‌تر می‌شویم و بهتر می‌توانیم آن‌ها را به‌چشم فرصت ببینیم.