بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

حتی تغییر از یکی از فرضیات شاید برای متحول‌کردن زندگی شما به‌نحوی جالب کافی باشد. به خاطر داشته باشید اگر بخواهید مفروضات قبلی خود را بشناسید و به چالش بکشید، جایگزین‌های بی‌شماری می‌توانید کشف کنید.

تمام آن فرضیات را وارونه کردند و به فهرست جدیدی از ایده‌ها رسیدند

«نیازی که به‌خوبی مشخص شود، مثل نطفهٔ یک نوآوری است.

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.

حتی مهم‌تر این‌که ردشدن نیز قابل‌قبول است. درواقع، شکست بخش مهمی از فرایند یادگیری زندگی است. درست مانند تکامل که مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمون‌وخطاست، زندگی نیز پر از آغازهای غلط و لغزش‌های ناگزیر است. هیچ‌یک از ما با اولین تلاش نتوانسته راه برود یا دوچرخه‌ای براند.

در کلاس‌های بزرگ، معمولاً به دانش‌آموزان سؤالات چندگزینه‌ای با جوابی درست برای هر سؤال داده می‌شود و برای امتیازدهیِ راحت‌تر، باید این گزینه‌ها با احتیاط با مدادهای شمارهٔ دو پر شوند. در مقابل، در بیش‌تر موقعیت‌های خارج از مدرسه، پاسخ‌های بسیاری برای هر سؤال وجود دارد که بسیاری از آن‌ها به‌نحوی صحیح‌اند. متأسفانه این مسئله در کل دنیا اتفاق می‌افتد.

زندگیِ حقیقی، یک امتحانِ کتاب‌باز نهایی است. درها بازِ باز هستند و به شما اجازه می‌دهند وقتی می‌خواهید مسائلِ بی‌انتهای مربوط به کار، خانواده، دوستان و دنیا را در مقیاس بزرگ، حل کنید، از منابع بی‌پایان اطراف خود استفاده کنید.

درواقع، بسیاری از قواعدی که در مدرسه‌ها و دانشکده‌ها اعمال می‌شوند، کاملاً با قواعدِ دنیای بیرون متفاوت‌اند. زمانی که مدرسه را تمام می‌کنیم و می‌خواهیم راهِ خودمان را پیدا کنیم، این ناهمخوانی باعث تنشی باورنکردنی می‌شود. پل‌زدن با ظرافت روی این شکاف، برای برآمدن از عهدهٔ چالش‌های دنیای واقعی، شاید بی‌نهایت دشوار باشد؛ اما با ابزارها و ذهنیتِ درست، شدنی است. در مدرسه معمولاً دانش‌آموزان را به‌عنوان فرد ارزیابی می‌کنند و طبق منحنی‌ای نمره‌دهی می‌شوند. خلاصه، وقتی برنده می‌شوند که دیگری چیزی می‌بازد. نه‌تنها این مسئله تنش‌زاست، بلکه روشی نیست که بیش‌تر سازمان‌ها اعمال می‌کنند.

غالباً مسائل را در چهارچوب خیلی تنگی قرار می‌دهیم. وقتی چالشی ساده مانند کسب پول در دو ساعت داده می‌شود، بیش‌تر مردم سریع سراغ پاسخ‌های عادی می‌روند. درنگ نمی‌کنند تا با دقت و دیدِ بازتری به مسئله نگاه کنند. بازکردن چشم‌ها، دنیایی از فرصت‌ها را به‌روی ما باز می‌کند. دانشجوهایی که در این پروژه‌ها شرکت کردند، این درس را با تمام وجود آموختند. بسیاری از آن‌ها، بعداً گفتند که هرگز بهانه‌ای برای بی‌پولی ندارند؛ چون همیشه مشکلی دم‌دست است که التماس می‌کند حلش کنی.

بیش‌تر مردم طوری به مشکلات نزدیک می‌شوند که انگار نمی‌توانند آن‌ها را حل کنند. بنابراین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را که درست جلوی چشم‌شان است نمی‌بینند. بااین‌حال فارغ از اندازهٔ مشکل، معمولاً راه‌های خلاقانه‌ای وجود دارند تا از منابعی که در اختیارتان قرار دارند برای حل مشکلات استفاده کنید. این درواقع تعریفی است که بسیاری از همکارانِ من و نیز خودم برای کارآفرینی به کار می‌بریم: کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.

این تمرین‌ها چندین نکتهٔ خلافِ انتظار را روشن می‌سازد. اول، فرصت‌ها فراوان‌اند. در هر مکان و زمان، می‌توانید به دوروبَر خود نگاه کنید و مشکلاتی را که نیاز به حل‌شدن دارند، شناسایی کنید.

به باورِ همگانی شک کنید و در قواعد پیرامونِ خود تجدیدنظر کنید.

شکست بخش مهمی از فرایند یادگیری زندگی است. درست مانند تکامل که مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمون‌وخطاست

کلید موفقیت این است که با تعیین هدف‌های بزرگ برای خود و برداشتن گام‌های کوچک در آن مسیرها، درنهایت بیش‌تر از آن‌چه بتوانید تصورش را بکنید به دست خواهید آورد

فارغ از اندازهٔ مشکل، معمولاً راه‌های خلاقانه‌ای وجود دارند تا از منابعی که در اختیارتان قرار دارند برای حل مشکلات استفاده کنید.

فارغ از اندازهٔ مشکل، معمولاً راه‌های خلاقانه‌ای وجود دارند تا از منابعی که در اختیارتان قرار دارند برای حل مشکلات استفاده کنید.

یکی از اساتید چیره‌دست در دانشگاه شیلی، به من گفت به‌شدت توصیه می‌کند که دانشجوها، کلاس‌هایی را با بدترین آموزگاران در دانشکدهٔ خود بردارند؛ زیرا باعث می‌شود برای زندگی آماده شوند، چون در زندگی مربیانِ بااستعداد نخواهند داشت تا راهنمای مسیرشان باشند.

به‌رغم این حقیقت که با حل مسائل بزرگ می‌توان سودی به دست آورد، رندی در کتابش، راهب و معما بر اهمیت اشتیاق برای حل مسئله‌ای مهم به‌جای انگیزهٔ پول‌درآوردن تأکید می‌کند. (۷) برای توضیح این تفاوت، او مبلّغی مذهبی را که با شوروشوق مأموریت مهمی را دنبال می‌کند، با سرباز مزدوری مقایسه می‌کند که انگیزهٔ او فقط خدمت به منافع خودش است. شرکت‌های موفق، به‌واسطهٔ تمرکز روی کشفِ راه‌حل برای چالش‌های مهم، با انرژی‌ای همانند مبلّغِ مذهبی متولد می‌شوند. این پیام در گفتهٔ گای کاواساکی بازگو می‌شود که می‌گوید بهتر است «به‌جای پول‌ساختن، معنا بسازید». (۸) اگر هدفِ شما از تلاش برای حل مسئله‌ای بزرگ به‌روش‌های نوآورانه، ساختن معنا باشد احتمال بیش‌تری هست که پول عایدتان شود؛ در مقایسه با این‌که با هدفِ پول‌سازی شروع کنید، که در آن صورت احتمالاً نه پول خواهید ساخت و نه معنا.

تیم‌های برنده توانستند بیش از شش‌صد دلار کسب کنند و میانگین بازده سرمایه‌گذاریِ آن پنج دلار، ۴۰۰۰ درصد بود! اگر در نظر بگیریم که بسیاری از این تیم‌ها اصلاً از پنج دلار اولیه استفاده نکردند، آن‌وقت، بازده مالی آن‌ها بی‌نهایت بوده است.

آلبرت اینشتین: «اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»