بریده‌هایی از کتاب اقتصاد اسلامی (دفتر سی و دوم)

علی (ع) می‌فرماید: محتاج هرکه شوی اسیر او خواهی بود، بی‌نیاز از هرکه گردی با او برابر خواهی شد، و هرکه را مورد نیکی و احسان خود قرار دهی, فرمانروای او خواهی شد.

سرمایه قرار دادن موقوف به دو چیز است: اول اینکه سرمایه مفید و مولد باشد؛ دوم اینکه در ملک مالک باقی باشد. یعنی مالک تا زمانی که مالک است می‌تواند سرمایه‌داری کند و منافع ملک را به خود اختصاص می‌دهد, ولی اگر کسی بخواهد مال را از ملک خود خارج کند (قرض) و در عین حال منافع آن را بگیرد به‌طوری‌که ضررهای متوجه به مال بر او وارد نشود ولی در قبال منافع تولید شده از آن مال دریافت قیمت کند، این عمل مسلماً باطل و ظلم است.

منشأ طبیعی و غریزی مالکیت در اسلام, یا کار و تلاش فرد است و یا تملیک و بخشش؛ بر همین اساس در مواردی که هیچ‌یک از این دو وجود ندارد مانند سرمایه‌های طبیعی که انسان کاری روی آنها انجام نداده است مانند ماهی‌ها و جواهر دریا، علف‌های کوهی، جنگل‌ها و معدن‌ها مسلماً موجبی وجود ندارد که شخص را مالک آنها بدانیم.