بریده‌هایی از کتاب سه‌شنبه

وقتی سیم‌کارت فعال نداری یعنی وزن تمام گروه‌های تلگرامی و دوست‌های فیس‌بوکی و اینستاگرامی را هم دنبالت نداری

اینستاگرامو انتخاب کن و خودتو به ده‌ها هزار نفری که نمی‌شناسی تحمیل کن و لایک بگیر. عکس صبحونه و ناهار و شام و بچه‌ت رو بذار تو اینستا تا یکی، دوتا، سه‌تا، ده‌هزارتا لایک بخوره و بقیه قربون‌صدقهٔ نداشته‌هاشون برن و برای تو که مادر و آشپز قهرمانی هستی گُل و ایموجی لبخند بفرستن. کنار پروفایلت بنویس عاشق زندگی و عکاس دوتا شکلک کمپ تو طبیعت و دوربین و ماشین مدل بالا و موبایل بذار و دَم‌به‌دیقه عکسشو عوض کن.

هر روز بودن در این مترو و تکرارش، عین زندگی هیچی بهت اضافه نمی‌کند، هیچ وزنی ندارد مگر اینکه فقط جزو تمام وقت‌های تلف شده‌ای باشد از زندگیِ خودت. ایستگاه‌هایی که عین روزهای هفته از کنار هم می‌گذرند، عین زندگی‌ات تکرار می‌شود. عین تمام روزهای هفته. عین شنبه و یکشنبه و دوشنبه و سه‌شنبه و... عین ماه‌های سال. ایستگاه بعد ماه فروردین. ایستگاه بعد اردیبهشت. ایستگاه بعد پاییز. سوار می‌شوی و پیاده و باز دوباره سوار می‌شوی. ایستگاه‌هایی که عین روزهای هفته دوار هستند. شنبه به جمعه و جمعه به شنبه. امروز چند شنبه است؟ سه‌شنبه باید باشد گمانم. آره، سه‌شنبه است.

چطور می‌شود کسی که هیچ ندارد، نه رختی، نه خانه‌ای، نه کاشانه‌ای، نه خَدمی، نه حَشمی، نه شهری، آسوده باشد و قانع؟ شما را خدا مردی فرستاده تا نشانتان دهد در حرف و عمل چنین است. نگاهم کنید! نه شهری دارم، نه کاشانه‌ای، نه دارایی‌ای، نه پیشکاری: زمین نشیمنم است؛ نه همسری دارم، نه فرزند و سرپناهی. هیچ ندارم جز زمین و آسمان و یک دست قبای ژنده؛ و جای چه خالی است هنوز؟ آیا غصه و ترس هنوز به سراغم نیامده؟ آیا آزاد نیستم؟

وقتی سیم‌کارت فعال نداری یعنی وزن تمام گروه‌های تلگرامی و دوست‌های فیس‌بوکی و اینستاگرامی را هم دنبالت نداری. گوشی‌ام را می‌خواستم دنبال خودم راه بیندازم تا مثلا عکس بگیرم ولی از صبح که سیم‌کارت را از گوشی بیرون آوردم و احساس سبکی کردم، گوشی را هم گذاشتم کنارش تا سبک‌تر شوم. یک کارت تلفن همیشه توی کیف پولم هست. همین کافی است.

انتخاب کن خودتو عضو صفحهٔ توییترِ تلگرام کنی و هر روز جُک‌ها و شوخیای آدمایی رو بخونی که نه اسم درست حسابی دارن، نه می‌شناسی‌شون و نه برات مهمن. اسمشو هم بذار فعالیت اجتماعی و سیاسی. صبر کن ببین کِی و کجا سر یکی رو زیر آب می‌کنن تا تو بیای با یه عکس از اون آدم خودتو طرفدار آزادی نشون بدی و اینو همه جا پخش کنی. هر روز خودتو زیر خروارخروار جُکی که از هر چیز کوچیک و ریزی ساخته می‌شه و تو شبکهٔ مجازی پخش می‌شه گم کن.

وزن چیزهایی که آدم با خودش حمل می‌کند، عین وزنی است که هر سربازی توی سربازی و جنگ تجربه‌اش می‌کند. وزن چادر دونفره، کیسه‌خواب قدیمی پدر، پانچو و لباس‌های ضروری، دوربین و دفتر یادداشت و کیف کمری، وزن مقوا و ماژیک شب‌رنگ و وایت‌بُرد. وزن دفترچهٔ کامل راه‌های کشور. حتی وزن فِلَشم که پر بود از تمام کارهایی که تمام زندگی‌ام انجام داده بودم. وزن آن را باید چطوری حساب کرد؟ وزن تمام نوشته‌ها و... نه، وزن این یکی را نباید حساب کرد

اوستا دیگر نیست که فلسفه‌بافی‌های نصفه‌نیمه کند... از نیچه و کنفوسیوس و سقراط و مولانا بگوید و همه چیز را سر هم کند... اوستا سال‌هاست که مُرده و تنهایم گذاشته. پس یادآوریِ حرف‌هایش چه فایده‌ای برای منِ قایق‌شکسته دارد؟