بریده‌هایی از کتاب گند زدن بس است

مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای زندگی خود انجام دهید، این است که هرکسی، ازجمله خودتان را دیگر به‌خاطر موقعیت کنونی زندگی‌تان مقصر ندانید. این شامل والدین، دوستان، همسایگان و همه می‌شود.

آدم‌ها چیزی بیش‌تر از گفت‌گویی زنده نیستند، چه درونی و چه بیانی. گفت‌وشنودی در یک بدن، مشتی پوست‌واستخوان که حرف می‌زند، آن‌هم دربارهٔ همه‌چیز. حد این حرف هم، به‌قدر حد آن زندگی است. تمام.

مکالمه با خودتان مثل اتاقِ رخت‌کن زندگی‌تان است؛ جایی که همه‌چیز بررسی می‌شود و تدبیری برایش می‌اندیشید، جایی که نقشه‌های‌تان به وجود می‌آیند و از بین می‌روند

به خودتان جرئت پریدن بدهید.

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

وقت بسیار کمی را به تفکر واقعی اختصاص می‌دهیم؛ تفکری که برای‌مان الهام‌بخش زندگی جدید خواهد بود، وگرنه، بالاوپایین‌رفتن در نقل‌قول‌های اینستاگرام، فکرکردن حساب نمی‌شود.

بخش عمده‌ای از زندگی که دوست دارید داشته باشید، شامل پذیرش مالکیت انتخاب‌های‌تان در حال و آینده است.

واقعیت این است: چیزی که آگاهانه فکر می‌کنیم آن‌را می‌خواهیم، با چیزی که درحقیقت برای انجامش به‌سختی در اعماق ضمیر نیمه‌خودآگاه‌مان تلاش می‌کنیم، تناسبی ندارد.

تفکر واقعی وقتی می‌تواند اتفاق بیفتد که الگوهای موجودتان، یعنی تمام چیزهایی که می‌دانید، به چالش کشیده و دچار وقفه شوند.

شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید

با چیزی که از آدم‌ها می‌دانم، اگر تمام مثبت‌اندیشی و امید را کنار بگذارید، زیر این سطح، به‌وضوح حیوان کاملاً متفاوتی کمین کرده است؛ چیزی که اصلاً به نیروبخشی یا آن تسلی‌دهندگی‌ای نیست که همگی دوست داریم باور کنیم. برای آگاهی‌تان باید بگویم آن حیوان متفاوت مزخرفی از نوعِ گفت‌وگو است. نه این‌که شر یا نابکار باشد؛ بلکه بیش‌تر نزدیک است به بدگمان، محدودکننده، تکرارشونده، و درنهایت ناراضی‌کننده. چیزی که تضعیف‌کنندهٔ زندگی است. دقیق‌تر بگویم: آن‌را تخریب می‌کند.

«اندیشه‌برانگیزترین امر در زمانهٔ اندیشه‌برانگیزِ ما، این است که ما هنوز فکر نمی‌کنیم.»

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

هیچ‌وقت، مطلقاً هیچ‌وقت، براساس خودِ زندگی عمل نمی‌کنید. چیزی که براساس آن عمل می‌کنید، نظرتان دربارهٔ زندگی است. به همین دلیل، زندگی چنین تجربهٔ متفاوتی برای هرکدام‌مان است.

هرقدر که برخلاف فهم درونیِ انسان به‌نظر برسد، به‌عنوان یک گروه ما بیش‌تر مجذوب کشمکش هستیم تا دستاورد.

شما، مانند تمام انسان‌ها، هر لحظه از زندگی ارزشمندتان را در تعقیب چیزی زندگی می‌کنید؛ چیزی که البته در آینده قرار دارد، صرف‌نظر از این‌که آن‌چه به‌دنبالش هستید چقدر با شما فاصله دارد، پنج دقیقه یا پنج سال. به‌جز این‌که آرامش، لذت، یا رضایتی که به‌دنبالش هستید، اصلاً «آن‌جا» نیست.

وقتی از «عمل‌کردن» حرف می‌زنم، منظورم «وانمودکردن» نیست؛ منظورم انجام آن عملِ لعنتی است!

بیش‌ترِ مردم ساده‌ترین و آسان‌ترین راه را برای درک دلیل حالت خاص زندگی‌شان انتخاب می‌کنند. این همچنین راهی است که باید الان و برای همیشه نابود شود. راه آسان چیست؟ این‌که والدین را مقصر زندگی خود بدانیم؛ آن‌ها راحت‌ترین هدف‌اند. این همچنین خردکننده‌ترین، شکافنده‌ترین و مخرب‌ترین راه است؛ نه‌تنها برای آن‌ها، بلکه به‌ویژه برای خود ما. والدین شما بخش بزرگی از چیزی‌اند که به داخل آن پرت شدید. هیچ کنترلی روی آن نداشتید. بااین‌حال، با مقصردانستن آن‌ها برای این‌که شما و زندگی شما چگونه به این اوضاع رسیده، به‌دلیل خودتخریبی و گرفتاری در رسیدن به خواسته‌ها، هرگز آرامش ذهنی واقعی به دست نخواهید آورد.

اشتباه از این‌جاست که فکر می‌کنید زندگی روش خاصی دارد و شما فقط در حال گزارش چیزی هستید که می‌بینید؛ ولی چنین چیزی درحقیقت وارونه است. واقعیت این است: شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید.

به‌طور نیمه‌خودآگاهانه برای امنیت برنامه‌ریزی شده ایم؛ به این صورت که به‌طور خودکار مدام همان کارهای پیش‌بینی‌پذیر را به همان راه‌های پیش‌بینی‌پذیر تکرار می‌کنیم. این در حالی است که مدام و آگاهانه به چیزی جدید و متفاوت مشتاقیم.