بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

سایت‌های اینترنتی هرزه‌نگاری می‌تواند به نوعی وسواس و اجبار تبدیل شود. مقاومت در برابر تقاضاهای مدارهای دوپامین به ویژه در مورد چیزی مانند ارتباط جنسی که از دید تکاملی اهمیت زیادی دارد، بسیار دشوار است.

این ماهیت دوپامین است که همیشه می‌خواهد مقدار بیشتری از هر چیز را به دست آورد و همواره به سوی آینده می‌نگرد

دوپامین استانداردی برای خوب ندارد و دنبال رسیدن به هیچ خط پایانی نیست. مدارهای دوپامینی مغز را فقط با احتمال بروز پیشامدهای جدید و دلپذیر می‌توان تحریک کرد. حتی اگر اوضاع فعلی خوب و بر وفق مراد باشد دوپامین شعار «بیشتر» را سر می‌دهد.

نشان داده که انزوای اجتماعی (حتی در فقدان احساس تنهایی) به احتمال ۵۰ درصد خطر مرگ زودرس افراد را افزایش می‌دهد. سیگار کشیدن، چاقی یا ورزش نکردن نیز اثر مشابهی دارند. مغز ما برای ادامه حیات به روابط دوستانه نیاز دارد.

زیرک بودن بهتر از نیرومند بودن است.

اولین شعار دوپامین این است: «بیشتر».

سیگار تنها چیزی که دارد اعتیاد است. فرد سیگاری برای آنکه احساس ناخوشایند وسوسه سیگار را از خود دور کند مجبور است به سیگار کشیدن ادامه دهد

تسلیم شدن در برابر وسوسه الزاما منجر به لذت نمی‌شود.

مهارت در فرد احساسی به وجود می‌آورد که روانشناسان به آن کنترل درونی می‌گویند. در این حالت تصور فرد آن است که انتخاب‌ها و تجربه هایش تحت کنترل او هستند و توسط عوامل دیگری چون سرنوشت، بخت و اقبال یا افراد دیگر تعیین نمی‌شوند.

می‌دانستم اگر بگذارم وحشت بر ذهنم چیره شود دیگر نمی‌توانم فکر کنم.

دوپامین وظیفه روشن و مشخصی دارد: افزایش دادن منابع در درسترس بشر در آینده و جستجوی چیزهای بهتر.

عشق نوعی نیاز، وسوسه یا انگیزه برای جستجوی بزرگترین موهبت‌های زندگی است.

پارادوکس لذت می‌گوید افرادی که در پی رسیدن به سعادت هستند به آن نمی‌رسند، اما اگر کسی به سعادت برسد به دیگران کمک می‌کند تا به آن برسند.

هر چیزی که بتواند بر آینده ما تأثیر بیشتری داشته باشد بارزتر است. چیزهایی بارز هستند که ترشح دوپامین آرزو را تحریک کنند.

این ماده سرچشمه خلاقیت و در ادامه همین مسیر، جنون است

دوپامین میانه خوبی با وجدان ندارد. حتی برعکس، دوپامین سرچشمه مکر و فریب به منظور تحقق آرزوست. وقتی سیستم دوپامین فعال شود، احساس گناه که مربوط به «اینجا و اکنون» است سرکوب می‌شود. سیستم دوپامین از طرفی فرد را به تلاش شرافتمندانه و از طرف دیگر او را به انجام مکر و فریب یا حتی خشونت برای رسیدن به آرزوها وادار می‌کند. دوپامین دنبال کسب فزونی است و با اصول اخلاقی کاری ندارد و برای رسیدن به هدف از مکر و فریب و قدرت استفاده می‌کند.

عشق نوعی نیاز، وسوسه یا انگیزه برای جستجوی بزرگترین موهبت‌های زندگی است.

اگر در مدارهای مغز دوپامین به میزان کافی موجود نباشد، فرد دچار خشکی و لرزش بدن می‌شود و مجبور است آهسته حرکت کند

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است.

وقتی به چیزی رسیدید که می‌خواهید می‌بینید آن طور که دلتان می‌خواست مطلوب نیست.