بریده‌هایی از کتاب چگونه در یک فیلم ترسناک زنده بمانیم؟

نیازی به خلق شیاطین خیالی نداریم؛ وقتی نمونه‌های واقعی‌اش را در پیرامون‌مان داریم

پاندورا عروس یکی از خدایان یونان باستان بود. به عنوان هدیهٔ عقدش یا زیرلفظی به او جعبه‌ای داده بودند که درش باید پیوسته بسته نگه داشته می‌شد؛ چون پرومته تمام رنج و درد و بدبختی و فلاکت‌های بشری را در آن حبس کرده بود. اما پاندورا که زن بود و این دقیقاً مترادف این بود که خیلی کنجکاو بود، درِ این جعبهٔ نورانی و درخشان را باز کرد و دنیا شد همین جای گندی که می‌بینی

«کسانی که از تاریخ چیزی یاد نمی‌گیرند مجبور به تکرارش می‌شوند»

هر چه در قسمت پسینی‌تر باشید شانس زنده ماندن‌تان بیش‌تر است؛ چرا؟ چون در فیلم‌های دنباله‌دار قسمت به قسمتِ فیلم‌نامه ضعیف‌تر و آبکی‌تر، متدهای قاتل قابل‌پیش‌بینی‌تر و منطقهٔ خطر قابل‌شناسایی‌تر می‌شود.

از کجا می‌فهمید که در وحشت‌آباد گیر افتاده‌اید؟ بعضی اوقات علایم و نشانه‌ها آن‌قدر واضح و بدیهی هستند که حتی مرغ پخته با آی‌کی‌یو شیشه‌مربای هویج هم متوجه می‌شود. مثلاً؟ مثلاً اگر در در شبی توفانی در منطقه‌ای پرت، تک‌وتنها مشغول نگه‌داری و پرستاری از بچه‌ای در خانه‌ای ویلایی هستید و بعد خبردار می‌شوید که قاتلی روانی از زندانی در همان حوالی فرار کرده، و بعدترش متوجه می‌شوید که قاتل در دوران نوجوانی هم‌کلاس یا هم‌مدرسه‌ای شما بوده (پسر چاق بی‌دست‌وپایی که مدام از دست شما و دوستان‌تان آزار می‌دیده و دست انداخته می‌شده) شک نکنید که در یک فیلم ترسناک هستید.

کشیش شما باید از لحاظ بدنی چیزی در مایه‌های دولف لاندگرن یا ژان کلود ون دام (در سنین جوانی‌شان) باشد. آدمی باشد خوددار و غیراحساساتی که والدینش اخیراً فوت نشده باشند، رسوایی اخلاقی یا مالی را به‌تازگی پشت‌سر نگذاشته باشد و در اعماق وجودش در لایه‌های زیرِ زیر ناخودآگاهش احساس عدم‌امنیت موج نزند.

صامت معمولاً برای پوشاندن چهرهٔ از ریخت‌وقیافه‌افتاده‌شان از ماسک استفاده می‌کنند. تحت هیچ شرایطی صحبت نمی‌کنند؛ که یا به خاطر وضعیت فشل و خراب روحی‌روانی‌شان است، یا به خاطر از کار افتادن تارهای صوتی‌شان است. با وجود ابعاد فیزیکی بزرگ‌شان سرعت خوبی در حرکت و حمله دارند. قلدرهای صامت سنسور درد ندارند؛ بنابراین به گلوله خوردن،