بریده‌هایی از کتاب گل سرخی در زد

پسرم می‌پرسد می‌نویسی تا خود را آرام کنی؟ برمی‌گردم نگاهش می‌کنم نمی‌دانم به دنیا آوردمش یا در یکی از شعرهایم او را نوشته‌ام

به پنجره مشت زدم چندین‌بار در تاریکی بلند نالیدم اهمیتی نداشت از این پنجره‌های دوجداره بود

جست‌وجو کن جست‌وجو کن نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد

بداخلاقی عصرهایت سوزنی‌ست که مخصوصاً نخش نمی‌کنم من دوست دارم دکمهٔ آخرم باز باشد

غروب‌ها لباس باز و بلند ارغوانی می‌پوشید به لالهٔ گوشش عطر می‌زد و منتظر هیچ‌کس نبود

گل سرخی در زد می‌خواست مرا ببوسد دیر بود و دیر و من و گل سرخ به‌هم می‌آمدیم

لیلا آه کشید خم شد  زانوانش را گرفتم مثل وقتی که اتوبوس را از دست می‌دادیم خندیدم گفتم مهم نیست به جَنین کف حمام اشاره کرد «این هم مهم نیست؟» گفتم منظورم این نبود چای را گفتم که جوشیده باید دوباره دم کنیم

باید پنجره‌ها را بست مردم رنج‌های‌شان را مانند بادکنک‌های رنگیِ یک جشن بیهوده در هوا رها کرده‌اند

ته چاه زندگی می‌کنم چاهی خشک بالایی‌ها یا خبر ندارند یا خودشان را می‌زنند به آن راه سطل را  دست‌ودل‌بازانه پرت می‌کنند پایین می‌خورد به تاق سر من شاید هم انتظار دارند در این تاریکی بیشتر فرو بروم و به آب برسم

جست‌وجو کن جست‌وجو کن نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد