بریده‌هایی از کتاب گل سرخی در زد

پسرم می‌پرسد می‌نویسی تا خود را آرام کنی؟ برمی‌گردم نگاهش می‌کنم نمی‌دانم به دنیا آوردمش یا در یکی از شعرهایم او را نوشته‌ام

به پنجره مشت زدم چندین‌بار در تاریکی بلند نالیدم اهمیتی نداشت از این پنجره‌های دوجداره بود

ته چاه زندگی می‌کنم چاهی خشک بالایی‌ها یا خبر ندارند یا خودشان را می‌زنند به آن راه سطل را  دست‌ودل‌بازانه پرت می‌کنند پایین می‌خورد به تاق سر من شاید هم انتظار دارند در این تاریکی بیشتر فرو بروم و به آب برسم

جست‌وجو کن جست‌وجو کن نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد

بداخلاقی عصرهایت سوزنی‌ست که مخصوصاً نخش نمی‌کنم من دوست دارم دکمهٔ آخرم باز باشد

غروب‌ها لباس باز و بلند ارغوانی می‌پوشید به لالهٔ گوشش عطر می‌زد و منتظر هیچ‌کس نبود

گل سرخی در زد می‌خواست مرا ببوسد دیر بود و دیر و من و گل سرخ به‌هم می‌آمدیم

لیلا آه کشید خم شد  زانوانش را گرفتم مثل وقتی که اتوبوس را از دست می‌دادیم خندیدم گفتم مهم نیست به جَنین کف حمام اشاره کرد «این هم مهم نیست؟» گفتم منظورم این نبود چای را گفتم که جوشیده باید دوباره دم کنیم

جست‌وجو کن جست‌وجو کن نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد

دست می‌کشد بر سینه‌ام بر استخوان‌های محکم این قفس دشتی موزون جان می‌گیرد و چهارنعل می‌دود خم می‌شوم بر چشم‌های میشی اسب نمی‌داند خونش گردن من است

به یک مهمانی دعوت شده‌ام اگر کفش پاشنه‌بلند بپوشم حرف‌های اغواگرانه خواهند زد ریشه‌های چندهمسری بررسی خواهد شد اگر کفش تخت بپوشم سیاست‌های غلط دولت فشار روی مطبوعات گرانی نان و کاغذ و مسکن وارد صورت‌جلسه می‌شود اگر کتانی بپوشم می‌روند سراغ حق طلاق و حضانت این‌که شهادت زن امکان ندارد نصف مرد باشد وارد مسئلهٔ دامن و شلوار نمی‌شوم پیچیده می‌شود می‌خواهم پابرهنه بروم پابرهنه برگردم

باید پنجره‌ها را بست مردم رنج‌های‌شان را مانند بادکنک‌های رنگیِ یک جشن بیهوده در هوا رها کرده‌اند

هواپیما بلند می‌شود  کمر مرا تا می‌کند  می‌گذارد گوشهٔ چمدان تو از آن بالا شبیه مورچه‌ای می‌شوم  که دست‌های کوچکش نمی‌توانند  دستمال عظیم خداحافظی‌اش را تکان دهند

پوستم ترکیده بود ریزریز  استخوان‌هایم شکسته با خُرده‌ریزهایم خوابیدم و بی‌رحمانه خواب آفتاب دیدم

یادم رفته است چه‌طور حرف‌مان شد چه کسی، چه کسی را ترک کرد دوستت دارم تو موی بلند دوست داشتی موهای من کوتاه بود کتری پابه‌پای اخبار قُل‌قُل می‌کند بهار چیزهای بسیار دیگری را فراموش خواهم کرد

نه غمی سنگین نه شادی درخشانی دارم

از او گفتی نگران پرسیدی آیا می‌شناسمش پرده را کنار زدم لرزش دست‌هایم را در جیبم گذاشتم  گفتم نه با او می‌خوابیدم بیدار می‌شدم می‌خندیدم می‌گریستم جنونی که در چشم‌هایم دیده بودی