بریده‌هایی از کتاب قلعه‌ی حیوانات

«شادی و سعادت واقعی در کار زیاد و زندگی ساده است.»

انسان خوب، انسانی است که مرده باشد.

اغلب شنیده می‌شد که مرغی به مرغ دیگر می‌گوید: «تحت توجهات و راهنمایی‌های پیشوای‌مان، رفیق ناپلئون، در مدت شش روز، پنج تا تخم کرده‌ام.»

اما بعضی از حیوانات بیش‌تر از بقیه برابرند.

این ماجرای اعتراف و مجازات آن‌قدر ادامه یافت که در جلوی پای ناپلئون پشته‌ای از کشته‌ها برپا ساخت

اسنوبال بعد از اندیشهٔ بسیار اظهار داشت که می‌توان هفت فرمان را به یک حکم کلی خلاصه کرد: «چهارپا خوب، دوپا بد.» و توضیح داد که این شعار پایه و اساس مکتب حیوان‌گرایی را بیان می‌کند.

اسنوبال یک رومیزی سبز کهنه و قدیمی را که متعلق به خانم جونز بود، در اتاق انباری پیدا کرده و با رنگ سفید روی آن یک سُم و شاخ نقاشی کرده بود.

موسز، حیوان خانگی محبوب آقای جونز، هم جاسوسی می‌کرد و هم خبرچین بود. به‌علاوه، او سخنور زبردستی هم به‌شمار می‌رفت. او ادعا می‌کرد که سرزمین اسرارآمیزی به‌نام «کوه آبنبات قندی» وجود دارد که بعد از مرگ همهٔ حیوانات به آن‌جا می‌روند. این سرزمین در گوشه‌ای از آسمان، بالاتر از ابرها قرار دارد. در آن‌جا تمام هفت روز هفته، تعطیل است. در تمام فصل‌های سال شبدر وجود دارد و بر درخت‌ها حبه‌های قند و کیک می‌روید

دلیلش این است که تقریبآ تمام دسترنج ما توسط انسان‌ها تصاحب می‌شود. بله دوستان، کلید تمام مشکلات ما در همین یک کلمه نهفته است: انسان. انسان تنها دشمن واقعی ماست.

«رفقا، به‌راستی ماهیت زندگی ما چیست؟ بیایید کمی به آن فکر کنیم. جز این است که این عمر کوتاه‌مان پر از نکبت و مشقت و بدبختی است. ما را به‌دنیا می‌آورند، یک غذای بخور و نمیر به ما می‌دهند که فقط بتوانیم نفس بکشیم و تا آن‌جایی که قدرت داریم، از ما کار می‌کشند و وقتی دیگر از پا افتادیم و نتوانستیم کار کنیم، با سنگدلی تمام ما را می‌کشند

کلید تمام مشکلات ما در همین یک کلمه نهفته است: انسان. انسان تنها دشمن واقعی ماست. او را از صحنه خارج کنید تا ریشهٔ تمام بدبختی‌ها، گرسنگی و کار و زحمت بیش از حد، بخشکد.

«رفقا، به‌راستی ماهیت زندگی ما چیست؟ بیایید کمی به آن فکر کنیم. جز این است که این عمر کوتاه‌مان پر از نکبت و مشقت و بدبختی است. ما را به‌دنیا می‌آورند، یک غذای بخور و نمیر به ما می‌دهند که فقط بتوانیم نفس بکشیم و تا آن‌جایی که قدرت داریم، از ما کار می‌کشند و وقتی دیگر از پا افتادیم و نتوانستیم کار کنیم، با سنگدلی تمام ما را می‌کشند.

هرگز نباید هیچ حیوانی در خانه زندگی کند، در تختخواب بخوابد، لباس بپوشد، الکل بنوشد، سیگار دود کند، از پول استفاده کند یا دست به معامله و تجارت بزند. همهٔ این عادت‌های انسانی، شیطانی و زشت هستند و بالاتر از همه، هیچ حیوانی نباید به همنوع خود ظلم کند. همهٔ ما، ضعیف یا قوی، کودن یا باهوش، همگی با یکدیگر برادر هستیم. هرگز نباید هیچ حیوانی، حیوان دیگری را بکشد. همهٔ حیوانات با هم برابرند.

«چهارپا خوب، دوپا بد»

«رفقا، به‌راستی ماهیت زندگی ما چیست؟ بیایید کمی به آن فکر کنیم. جز این است که این عمر کوتاه‌مان پر از نکبت و مشقت و بدبختی است. ما را به‌دنیا می‌آورند، یک غذای بخور و نمیر به ما می‌دهند که فقط بتوانیم نفس بکشیم و تا آن‌جایی که قدرت داریم، از ما کار می‌کشند و وقتی دیگر از پا افتادیم و نتوانستیم کار کنیم، با سنگدلی تمام ما را می‌کشند.

آن‌ها می‌دانستند که در این روزها زندگی‌شان سخت و تهی شده است و به‌طور معمول شب‌وروز کار می‌کنند و اغلب گرسنه‌اند و سردشان است؛ اما شک نداشتند که دوران گذشته بسیار بدتر از این دوران بوده و دوست داشتند چنین باوری را به خود بقبولانند.

شاید عمر هیچ‌یک از حیوانات برای دیدن چنین روزی کفاف نمی‌کرد؛ ولی بی‌شک این روز فرا می‌رسید.

شاید عمر هیچ‌یک از حیوانات برای دیدن چنین روزی کفاف نمی‌کرد؛ ولی بی‌شک این روز فرا می‌رسید.

و درنهایت، نطق خود را با دو شعار مورد علاقهٔ بوکسر یعنی «من بیش‌تر کار خواهم کرد» و «همیشه حق با رفیق ناپلئون است» خاتمه داد و اضافه کرد: «خوب است که هر حیوانی این دو شعار را راهنمای کار خویش قرار دهد.»

اما اگر زندگی آن‌ها با رنج و مشقت همراه بود، درعوض دارای ارزش و اعتبار زیادی بود که در گذشته از آن محروم بودند. سرود و شعر بیش‌تر، سخنرانی و نطق فراوان‌تر و رژه و تظاهرات بیش‌تری وجود داشت. ناپلئون دستور داده بود تا هفته‌ای یک‌بار تظاهرات خودجوش برگزار شود و در آن، تلاش‌ها و موفقیت‌های مزرعهٔ حیوانات مورد تجلیل قرار گیرد.