بریده‌هایی از کتاب روزهای برمه

روزهای برمه نویسنده: جورج اورول مترجم: زهره روشنفکر انتشارات مجید

ـ دوست من، دوست من، شما اهمیت ذات شرقی را فراموش می‌کنید. با اینهمه بی‌تفاوتی و گرفتار خرافات چگونه می‌توان از ما انتظار پیشرفت را داشت؟

اگر دوست داشته باشی من فقط با تو ازدواج می‌کنم و به تو قول می‌دهم که حتی با نوک انگشتانم تو را لمس نکنم. این برای من هیچ اهمیتی ندارد؛ فقط در کنار تو بودن باعث خوشحالی من می‌شود. من نمی‌توانم به زندگی‌ام به تنهایی ادامه بدهم. آیا هنوز هم نمی‌توانی مرا ببخشی؟

من جرأت اعلام افکارم را از روی پشت‌بام برای مردم ندارم. من ترجیح می‌دهم که همچون بلیال در نمایشنامه بهشت گمشده، آسایشی همراه با بی‌شرفی داشته باشم.

وقتی در سنین میانسالی و عمری در تنهایی‌ای تلخ درمیان مردم زندگی کنی که عقاید صمیمانه‌ات درباره هر موضوع اعتقادی برروی کره زمین درنظر آنها نوعی کفر به‌حساب آید، بزرگترین نیازت، حرف‌زدن است؛

در ما احساسی پایان‌نیافتنی از پستی و دروغ به‌وجود آمده که باعث رنج و آزار ما شده و باعث شده تا در هر لحظه از شب و روز برای خود توجیه کنیم که حق با ماست.

ـ دوست من؛ به‌راستی شما مانند حرفهایی که می‌زنید، فکر نمی‌کنید. اگر واقعآ افکارتان چنین باشد و نمی‌خواهید با امپراتوری بریتانیا سازش کنید و همیشه مخالف آن بودید، این اندیشه‌های خود را در این اتاق دربسته نمی‌گفتید؛ بلکه آنها را از روی پشت‌بام فریاد می‌زدید و به همه مردم دنیا اعلام می‌کردید. آقای فلوری من بیشتر از اینکه با خودتان آشنا باشم، با شخصیتتان آشنا هستم. ـ دکتر، مرا ببخشید؛ من جرأت اعلام افکارم را از روی پشت‌بام برای مردم ندارم. من ترجیح می‌دهم که همچون بلیال در نمایشنامه بهشت گمشده، آسایشی همراه با بی‌شرفی داشته باشم.

«کوپوکین تو در طول زندگی‌ات بدیهای بسیاری کرده‌ای.» یوپوکین دستش را تکان داد: «این چه اهمیتی دارد؟ صومعه‌های من، تاوان همه گناهان مرا می‌دهند. من حالا وقت زیادی دارم.»

وقتی در سنین میانسالی و عمری در تنهایی‌ای تلخ درمیان مردم زندگی کنی که عقاید صمیمانه‌ات درباره هر موضوع اعتقادی برروی کره زمین درنظر آنها نوعی کفر به‌حساب آید، بزرگترین نیازت، حرف‌زدن است

ازجمله مشکلاتی که افراد بی‌سواد با آن روبه‌رو هستند این است که ذهنشان در اوج جوانی به‌اندازه کافی رشد نکرده و موقعی‌که به این درجه از رشد می‌رسند، دوره بلوغشان سپری شده، تشکیل خانواده داده‌اند و در این هنگام دیگر مغز، استعداد رشد و تکاملش را از دست می‌دهد