بریده‌هایی از کتاب پوست در بازی؛ عدم تقارن پنهان در زندگی روزمره

«طوری رفتار کن که بتوان آن را به‌صورت یک اصل عمومی برای رفتار همه افراد در تمامی مکان‌ها و شرایط تعمیم داد.»

زیرا فردی که شبیه نقشش نیست، در صورتی که در حرفهٔ خودش (تا حدی) موفق باشد، حتما باید موانع بیشتری را در زمینهٔ برداشت دیگران از خودش پشت سر گذاشته باشد.

عثمانی‌ها به سربازان ینگی چری اتکا داشتند، افرادی که در نوزادی از خانواده‌های مسیحی گرفته می‌شدند و هیچ‌گاه ازدواج نمی‌کردند. نداشتن خانواده (یا تماس نگرفتن با خانواده) باعث شده بود که کاملاً در خدمت سلطان باشند. جای تعجب ندارد که شرکت‌های بزرگ افراد خانواده‌دار را ترجیح می‌دهند؛ تحت اختیار گرفتن این افراد که ریسک از دست دادن دارند ساده‌تر است، علی‌الخصوص زمانی که وام‌های مسکن بزرگ گریبانشان را گرفته باشد.

آیا دانشگاه (و ژورنالیسم) اساساً پناهگاه وراجی است که از تصادفی بودن دنیا می‌ترسد؟ آیا آن‌ها همانند کسی هستند که تنها تمایل به مشاهدهٔ ریسک کردن دیگران دارند و خودشان ریسک‌پذیر نیستند؟

اگر یک متن را دو بار بخوانید بهتر از این است که دو چیز مختلف را یک بار بخوانید،

سگ در غیاب صاحبش نمی‌تواند زنده بماند. اکثر افراد ترجیح می‌دهند به‌جای سگ بالغ، سرپرستی توله‌سگ‌ها را بپذیرند؛ در بسیاری از کشورها، سگ‌های بدون مشتری اتانازی ((کشته)) می‌شوند. اما گرگ‌ها برای زنده ماندن آموزش دیده‌اند. همان‌طور که در داستان آی‌بی‌ام مشاهده کردیم، کارمندانی که توسط کارفرمایانشان تنها گذاشته می‌شوند، دیگر نمی‌توانند سرپا شوند و به وضع گذشتهٔ خود بازگردند.

آزادی مستلزم ریسک است – پوست در بازی واقعی. آزادی هیچوقت رایگان نیست.

«نباید در یک معامله، کسی نسبت به نتیجه یقین و دیگری ابهام داشته باشد.»

پوست در بازی باعث می‌شود مسائل کسل‌کننده، کمتر کسل‌کننده باشد. وقتی پوست در بازی دارید، کارهای خسته‌کننده نظیر بررسی مسائل ایمنی هواپیما دیگر حوصله‌سربر نخواهند بود، زیرا امکان دارد مجبور به سوار شدن در آن هواپیما شوید. اگر سرمایه‌گذار یک کمپانی باشید، انجام کارهای بسیار خسته‌کننده نظیر مطالعهٔ پانویس‌های یک اظهارنامهٔ مالی (جایی که اطلاعات واقعی در آنجا پیدا می‌شوند) دیگر تقریبا خسته‌کننده نیست.

اگر خودتان یک چیز احمقانه بگویید، دیوانه پنداشته می‌شوید. اما اگر فرضاً مجموعه‌ای بیست‌نفره بسازید تا یک آکادمی تشکیل بدهید و آنگاه چیزهای احمقانه‌ای بگویید که مورد قبول جمع هم هست، از ویژگی «تایید همکاران» برخوردار شده و می‌توانید یک دپارتمان را در دانشگاه تشکیل دهید.

افراد «روشنفکر در عین حال احمق (ردعا)» محصولی از مدرنیته هستند و تکثیر آن‌ها از میانهٔ قرن بیستم شروع شد تا امروز که به میزان حداکثر محلی خود رسیده‌اند و هم‌اکنون می‌توانیم تصاحب جامعه توسط افرادی که فاقد پوست در بازی هستند را مشاهده نماییم.

اما استثناهایی نظیر الکساندر دوما (پدر) وجود داشتند که گفته می‌شود کارگاهی متشکل از ۴۵ نویسندهٔ سایه داشت و با همین رویکرد توانست محصولاتش را تا ۱۵۰ رمان هم برساند و به شوخی می‌گویند او برخی از کتاب‌هایش را خوانده است.

روشنفکری، یک خواهر هم دارد: «علم‌گرایی»، که نوعی تفسیر ساده‌لوحانه از علم به عنوان یک موضوع پیچیده است، نه به‌عنوان یک فرایند و پروژه شک‌کننده. اگر در زمان عدم نیاز از ریاضی استفاده کنیم، کار علمی انجام نداده‌ایم، بلکه متوسل به علم‌گرایی شده‌ایم. اگر دست خودتان که عملکرد خوبی دارد با یک چیزی که تکنولوژی بالاتری دارد، مثلا یک دست مصنوعی، جایگزین کنید، کارتان علمی‌تر نیست.

حواستان به افرادی باشد که به‌صورت حرفه‌ای و شغلی کج‌روی می‌کنند و با ساختار شغلی خود به دیگران آسیب می‌رسانند بدون اینکه مسئولیتی بپذیرند.

این‌ها نمی‌دانند که نباید سربه‌سر یک سیستم گذاشت اگر نتایج پر از ابهام باشد؛ یا به‌طور کلی‌تر، اگر فرد از نتایج یک اقدام اطلاعی ندارد، نباید در عملی که زیان احتمالی بزرگی دارد درگیر شود. نکتهٔ حیاتی اینجاست که زیان مذکور بر فرد مداخله‌جو تاثیری نمی‌گذارد. او در خانهٔ راحت و با دمای تنظیم‌شده‌اش واقع در حومهٔ شهر که پارکینگ دو ماشینه، سگ، و جایی کوچک با چمن سم‌پاشی نشده برای کودکانِ زیاده از حد مراقبت‌شده‌اش دارد، می‌نشیند و به رویکرد پیشین خود ادامه می‌دهد.

هیچ سند تاریخی بهتری از حضور یک امپراطور در خط مقدم، که یک نیزه ایرانی سینه‌اش را شکافته بود، نیست (ژولیان از پوشیدن زره هم امتناع کرده بود). یکی از امپراتورهای قبل از وی به نام والرین در همین جبهه دستگیر شد و گفته می‌شد شاپور ایرانی از او به‌عنوان چهارپایه برای سوار شدن روی اسبش استفاده می‌کرد.

«بوروکراسی، ساختاری است که در آن، شخص به‌راحتی از عواقب اقداماتش جدا می‌شود.»

کسی که ریسک نمی‌پذیرد، نباید در فرایند تصمیم‌گیری دخالت داشته باشد.

آزادی مستلزم ریسک است – پوست در بازی واقعی. آزادی هیچوقت رایگان نیست.

جامعه با اجماع، رأی‌گیری، اکثریت، کمیته‌ها، جلسات وراجی، کنفرانس‌های دانشگاهی، چای و ساندویچ خیار یا نظرسنجی متحول نمی‌شود؛ تنها تعداد اندکی از افراد کفایت می‌کنند تا بتوانند سوزن را به قدر محسوسی تکان دهند