بریده‌هایی از کتاب سوراخ دعا را گم کردن؛ چرا هر چیزی که درباره‌ی موفقیت می‌دانیم عمدتاً اشتباه است

به احساسات طرف مقابل با گفتن «به نظر می‌رسد عصبانی هستی» و یا «به نظر می‌رسد که این مورد واقعا ناراحتت کرده است» پاسخ دهید. مذاکره‌کنندگان گروگان‌گیری، از اینها برای نشان دادن درک طرف مقابل و فرونشاندن احساسات برانگیخته استفاده می‌کنند. و تحقیقات علوم اعصاب نشان می‌دهد که نام‌گذاری احساسات باعث می‌شود که از شدت آنها کاسته شود.

مطالعات تاریخی در مورد ثبت حق اختراع‌ها نشان می‌دهد که «کمیت زیاد در نهایت منجر به کیفیت می‌شود.» چیزهای بیشتری را امتحان کنید. درست مثل گفتهٔ قدیمی «هرچه سخت‌تر کار می‌کنم، خوش‌شانس‌تر می‌شوم.»

بسیاری از تحقیقات روان‌شناختی نشان می‌دهد که به جای اینکه رفتار ما از باورهایمان تبعیت کند، اغلب باورهایمان از رفتارمان حاصل می‌شود. همانطور که یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید، «اقدامات، بلندتر از کلمات صحبت می‌کنند.» ویلسون آن را روش «کارهای خوب انجام بده، خوب باش» می‌نامد. وقتی افراد کار داوطلبانه‌ای انجام می‌دهند، ادراک آنها نسبت به خودشان تغییر می‌کند. کم‌کم خودشان را فردی می‌بینند که کارهای خوبی برای دیگران انجام می‌دهد.

چاپلوسی کردن رئیستان در صورتی که واقعا برای رئیس احترام قائلید، کار غیراخلاقی یا ناخوشایندی نیست

مطالعات نشان می‌دهد که صرف پول برای دیگران ما را خوشحال‌تر از صرف آن پول برای خودمان می‌کند. کمک کردن به صورت داوطلبانه حتی فقط به مدت دو ساعت در هفته، افزایش رضایت از زندگی را نشان می‌دهد. حتی شگفت‌آورتر اینست، کسانی که زمانشان را برای کمک به دیگران اختصاص می‌دهند احساس می‌کنند که مشغلهٔ کمتر و زمان آزاد بیشتری دارند.

پیروی از قوانین باعث ایجاد موفقیت نمی‌شود؛ بلکه فقط بهترین و بدترین حالت را از بین می‌برد. در حالی که معمولا خوبی‌هایی دارد، و ریسک‌هایی را از بین می‌برد، اما اغلب موفقیت‌های خیره کننده را نیز از بین می‌برد. مانند قرار دادن کنترلی در موتور است که نمی‌گذارد سرعت ماشینتان بالای ۹۰ برود؛ شما به احتمال زیاد دچار تصادف‌های مرگبار نمی‌شوید، اما هیچگونه رکورد سرعت نیز بر جای نخواهید گذاشت.

۱. شادی= لذت‌بردن ۲. دستاورد= برنده‌شدن ۳. اهمیت= اهمیت‌دادن (به دیگران) ۴. میراث= گسترش‌دادن

(نظریه پیوندهای ضعیف گرانووتر می‌گوید که وجود پیوندهای قوی نشان دهنده بیشتر بودن سرمایه اجتماعی نیست زیرا آنها تشابهات زیادی دارند و اطلاعات جدیدی بین آنها رد و بدل نمی‌شود، بلکه وجود پیوندهای متعدد ضعیف که می‌تواند ارتباطات میان افراد بیشتری را پوشش دهد، باعث تقویت سرمایه اجتماعی می‌شود.)

مغز ما بسیار تلاش می‌کند تا منطق و استدلالی برای هر چیزی پیدا کند. معنا، بخشی از سیستم عامل ما است. نیاز داریم فکر کنیم که دنیا منطقی است و بر آن کنترل داریم. مغز تصادفی بودن را دوست ندارد.

کسانی که دلیل زندگی خود را بزرگ‌تر از زنده ماندن خودشان می‌دیدند دوام آوردند، در حالی که بقیه، قبل از اینکه برای آخرین بار به سمت حصار بدوند، سیگارشان را کشیدند.

یک ذهن ناسالم می‌تواند به ورزشکار کمک کند که درد را نادیده بگیرد و فراتر از حد طبیعی، از بدنش کار بکشد.

پس آیا سرسختی، صرفا داستان‌های خوش‌بینانه‌ای است که در مورد آینده به خودتان می‌گوئید؟ نه، گاهی داستان‌ها خیلی عمیق‌تر از این هستند. آنها فراتر از این هستند که فقط به شما کمک کنند تا موفق شوید - آنها می‌توانند، زمانی که شما در جهنمی‌ترین مکان روی زمین هستید شما را زنده نگه دارند...

یک نمونه عالی این امر، ارتباط بحث برانگیز بین خلاقیت و بیماری ذهنی است. سیمونتون در مطالعه «پارادوکس دیوانه- نابغه» متوجه شد که افرادی که خلاقیت متوسطی دارند از لحاظ ذهنی سالم‌تر از افراد معمولی هستند، اما افراد بی‌نهایت خلاق، به اختلالات روان‌شناسی بسیار بیشتری مبتلا هستند.

یک نمونه عالی این امر، ارتباط بحث برانگیز بین خلاقیت و بیماری ذهنی است.

«ما به افرادی که لکهٔ ننگ هستند فرصتی برای اثبات نظریه‌هایشان دادیم

در محیط مناسب، بد می‌تواند خوب، و عجیب و غریب می‌تواند زیبا باشد.

ما زمان زیادی را صرف تلاش برای اینکه «خوب» باشیم، می‌کنیم در حالی که «خوب»، اغلب فقط متوسط است.

همانطور که جان استوارت میل می‌گوید، «اینکه در حال حاضر تعداد کمی از مردم جرأت می‌کنند که عجیب و بی‌قاعده باشند، خطر بزرگ زمان ما را نشان می‌دهد.»

مدرسه قوانین روشنی دارد. زندگی اغلب اینگونه نیست.

آرنولد، در مورد شاگرد اول‌ها صحبت می‌کند، و می گوید: «آنها از تمامی جهات شخصی و حرفه‌ای بسیار خوب و موفق هستند، اما هرگز خودشان را صرف یک حوزه منحصر به فرد که در آن همه شور و شوقشان را بکار ببرند نکرده‌اند. این معمولا دستورالعملی برای برجسته شدن نیست.»