بریده‌هایی از کتاب مکتب دنیای وارونه

حکومت برای برقراری امنیت اجتماعی، شب‌زنده‌داری می‌کند؛ درحالی‌که ادارهٔ بقیه امور، در دست بازار است. در مورد فقر، فقیران و یا مناطق فقیرنشین نیز، اگر کاری از دست نیروهای پلیس برنیاید، مسئولیت همه چیز بر عهدهٔ خدا خواهد بود. هرچند دستگاه اداری، تمام تلاش خود را به کار می‌بندد تا مانند مادری فداکار نشان داده شود؛ اما درنهایت، مجبور خواهد بود تمام عطوفت خود را در دو بخش مجازات و نظارت، به معرض نمایش بگذارد.

شمال دنیا، هر روز دستورالعمل‌های مصرفی الزام‌آورتری را به شرق و جنوب دنیا تحمیل می‌کند تا از این طریق، بر تعداد مصرف‌کنندگان بیفزاید؛ اما در مقیاسی بزرگ‌تر، موجب گسترش تعداد مجرمان می‌شود. آن‌هنگام که بت‌واره‌ها، حقیقت وجودی انسان‌ها را تحت تسلط خود درمی‌آورند،‌ هر مهاجمی می‌خواهد آنچه قربانی‌اش دارد را از آنِ خود کند تا تبدیل به همان چیزی شود که قربانی‌اش است.

چنین دنیایی که همه را به شرکت در جشنی باشکوه فرا می‌خواند و درعین‌حال،‌ درب را به‌روی بسیاری از مردم می‌بندد،‌ هم عدالت‌محور است و هم نابرابر؛ عدالت‌محور در ایده‌ها و آدابی که تحمیل می‌کند و نابرابر در فرصت‌هایی که می‌بخشد.

سه یا چهار قرن پیش، انگلستان، هلند و فرانسه به اسم آزادی تجاری، به دزدی دریایی روی آوردند و حتی در میان‌شان، شخصیت‌هایی مانند هنری مورگان، سر فرانسیس دریک، پیت هین، فرانسو اولونیس و چند تن از نئولیبرال‌های دیگر، شهرتی جهانی یافتند. در واقع، آزادی تجاری، همان دفاعیه‌ای بود که اروپایی‌ها با توسل به آن، از طریق قاچاق بَرده و فروش گوشت انسان‌ها، ثروتی کلان به‌دست آوردند.

روبرت‌مک‌نامارا، یکی از مسئولین جنگ ویتنام، کتابی نوشت که در آن رسماً اعلام کرد جنگ ویتنام یک اشتباه محض بود. اما این جنگ که بیش از سه‌میلیون ویتنامی را به کام مرگ کشاند و جان ۸‌۵ هزار سرباز آمریکایی را گرفت، چون «بی‌عدالتی» بود، اشتباه نبود. اشتباه بود، چون آمریکایی‌ها به‌رغم دانستن اینکه در این جنگ پیروز نخواهند بود، آن را ادامه دادند. گناه در مغلوب‌شدن است، نه بی‌عدالتی. طبق گفتهٔ مک‌نامارا، در سال ۱۹۶۵، شواهد زیادی مبنی بر عدم‌موفقیت آمریکایی‌ها در این جنگ وجود داشت؛ اما دولت‌مردان آمریکایی بر این باور بودند که پیروز میدان خواهند بود. البته اینکه آمریکایی‌ها با استفاده از تروریسم بین‌المللی، پانزده‌سالِ تمام، سعی می‌کردند در ویتنام حکومتی که مدنظرشان بود را پایه‌ریزی کنند، کاملاً از بحث ما خارج است و ازسویی‌دیگر، اینکه اولین قدرت نظامی جهان، بیش از تمام بمب‌هایی که در جنگ‌جهانی‌اول، بر روی مردم بی‌گناه ریخته شد را، بر سر و روی ویتنامی‌ها ریخت، نکته‌ای است که چندان اهمیت ندارد!