بریده‌هایی از کتاب رقص سایه

شاید افرادی که به سبب آشفتگی هیجانی، تصمیم به خودکشی می‌گیرند، واقعاً به دنبال کشتن ایگو، کشتن همه عادت‌های مبتنی بر ترس، صدای پرخاشگر درونی، نزاع بی‌پایان با شرایط وجودی و غم‌هایی هستند که وجود آنها را محاصره کرده‌اند. شاید این افراد معتقد باشند برای مقابله با خشونت‌های دلسردکننده منابع چندانی در اختیار ندارند. تمرین دوستی با سایه، منابع مورد نیاز را در اختیار چنین افرادی قرار می‌دهد.

در لحظات ناامیدی، ممکن است همواره به خود بگویید «خب من هر لحظه که بخواهم می‌توانم خودم را بکشم!.» همین الان باید بدانید که دیگر چنین گزینه‌ای در اختیار شما قرار ندارد. شما موظفید در سراسر زندگی خود برای هر آنچه موجب ناراحتی شما می‌شود، راه حل پیدا کنید. خودکشی راه حل مناسبی نیست. هرگاه گزینه خودکشی به ذهن شما خطور می‌کند، تعهد خود را یادآور شوید.

توماس ورتون معتقد است: «زندگی با پذیرش پایان پذیری‌اش، خود را تایید می‌کند.»

با پنهان‌سازی آن دسته از صفات شخصیتی که به نظر غیرقابل پذیرش می‌رسند، شانس خود را برای شناخت و عبور از میان آنها را از دست می‌دهیم.

هیچ اهمیتی ندارد که چه چیزی این حس را در من برانگیخته است. هر کسی می‌تواند به من آسیب برساند و من نه تنها جان سالم به در می‌برم، بلکه نسبت به این فرایند نیز آگاهی معنوی می‌یابم. هیچ کسی توان آن را ندارد، من را از مسیری که در پیش گرفته‌ام منحرف کند یا باعث شود قوانین عشق و مهربانی را زیر پا بگذارم. و این همان مفهوم اصلی هدف‌مندی است: تداوم مسیر، چشم‌پوشی به کرده‌های دیگران. به گفته تائو «مادامی که عشق تنها ابزار دفاعی من است، شکست‌ناپذیر خواهم بود.»

شاید افرادی که به سبب آشفتگی هیجانی، تصمیم به خودکشی می‌گیرند، واقعاً به دنبال کشتن ایگو، کشتن همه عادت‌های مبتنی بر ترس، صدای پرخاشگر درونی، نزاع بی‌پایان با شرایط وجودی و غم‌هایی هستند که وجود آنها را محاصره کرده‌اند.

آستین‌های خود را بالا بزنید و شروع کنید. شما چیزی برای از دست دادن ندارید، به جز محدودیت‌های خود

کارل گوستاو یونگ نیمه تاریک وجود ما را سایه‌های شخصیتی می‌نامد. سایه در درون خود تمام آن چیزهایی را دارد که یا نسبت به آن آگاه نیستیم یا از پذیرش آن خودداری می‌کنیم و این موارد می‌توانند هم تیره باشند و هم روشن. سایه مجموعه‌ای از صفات مثبت و منفی، احساسات، باورها و همه استعدادهایی است که از بازشناسی آنها در وجود خود پرهیز می‌کنیم.

مقاطعی از زندگی به شدت مایل است همچون قهرمانان باستان رفتار کند. در چنین مواقعی به اصطلاح می‌گوییم که در روان او کهن‌الگویی به نام قهرمان تجلی پیدا کرده است.

چالش سایه دفاع از سلامت عقل است، منظور حفظ منطق نیست، بلکه هدف دستیابی به انصاف و عدالت و پرهیز مادام العمر از خشونت است.

به قول سنت آگوستین، هر چیزی وسیله‌ای برای رسیدن به خوبی است، حتی اگر بد باشد.

برای عدم مواجهه با مرگ، ایگو به جاه‌طلبی، حرص و طمع، زایش، تحسین، نزاع با پیری و سایر روش‌های اجتنابی ناگوار متوسل می‌شود.

هرگاه ایگو از قید وبند آزاد می‌شود، عشق به سمت قلب سرازیر می‌شود و دیگر مجازات رضایت‌بخش نخواهد بود. خواسته ما متحول‌سازی خطاکار، جبران خطا و تجدید احساسات ناب و خالص فرد خاطی نسبت به ما یا جامعه خواهد بود. در این میان یک سازمان شایسته تقدیر وجود دارد که خود را وقف این ایده کرده است: «برقراری صلح میان خانواده‌ها.» این جامعه، متشکل از افرادی است که مخالف مجازات قصاص هستند، حتی اگر یکی از عزیزان آنها مجروح شده یا به قتل رسیده باشد.

پذیرش اینکه تیرگی‌بخش جدایی‌ناپذیر و مسلم وجود ماست، به معنی محافظت از آن در برابر تاثیرات مخرب و پذیرش تاثیرات سازنده آن است.

آیا حاضر هستید چیزی را که در سراسر زندگی خود از آن متنفر بودید را دوست داشته باشید؟

امید، موهبتی است که از پذیرفتنِ بخش مثبت سایه سرچشمه می‌گیرد، زیرا مفهوم امید به معنی باور به توان و استعداد فرد برای دستیابی به نوعی از زندگی است، که بهتر از چیزی است که ایگوی محدود و ترسوی ما برای ما ساخته است

پرسونا نقابی است که بازیگران یونان باستان به چهره می‌زدند و براساس آن نقش‌های متنوع و متفاوتی را بر صحنهٔ نمایش ایفا می‌کردند. همهٔ ما برای تعامل در جهان بیرون و برای مؤثر بودن تعاملات و روابط اجتماعی‌مان نیازمند استفاده از ماسک یا نقاب هستیم. در صحنهٔ نماش زندگی گاهی هر کدام از ما مجبور هستیم نقش‌های متفاوت و متنوعی را عهده‌دار شویم. گاهی شاگرد هستیم و گاهی آموزگار، گاهی پدر و مادر هستیم و گاهی فرزند، گاهی مدیر هستیم و گاهی کارمند، گاهی یک همسر هستیم و گاهی یک دوست... به موازات تنوع نقش‌هایی که در زندگی به عهده می‌گیریم ناگزیر هستیم نقاب‌های مختلفی را به چهره بزنیم تا روابط مؤثر و سالمی را در پیش بگیریم.

در روانِ انسان لایه‌های عمیق‌تری از ناخودآگاه نیز وجود دارد که بسیار ژرف‌تر و وسیع‌تر از ناخودآگاه شخصی است. یونگ این اقیانوس عمیق و وسیع را ناخودآگاهِ جمعی نامگذاری کرد. ناخودآگاه‌ِ جمعی میراث روانی بشر است. به تعبیری دیگر ناخودآگاهِ جمعی ته‌نشینی از تمام اندیشه‌ها، تجربیات و احساساتِ گذشتگاه، نیاکان و اجدادِ انسانی و حتی حیوانیِ ماست. یونگ باور داشت روانِ کودک لوح سفیدی نیست که منتظر شکل‌پذیری در محیط باشد.

سنت توماس معتقد است «زیبایی، باعث توقف حرکت می‌شود (حیرت). نتیجه چنین مکثِ طلایی، تجربه زیبایی‌شناختی است.»

صفات عالی با این بهانه که روزی مورد استفاده قرار خواهند گرفت، به نهانخانه سربسته ناهشیار ما منتقل می‌شوند، اما دیری نمی‌پاید که به دست فراموشی سپرده می‌شوند.