بریده‌هایی از کتاب اخلاق و مدرنیته؛ انسان مدرن چه چیزی را در زندگی از دست داد؟

قدرت ته نشین شدهٔ دولت بر روی مرگ و زندگی، شکل خاموش‌تر منافع شخصی است که مستلزم زندگی اجتماعی روزمره است. بااین‌حال این شکل به شدت مهم است: این شکل حاکی از مسیری آشکار و کامل ازآنچه دولت برای آن هست، می‌باشد. زندان‌ها و جنگ‌ها ممکن است کسب‌وکار عمده دولت را تشکیل ندهند، اما دولت ظرفیت تنبیه شهروندان و فراخواندن آنان به مرگ در راه بقای خودش را دارد.

انسان اجتماعی حیوانی مریض است و روح و وجدان آن از علائم این بیماری است. در نتیجه همین بیماری است که هر کدام از ما اکنون تابع اخلاقیم

در عمل، لیبرال تنها می‌تواند برعلیه دلیل وجودی دولت اقدام کند و تلاش کند جلوی افراط‌گرایی را بگیرد. ضعف سیاسی لیبرالیسم در زمان‌های بحران بازتاب پوچی اخلاقی آن است. لیبرالیسم نه اخلاقی ارائه می‌کند که افراد به‌واسطه آن زندگی کنند و نه اصلی از انسجام اجتماعی مطرح می‌کند. برای این‌ها، لیبرالیسم برای دیگر شکل‌های اخلاق، در حکم انگل است. ملی‌گرایی اصل اتحاد عناصر گوناگون در جامعه مدرن (خانواده، بازار سرمایه‌داری و دولت) را فراهم می‌کند

ملی‌گرایی‌های مدرن تا حد زیادی از طریق جنگ‌ها ساخته‌شده‌اند

ما شبیه باستان شناسان نیستیم، بلکه بیشتر شبیه هنرمندانیم که در تلاش‌اند چیزی را که هرگز قبلاً وجود نداشته به وجود آورند. وقتی ما «خوبی» را یافتیم، این‌یک اکتشاف نیست بلکه آفرینش است.

جهان مدرن، در عین اینکه به وجود آورنده مفاهیم معینی از اخلاق است، زمینه‌های به‌کارگیری آن‌ها را به‌طور جدّ نابود می‌کند.