بریده‌هایی از کتاب روزه سلوک پرهیزکاران

خداوندمتعال در حدیث قدسی فرموده است: اَلصَّومُ لِی وَ اَنَا اُجزَی بِهِ روزه برای من است و من خود پاداش آن هستم.

انسان آرام آرام باید به جایی برسد که دل او نیز روزه باشد؛ یعنی غیر خدا را وارد آن نکند و تمام توجه انسان به ذات باری‌تعالی باشد.

زمین و آسمان وسعت مرا ندارند. تنها قلب بندهٔ مؤمنم است که می‌تواند مرا در خود جای دهد.

یکی از شروط قبولی روزه، حفظ حقوق اجتماعی سایر مسلمانان است و اینکه در روایات آمده تمام اعمال و حرکات روزه‌داران حتی خواب در این ماه به حکم عبادت پروردگار است در صورتی خواهد بود که وی از غیبت، تهمت، دروغ و شایعه‌پراکنی و دیگر محرمات اجتناب ورزیده باشد.

روزه حکمت را به ارث می‌گذارد و حکمت، معرفت را و معرفت، یقین را؛ پس چون بنده به یقین نائل شود، سختی و آسایش زندگی برای او تفاوتی ندارد.

انسان آرام آرام باید به جایی برسد که دل او نیز روزه باشد؛

در حدیث معراج آمده است که پیامبراکرم (ص) از خداوند متعال سؤال کرد: ای پروردگار من، میراث روزه چیست؟ خداوند فرمود: روزه حکمت را به ارث می‌گذارد و حکمت، معرفت را و معرفت، یقین را؛ پس چون بنده به یقین نائل شود، سختی و آسایش زندگی برای او تفاوتی ندارد.

فرصت کم‌نظیر شب‌های قدر، برای پیشرفت سیر و سلوک، بسیار مفید است. بندگان می‌توانند با استفاده از این ماه مبارک، بر نفس امّاره مسلط شوند و به جای اینکه خادم نفس اماره باشند، آن را تابع خود کنند. در این صورت، دنیا و آخرت آنان تأمین خواهد شد.

ارزش یک ماه روزه، تلاوت قرآن و نماز شب، اگر با غرور، ریا و خودنمایی همراه شود، از میان می‌رود.

روزهٔ صحیح با روزهٔ مقبول فاصلهٔ زیادی دارد. روزهٔ صحیح آن است که قضا و کفاره را ساقط می‌کند، اما روزهٔ مقبول، علاوه بر شرایط صحت روزه، به امور دیگری نیز نیازمند است. از جمله اینکه تمامی اعضاء و جوارح انسان باید روزه باشند.