بریده‌هایی از کتاب آزادی ام ده

مردم می‌گذرونن. مردم یه کشورو می‌سازن. فقط یه چیزو نمی‌فهمم، چطور کسی می‌تونه بگه که دولت می‌تونه از ما حمایت کنه، وقتی ماییم که از دولت حمایت می‌کنیم.

در اقتصادِ برنامه‌ریزی‌شده و کنترل‌شده هیچ چیز تازه‌ای وجود ندارد.

یک غربی میانِ روس‌ها که می‌افتد اغلب فکر می‌کند همه‌شان دیوانه‌اند.

وقتی سرمایه‌دار از بین برود، چه‌کسی تولید را مدیریت خواهد کرد؟ دولت. و دولت چیست؟ مجموعه‌ای از کارگرانِ زحمت‌کش. این‌جا بود که نخستین شک در جانِ ایمانِ کمونیستیِ من افتاد.

از آن‌جا که پیشرفتِ علوم و ابداعات اجازه می‌دهد بیش‌تر از میزانِ مصرفمان تولید کنیم، هیچ‌کس نباید از هیچ‌چیزِ مادّی‌ای محروم بماند.

هیچ‌کس که ارادهٔ کسِ دیگری بتواند حیاتِ او را سلب کند، آزاد نیست.

امریکایی‌ها هنوز دارند بهایِ آزادیِ فردی را می‌پردازند، آزادی‌ای که به معنی مسئولیت‌پذیریِ فردی و ناامنی است.

منافع اقتصادی درهم‌آمیخته و گره‌خورده هستند، بدهکار بستانکار هم هست، تولیدکننده مصرف‌کننده نیز هم. شرکتِ بیمه گندم می‌کارد، کشاورز محصولش را در هیئتِ تجارت پیش‌فروش می‌کند. همه‌چیز سرآخر به خودش بازمی‌گردد؛ هیچ‌کس نمی‌تواند سر از امور درآورد و هر تصویرِ شسته‌رفته و منظمی که از این آشفته‌بازار ارائه دهید نادرست خواهد بود.

هیچ طرح و برنامه، هیچ قصد، هیچ سیاستِ ثابتی هیچ‌کجا وجود نداشته؛ این آنارشی است، این هرج‌ومرج است. این فردگرایی است. این چیزی بود که آمریکایِ ما را در کم‌تر از یک قرن ساخت.

ویژگیِ تاریخ امریکا این است که به‌نظر می‌رسد هر رخدادی تصادفی روی داده است. هیچ‌چیز برنامه‌ریزی شده یا عمدی به‌نظر نمی‌رسد. دیگر کشورها سیاست‌هایی را در پیش می‌گیرند و پیگیرشان می‌شوند؛ تاریخِ آن‌ها را تصادمِ این سیاست‌ها با دیگر سیاست‌هایِ برنامه‌ریزی‌شده در جاهایِ دیگر شکل می‌دهد. اما امریکا به‌نوعی از بی‌راهه پیش می‌رود.