بریده‌هایی از کتاب مرگ نامه اولا - کارین

هر ثانیه یک زندگی است.‌

انسان‌های زیادی را دیده‌ام که بعد از تشخیص بیماری‌هایشان، هرکدام به روش خود به مهلت باقی‌مانده از زندگی‌شان معنا بخشیده‌اند؛ معمولاً معنایی عمیق‌تر. خیلی عجیب و شگفت‌انگیز است.

دوباره متوجه می‌شوم که تجربه کردن هر چیزی برای آخرین بار، اثربخش‌تر از تجربهٔ نخستین آن است.

می‌گویم: «این اتفاقات برای تو چه درسی داشته است؟» «رضایت داشتن از چیزهایی که دارم. موکول نکردن کارهایم به فردایی که نیامده و این که زندگی بی‌ثبات است.»

در ناامیدی ممکن است هرچیزی باشیم به‌جز انسانی مهربان و شکیبا.»

هر انسانی می‌داند بیمار است یا نه؛ زمانی که مرگ برای بردن او خودش را آماده می‌کند.

اندوه اغلب در تنهایی احساس می‌شود. بخشی از فرایند اندوهگین بودن باید به‌تنهایی طی بشود. در عمیق‌ترین غصه‌ها کمکی از کسی برنمی‌آید. انسان باید یک‌تنه آن را تحمل کند.

خیلی عجیب است. حقیقت این است که هرگز آرزو نکرده‌ام بدون این بیماری زندگی کنم! زمانی که برایم باقی مانده بی‌نهایت کم است. اما برای نخستین بار است که در لحظه زندگی می‌کنم. مرگ مرا به زندگی نزدیک‌تر می‌کند.

پزشک بودن یک نعمت است؛ آدم‌های زیادی را می‌شناسی. از زندگی شناخت پیدا می‌کنی. با افراد در حال مرگ و حتی خود مرگ روبه‌رو می‌شوی. گاهی اوقات این اتفاقات برای تو به‌شدت تکان‌دهنده است در حالی که دیگران را فقط متأثر می‌کند. به عنوان یک انسان همهٔ اینها مرا زیر و رو می‌کند. شاید بتوانم به این درک برسم که در زندگی چه چیزی مهم است و چه چیزی کم‌اهمیت.

«زندگی پروانه در پیله آغاز می‌شود. یک روز پیله از هم شکافته می‌شود و پروانه‌ای زیبا آزادانه پرواز می‌کند. او هرجا بخواهد می‌رود، و دیگر در پیله زندانی نیست. فکر می‌کنم ما در زندگی چیزی شبیه این را تجربه می‌کنیم. گاهی مثلاً یک بیماری ما را در خودش زندانی می‌کند، اما گاهی این زندان خودِ زندگی است. ما در زندگی اسیریم. ما رها خواهیم شد؛ فقط زمانی که جسارت این را داشته باشیم هم زندگی فعلی و هم زندگی جاویدمان را واقعاً همان‌طور که هست بپذیریم.»