بریده‌هایی از کتاب شهر شرنگ

«اول سرنخ پیدا می‌کنی، بعد نخ می‌شه طناب، بعد طنابو می‌ندازن گردنت می‌کشنت بالا.»

خیال می‌کرد منو بازی داده، منم گذاشتم تو خیالش بمونه. آدما رو نباید از خیالاتشون کشید بیرون، مگه منفعتی توش باشه.

با هم حساب داشتیم، چند باری واسه‌ش دعوا کرده بودم. تو این شهر تخصص داشته باشی پول در می‌آری، یکی از بهترین تخصصا هم کتک‌زنی و کتک‌خوریه

آخه تو که سیتیزن صد تومنی می‌بندی، وسط آدم‌های رولکس‌دار چی می‌خوای، اونم بی‌چاقو، می‌کُشنت خب، کُشتنت خب.

تو این فاصله وقت داشتم فکر کنم که تو تاریکی جلو رفتن بهتره یا برگشتن ته چاه.

زندگی بعضی چیزا رو جوری رو صورتِ آدم حک می‌کنه که با هیچ نقابی نمی‌شه قایمش کرد.

تو لونهٔ خودم همه‌چیم طبیعی بود، ولی این‌جا انگار بدجوری تو ذوق می‌زدم