بریده‌هایی از کتاب عقاید یک دلقک

گفتم " اتفاقاً نقشت به‌ات می‌آید، و نقشی که از خودت بازی می‌کنی خوب ایفا می‌شود." خیلی جدی گفت " من نقش بازی نمی‌کنم، اصلاً، من نیازی به بازی ندارم." گفتم " این‌که برای مخالفانت خیلی بد است." برآشفته گفت " من مخالف و دشمنی ندارم." گفتم " این‌که برای دشمنانت باز هم بدتر است."

آینه تأییدکنندهٔ واقعیتی تکان‌دهنده بود، درست مثل بشقابی بود که غذای داخل آن را تا ته خورده باشند، مثل برشِ نانی بود که کوچک و کوچک‌تر می‌شد، دهانی تا اندازه‌ای کثیف که من آن را با آستین کُتم پاکش می‌کردم. دیگر تمرین نکردم. کسی آن‌جا نبود که مرا از آینه بیرون بیاورد.

مثل ساعت‌های متمادی بازی فوتبال لعنتی در مدرسهٔ شبانه‌روزی که می‌دانستیم وظیفه‌ای جز خسته کردن دانش‌آموزان و در نتیجه جلوگیری از فکر کردن به دخترها نداشت