بریده‌هایی از کتاب امید در تاریکی

. امید باور به این است که عمل ما اهمیت دارد، هرچند چگونگی و زمان تاثیر آن و کیستی و چیستی تأثیرپذیرنده چیزهایی نیستند که بتوان از پیش دانست. در واقع شاید ما نتوانیم حتی پس از واقعه از این موضوعات آگاه شویم، اما در هر صورت اعمال مهم هستند و تاریخ پر از مردمی است که تأثیرشان پس از مرگ قدرت بیش‌تری داشته است.

مید بر این فرض استوار است که ما نمی‌دانیم چه پیش خواهد آمد و در فضای عدم‌قطعیت جای کافی برای عمل وجود دارد. وقتی عدم‌قطعیت را به رسمیت می‌شناسید، این را تصدیق می‌کنید که شاید بتوانید –به تنهایی و یا همراه با چند تن دیگر یا چند میلیون نفر دیگر- بر نتایج تاثیر بگذارید. امید استقبال از ناشناخته‌ها و ناشناختنی‌ها است، بدیلی برای قطعیت خوش‌بینی و بدبینی. خوش‌بین‌ها گمان می‌کنند همه چیز بدون مداخلهٔ ما روبراه خواهد شد و بدبین‌ها موضع مخالفی دارند؛ هر دو گروه بی‌عملی خود را توجیه می‌کنند

نویسندهٔ بلغار ماریا پوپووا چندی پیش گفت: «اندیشهٔ انتقادی عاری از امید بدبینی است، اما امید بدون اندیشهٔ انتقادی ساده‌لوحی است.»

گفتن این نکته مهم است که امید چه چیزی نیست؛ امید این باور نیست که هر چیزی روبراه بوده، هست یا خواهد شد. پیرامون ما شواهد زیادی از رنج‌های عظیم و نابودی‌های گسترده هست. امید موردنظر من راجع به چشم‌اندازهای وسیع و پیشامدهای خاص است، از آن نوع که خواهان یا نیازمند عمل ماست. روایت تابناکی از «همه‌چیز بهتر خواهد شد» هم نیست، هرچند شاید در مقابل روایت «همه‌چیز بدتر خواهد شد» قرار بگیرد. می‌توان آن را توضیحی بر پیچیدگی‌ها و عدم‌قطعیت‌ها از خلال موقعیت‌های مناسب دانست.

رقبای شما عاشق این هستند که باور کنید امیدی نیست، هیچ قدرتی ندارید، دلیلی برای انجام کاری وجود ندارد و نمی‌توانید ببرید. امید موهبتی است که لازم نیست واگذارش کنید، قدرتی که مجبور نیستید کنار بگذارید. هرچند امید می‌تواند عملی سرکشانه باشد، سرکشی دلیل کافی برای امید داشتن نیست. اما در این میان دلایل خوبی هم وجود دارد.

. امید داشتن قمار کردن است. شرط بستن روی آینده، روی آرزوهایتان، روی این امکان است که یک قلب باز و عدم‌قطعیت بهتر از قلب گرفته و امنیت است. امید داشتن خطرناک است و با این حال در مقابل هراس قرار می‌گیرد، چرا که خود زندگی کردن خطر کردن است.