بریده‌هایی از کتاب به آن‌ها که عاشق‌شان بودم

هر کس لباس‌هایی دارد که وقتی می‌پوشد حس خوبی بهش می‌دهد، و هر کس لباس‌هایی دارد که پشت سر هم می‌پوشدشان چون خیلی دوست‌شان دارد، و الان به آشغال تبدیل شده‌اند. حالا دارم به کمد لباس‌هایم نگاه می‌کنم و همه چیز به نظرم مثل آشغال می‌آید.

دیگر قرار نیست از خداحافظی کردن بترسم، چون خداحافظی الزاماً برای همیشه نیست.

فکر می‌کنم اگر به اندازهٔ کافی پاکش کنم، مثل این است که هیچ یک از این قضایا اتفاق نیفتاده و قلبم آن‌قدرها ناجور نمی‌شکند.

دوست ندارم با پسری باشم که قلبش به کس دیگری تعلق دارد. شده برای یک بار، دوست دارم اولین انتخاب کسی باشم.

در حالی که دندان‌هایم می‌خورد به هم می‌گویم: «چه یخبندونیه.» پیتر دست‌هایش را می‌اندازد دور شانه‌ام. «خودم گرمت می‌کنم.»

سعی می‌کنی مسیر همهٔ اتفاقات را توی ذهنت ثبت کنی. اما مثل تلاش برای نگه داشتن یک مشت ماسه است. همهٔ ذرات ریز از لای انگشت‌هایت می‌ریزند و دست آخر فقط به هوا و کمی شن‌ریزه چنگ زده‌ای.

چرا نه گفتن به این پسر اینقدر سخت است؟ یعنی عاشق شدن هم همین‌طوری است؟

برای یک لحظه، فقط برای یک لحظه، یادم می‌رود. یادم می‌روم که این‌ها واقعی نیست

دلم می‌خواهد این‌ها را نگه دارم، تا وقتی این بازی تمام شد چیزی داشته باشم که بهش نگاه کنم و یادم بیاید با پیتر کاوینسکی بودن چه حسی داشته. حتی اگر همه‌اش فقط نقش بازی کردن بوده باشد.

قضیه وقتی واقعی می‌شه ترسناک به نظر می‌آد. وقتی قضیه از فکر خارج می‌شه و می‌بینی یه آدم واقعی با انتظارات و نیازهای واقعی جلو روت داری، همه چی عوض می‌شه

نامه را طوری توی هوا تکان‌تکان می‌دهم که انگار یک تکه کاغذ بی‌اهمیت باشد، انگار یک روز واقعاً همهٔ قلبم را نریخته‌ام روی آن تکه کاغذ.

عشق چیز ترسناکی است: مدام در حال دگرگونی است. می‌تواند محو شود. این هم قسمتی از ریسک قضیه است. دیگر نمی‌خواهم بترسم. دلم می‌خواهد شجاع باشم؛

پسرهایی مثل کاوینسکی... فقط به یه چیز فکر می‌کنن. به محض اینکه به چیزی که می‌خواستن برسن، حوصله‌شون از دختره سر می‌ره.»