بریده‌هایی از کتاب به آن‌ها که عاشق‌شان بودم

نگه داشتن قلب یک نفر توی مشتت، مسئولیت زیادی به همراه دارد.

وقتی کسی را بعد از مدت زیاد می‌بینی، می‌خواهی همهٔ حرف‌ها را نگه داری تا یواش‌یواش بگویی. سعی می‌کنی مسیر همهٔ اتفاقات را توی ذهنت ثبت کنی. اما مثل تلاش برای نگه داشتن یک مشت ماسه است. همهٔ ذرات ریز از لای انگشت‌هایت می‌ریزند و دست آخر فقط به هوا و کمی شن‌ریزه چنگ زده‌ای.

خنده‌دار است که دوران کودکی چقدر با همسایگی عجین است. مثلاً اینکه کی رفیق فابریکت باشد، به این بستگی داشت که خانه‌های‌تان چقدر به هم نزدیک باشد. یا اینکه توی کلاس موسیقی کنار چه کسی بنشینی، به این بستگی داشت که نام خانوادگی‌تان در فهرست الفبا چقدر به هم نزدیک باشد. درست مثل یک بازی شانس.

می‌گوید بعضی وقت‌ها باید احساسات را فریاد بزنی؛ چون اگر نزنی توی بدنت عفونی می‌شوند.

دیگر نمی‌خواهم ترسو باشم. دلم می‌خواهد شهامت داشته باشم. دلم می‌خواهد... زندگی برایم آغاز شود. دلم می‌خواهد عاشق شوم و کسی را داشته باشم که عاشقم شود.

امیدوارم دیگر هیچ وقت مجبور نباشم سوالِ «تو کی هستی؟» را پاسخ دهم.

عشق چیز ترسناکی است: مدام در حال دگرگونی است. می‌تواند محو شود. این هم قسمتی از ریسک قضیه است

خودم را توی آغوشش جا می‌کنم. هیچ جایی امن‌تر از آغوش پدرم نیست.

تقریباً بیشتر از همه چیز از عوض شدن اوضاع بدم می‌آید.

. اگر عشق چیزی مثل جن‌زدگی باشد، شاید نامه‌هایم حکم مراسم جن‌گیری را داشته باشند. نامه‌هایم آزادم می‌کنند... یا حداقل قرار است این‌طور باشد.