بریده‌هایی از کتاب حق حق داشتن

«حق برخورداری از حقوق یا حق هرفرد انسان به تعلق به جامعهٔ بشری، تنها توسط بشریت قابل تضمین است. با اطمینان نمی‌توان گفت که چنین چیزی ممکن خواهد بود. علی‌رغم نیات نیک و پسندیده ورای تلاش‌های بشردوستانه برای تصویب اعلامیه‌های حقوق بشر در سازمان‌های بین‌المللی، لازم است عنایت داشته باشیم که این ایده فراتر از ظرفیت فعلی حقوق بین‌الملل است. در حال حاضر کارکرد حقوق بین‌الملل هنوز در چارچوب تفاهمات متقابل و معاهدات میان دول حاکمه بوده و در سپهری بالاتر از دول ملی وجود خارجی دارد».

وقتی زادبوم خود را ترک کردند، بی‌خانمان شدند. وقتی کشور خود را ترک کردند، بی‌تابعیت شدند. و آن‌گاه که از حقوق انسانی‌شان محروم شدند، دیگر حق هم نداشتند؛ تفاله‌ای بیش نبودند. هانا آرنت، ریشه‌های تمامیت‌خواهی

«شاید لازم باشد بالاخره بپذیرم. از پایین‌ترین سطح شروع کنم. درحالی‌که هیچ ندارم. مطلقاً هیچ ندارم. نه شناسنامه، نه مال، نه اسلحه، نه حقوق، نه حیثیت انسانی». «مثل یک سگ» «آری، درست مثل یک سگ».

صرف انسان بودن، شش میلیون یهودی اروپایی را از چنگال مرگ نازی‌ها نجات نداد.

آرنت ضرورتاً منادی کنش جمعی بود که عادتاً در چارچوب آزادی بیان قابل پیاده شدن است. اما کنش جمعی که این‌قدر برای آرنت ارزشمند بود، منوط به این است که شکل خشونت‌آمیز به خود نگیرد، حتی اگر کنش جمعی سخت رقابتی و مقابله‌ای باشد.

نگرانی آرنت آن بود که ملتی که آرمانِ رفاه را انتخاب می‌کند نیازی به آزاد بودن ندارد، در حالی که ملت آزاد ضرورتاً در رفاه و غنا به سر نخواهد برد. و عصر وحشت که به سرعت پس از انقلاب فرانسه مستقر شد، ثابت کرد که سراب «سعادت» به آسانی می‌تواند چشمان مردم را نسبت به اهمیت «آزادی» کور کند

وقتی همه چیز خود را از دست می‌دهیم، تنها تکیه‌گاه‌مان حقوق بشر است.

استراگون: یعنی دیگر حقی نداریم؟ ولادیمیر: اگر [خندیدن] ممنوع نبود از حرفت خنده‌ام می‌گرفت. استراگون: یعنی حقوق‌مان را از دست داده‌ایم؟ ولادیمیر (آشکارا): از دستشان خلاص شدیم. سکوت. هردو بی‌حرکت، دست‌ها آویزان تاب می‌خورَد، سرها به پایین خم شده، زانوها سست شده.

وقتی زادبوم خود را ترک کردند، بی‌خانمان شدند. وقتی کشور خود را ترک کردند، بی‌تابعیت شدند. و آن‌گاه که از حقوق انسانی‌شان محروم شدند، دیگر حق هم نداشتند؛ تفاله‌ای بیش نبودند. هانا آرنت، ریشه‌های تمامیت‌خواهی

محرومیت و بی‌حقی مردم از یک سو و استنکاف نخبگان از سهیم کردن ما در وضع قوانین و مقرراتی که حاکم بر زندگی ماست از سوی دیگر، نه تنها عدم التزام ما به آن قوانین را توجیه می‌کند، بلکه به ما حق مقاومت کامل در برابر آن قوانین را نیز می‌دهد. مقاومت، گام اول در ابرازِ حق ما بر برخورداری از حقوق است.