بریده‌هایی از کتاب ابر ابله

برادرم به من می‌گوید اصلاً فکرش را نکن. می‌گوید تو سرحال به‌نظر می‌آیی. این از هرچیز دیگری مهم‌تر است. پول اهمیتی ندارد. پول می‌آید و می‌رود. ولی چیزی که مهم است، برادرها هستند.

ناگهان همه‌چیز برایم بی‌معنی شده بود. زندگی خودم، زندگی دیگران، جانوران و گیاهان، و کل دنیا. انگار دیگر با هم جور درنمی‌آمد.

آن‌ها عجیب و غریب هستند، دخترها را می‌گویم. با این‌حال آدم نمی‌تواند از آن‌ها پرهیز کند. زیبایند. و همه‌جا هستند. آدم از کارشان سر در نمی‌آورد. از صدایشان خوشم می‌آید. وقتی می‌خندند و لبخند می‌زنند هم از آن‌ها خوشم می‌آید. و همین‌طور وقتی راه می‌روند. کمی هم ترسناکند. گاهی‌وقت‌ها فکر می‌کنم از چیزی خبر دارند که من خبر ندارم. ولی زیبا هستند. و به‌دست آوردن دلشان دشوار است. و همیشه از دیدن این‌که مهربان‌ترین و خوش‌روترین دخترها جذب مزخرف‌ترین پسرها می‌شوند، متحیر و متعجب می‌مانم.

چیزی‌که واقعا برایم مفید است، حضور فردی بزرگ‌تر از خودم است. یک مرشد. کسی که بتواند به من بگوید چطور هرچیزی سر جای خودش قرار می‌گیرد. در آن‌صورت او از من می‌خواست کارهایی را انجام بدهم که در نظرم بی‌معنی و مفهوم است. من هم طاقتم را از دست می‌دادم و اعتراض می‌کردم، ولی به‌هرحال آن کارها را انجام می‌دادم. و به‌تدریج، پس از ماه‌ها کار سخت و طاقت‌فرسا، متوجه می‌شدم که در پس همه این چیزها، مفهومی ژرف‌تر هست، و مرشد در تمام این مدت نقشه‌ای زیرکانه داشته است.

این اواخر زندگی‌ام عجیب و غریب شده است و به مرحله‌ای رسیده‌ام که به کل علاقه‌ام را به همه‌چیز از دست داده‌ام.

اگر وارد جزئیات شویم. حال‌وحوصله ندارم خودم را به زحمت بیندازم، پس دهانم را می‌بندم.

گاهی‌وقت‌ها به ماهی‌های قرمز غبطه می‌خورم. ظاهرا دامنه حافظه‌شان فقط در حد چند ثانیه است. محال است بتوانند سلسله‌ای از افکار را پیگیری کنند. آن‌ها همه‌چیز را برای اولین‌بار تجربه می‌کنند. هربار. و مادامی‌که از نقص و معلولیتشان بی‌خبر هستند، حتما زندگی برایشان داستان بلند خوب و خوشی است.

در حالی‌که اتومبیل را توی دنده دو می‌گذارم، برای آخرین بار نگاهی به لیز می‌اندازم. از توی آیینه عقب. مدت‌هاست به هیچ دختری نگاه نکرده‌ام. از آن تیپ‌هایی است که دلم می‌خواهد بیش‌تر ببینمش؛ شاید حتی هر روز.

پدربزرگ من واقعا آدم خوبی است. نمی‌دانم من هم آدم خوبی هستم یا نه. نمی‌دانم اصلاً در نسل من واقعا آدم خوب پیدا می‌شود یا نه.

چرا من با کسی دوست نیستم؟ هیچ دلیل منطقی و مناسبی برایش پیدا نمی‌کنم. افرادی که یک‌ذره هم به خوش‌برخوردی من نیستند، تنها نیستند. دنیا پر از بی‌عدالتی و حماقت است. به گمانم همین بخشی از مشکل من است. یعنی افراد کودن مسئول تمامی آهنگ‌های مسخره، کتاب‌ها و مجلات، فیلم‌ها و کارتون‌های غذاهای احمقانه آگهی‌های تلویزیونی هستند؟ یعنی امکان دارد قضیه به‌همین سادگی باشد؟ گاهی‌وقت‌ها فکر می‌کنم همین‌طور است. این مسئله کاملاً قابل تامل و توضیح است و بی‌نهایت جذاب. شاید این مردم واقعا احمق نیستند، و حسنِ نیت دارند، ولی بارها و بارها ناکام می‌مانند؟ این‌هم امکان‌پذیر است. تفاوت زیادی است میان احمق بودن و بداقبالی. مورد حتمی این است که آن‌ها تنها نیستند. تک به تکشان. ولی من نه.