بریده‌هایی از کتاب میرزا مقنی گورکن

«تو بدترین کارِ دنیا رو کردی، تو هیچ کاری نکردی میرزا!».

میرزا نگاهی به سیب کرد و با عصبانیت سیب را دست دخترک داد. دخترک گازی به سیب زد و با دهان پُر گفت: «فکر کردی فقط شما آدما خسته می‌شین؟». «کارم از خستگی گذشته. بیست‌ساله آدمایی رو که قراره بمیرن، میاری به خوابم که نجاتشون بدم. اینم شد زندگی؟». «خوابتم جزوِ زندگیته دیگه؛ غیرِ اینه؟».

سعی کن کمتر غافل‌گیر بشی، این‌جوری راحت‌تر زندگی می‌کنی

«ولش کن دیگه، اتفاقیه که افتاده، کاریش هم نمی‌شه کرد. زیاد سخت نگیر، همین!».

«سعی کن کمتر غافل‌گیر بشی، این‌جوری راحت‌تر زندگی می‌کنی میرزا».

آن شب، سوزِ سرما تا مغز استخوان رخنه می‌کرد. ابر در آسمان، مانند خمیر به هر شکلی درمی‌آمد. قطرات شبنم‌گونهٔ معلق در هوا، در برزخ برف و باران گیر کرده بود، یکی‌درمیان، برف و باران می‌شد تا اینکه فقط برف بی‌مهابا باریدن گرفت. در یک چشم‌برهم‌زدن، پشت‌به‌پشت، مانند پنبه روی زمین ریخت و کوچه را سفیدپوش کرد.

«من فرازم، فراز مقنی! مقنی خیران. میرزا کجاست؟ به میرزا بگین نره توی چاه، جونش در خطره!».

«ببین! اصلاً تو فکر کن من همین‌طوری اتفاقی انتخابت کردم، اگه هرکس دیگه‌ای رو هم انتخاب می‌کردم، اونم اتفاقی می‌شد دیگه، درسته؟». «آره راستم می‌گی! همین‌طوری اتفاقی گند زدی به کل زندگی‌م». «واسه هرکسی تو دنیا یه اتفاقی هست که بیفته و گند بزنه به کل زندگی‌ش. خودت رو نگران این موضوع نکن!».

میرزا کامی از سیگار گرفت و با عصبانیت فریاد زد: «انتخاب! انتخاب! انتخاب! یه چی یاد گرفتی! چی‌کار باید می‌کردم که نکردم؟». «بهتره بگی چی‌کار نکردم که باید می‌کردم!». میرزا فقط گوش می‌داد. «تو بدترین کارِ دنیا رو کردی، تو هیچ کاری نکردی میرزا!». میرزا متوجه شد که دختر کاملاً از قصد و نیتش با خبر بوده است. بعد از مکثی کوتاه، با ناراحتی گفت: «لابد تاوانشم مرگه، ها؟». «برو شکر کن که تاوانش مرگ خودت بود!».

ثواب کار بازوت رو به تندیِ زبونت حروم نکن!