بریده‌هایی از کتاب به خاطر دوشیزه بریجرتون؛ جلد اول

«خردمندی این نیست که یه شعار تو خالی رو تکرار کنیم.»

«ولی من از این مهمانی لذت نمی‌برم.» «اگر با همین پیش‌زمینه فکری پیش بری قطعاً ازش لذتی نمی‌بری.»

بیلی با صدای بلند و از ته گلو خندید و آن‌قدر درخشان و زیبا شد که جورج دلش می‌خواست یک پتو رویش بیندازد تا جلوی خواسته شدنش توسط دیگران را بگیرد.

بماند که آن‌ها در کتابخانه بودند و حتی یک دلیل عقلانی برای نسیمی که می‌وزید وجود نداشت. این خواب او بود و در آن نسیم می‌وزید.

به هر حال احترام به دست آوردنیست و به دلایلی گنج گرانبهایی بود که به‌سختی به‌دست می‌آمد.

می‌توانست با او ازدواج کند. هیچ دلیلی نداشت که نتواند. شاید فقط سلامت عقلش مانع بود. ولی حس می‌کرد از همان اول، لحظه غریبی بود، آن را هم از دست داده بود.

ولی مثل تمام چیزهای خوب، آن دوران هم به پایان رسید

ولی لبخندش درخشان و خنده‌اش مسری بود

ولی البته که او بود. چون دیگر سروکله چه کسی می‌توانست در بدترین زمانی که برای بیلی ممکن بود پیدا شود، وقتی که خجالت‌زده و دستپاچه بود و دقیقاً همان وقت نفرین‌شده‌ای که به نجات داده شدن نیاز داشت؟

فقط هر کاری که دلش می‌خواست را می‌کرد و بعد عواقبی که در پی داشت را لعنت می‌کرد.

و اگر با مردی ازدواج کنی که حداقل هوش و دانش برابری با تو نداشته باشه خیلی عصبانی می‌شی

گرسنگی‌وخستگی دقیقاً همان دو شیطان بی‌رحمی بودند که یک مرد بالغ را به اندازه یک بچه سرتق اعصاب خردکن، نق‌نقو و بی‌اعصاب می‌کرد.

تمام چیزی که می‌خواست این بود که... نمی‌دانست.

«همین‌طوره مگه نه؟ به ندرت ممکنه حقیقت به اون فریبندگی که دلمون می‌خواد باشه مگه نه؟»

هر اتفاقی برای تو بیفته، من رو می‌کشه. و دوست دارم فکر کنم که تو هم به همین اندازه عاشقم هستی که نگذاری این اتفاق بیفته

به ندرت ممکنه حقیقت به اون فریبندگی که دلمون می‌خواد باشه مگه نه؟