بریده‌هایی از کتاب روزگاری جنگی درگرفت

بسی پیش‌تر از اینها، روزگاری، جنگی درگرفت.

فقیر و غنی، در خوابیدن زیرپل‌ها، آزادی یکسانی دارند.

خنده داروی بزرگی است.

فقط به‌آن آزادی باور دارد که آناتول فرانس تعریف کرده است: فقیر و غنی، در خوابیدن زیرپل‌ها، آزادی یکسانی دارند.

در جنگ زمانی فرا می‌رسد که مهم‌ترین احساس، ترس نیست، بلکه تنهایی و حقارت است.

فکر کنم آن تنهاترین چیز توی دنیا باشه. یک جسد شناور تو آب. چیزی رو نمی‌شناسم که این قدر تنها باشه.

کل جنگ نشانه‌ای از ناکامی انسان به‌عنوان حیوان متفکر است

تمام دردسرها از کلیات ناشی می‌شود. یک‌بار که به چیزی عمومیت بدهی، دیگر ول‌کن نیستی. مجبوری از آن دفاع کنی.

در دنیا چیزی کشدارتر از زمان ذهنی وجود ندارد.

به نظر من هیچ سلاحی به‌اندازهٔ دوربین فیلم‌برداری، موذیانه و قاطع به‌روح انسان‌ها حمله نمی‌کند. از زیر کار درروها و زخمی‌ها، و به طور کلی اهمال‌کارها، نسبت به یک «آیموبل اندهاول» واکنشی نشان می‌دهند که قورباغه‌یی نسبت به یک تخته سنگ داغ! یک بار، یکی از بهترین ورزشی‌نویسان ما، اظهار کرد که بهترین راه برای اینکه مسابقهٔ فوتبال دارای تحرک فوق‌العاده شود، این است که دوربین خبری را بین دو دروازه قرار دهند. سلاحی پنهانی که انسان را می‌شکافد و منِ کودکانهٔ شگفت‌انگیزش را رو می‌کند، و سپس آشکار و برجسته می‌سازد.