بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

موفقیت تلاش ۱۰۰ درصدی ما را می‌طلبد و حرف زدن،‌ بخشی از آن تلاش را قبل از به‌کار گرفتن، فیلتر می‌کند.

«هرگز تا مجبور نشده‌ای، برای فکر یا عملی که انجام می‌دهی دلیل نیاور. شاید بعد از مدتی، دلیل دیگری به ذهنت برسد

سکوت، برای افراد قدرتمند و متکی به نفس، یعنی آرامش

سکوت نوعی قدرت است

نان که می‌دانند خاموش‌اند. آنان که نمی‌دانند حرف می‌زنند.

نشانه‌ها و عوارض موفقیت را، خود موفقیت تلقی می‌کنیم. و ساده‌لوحانه،‌ محصول فرعی را با سبب اصلی اشتباه می‌گیریم.

تنها یک چیز است که ایگو را دور و برمان نگه می‌دارد: راحتی.

همهٔ ما مرتب بدون این‌که فکر کنیم یا به خاطر نوعی جذابیت مبهم یا به خاطر طمع و غرور به این موقعیت‌ها پاسخ مثبت می‌دهیم. زیرا نمی‌توانیم نه بگوییم، چون شاید موفقیت بیشتری کسب کنیم یا چیزی را از دست بدهیم. گمان می‌کنیم «بله» باعث موفقیت بیشتر می‌شود، در حالی‌که در واقعیت دقیقاً مانع همان چیزی می‌شود که به دنبالش هستیم. همهٔ ما وقت گرانبهایمان را صرف کارهایی می‌کنیم که دوست نداریم و چیزهایی به دست می‌آوریم که نمی‌خواهیم، به خاطر این‌که توان خودمان را به کسانی ثابت کنیم که برایمان محترم نیستند.

در آخر این که موضوع این نیست که مخالف غرور باشید، چون هنوز لیاقت آن را ندارید. موضوع این نیست که «فعلاً به آن‌چه نیامده تفاخر نکنید»؛ بلکه به صراحت موضوع این است که «تفاخر نکنید»، این کار هیچ نفعی برایتان ندارد.

ایده کافی نیست؛ و باید کار کنید تا بتوانید از نو تجربه‌تان را با کلمات مؤثر روی کاغذ خلق کنید.

اصل یک ایده مجسمه‌ای نمی‌سازد که روی زمین بایستد. ایده فقط همان‌جا می‌نشیند. صد البته که گام بعدی سخت کار کردن است».

برای رسیدن به خواستمان نبوغ لازم نیست، بلکه تلاش و کوششی مستمر لازم است. گرچه این ایدهٔ چندان جذابی نیست، اما تشویق‌کننده که هست. زیرا به این معنی است که همه‌چیز دست‌یافتنی است، برای همهٔ ما. به شرط آن‌که مایه و تواضع لازم برای صبر کردن و شهامت زحمت کشیدن را داشته باشیم.

می‌توانید به خودتان دروغ بگویید، بگویید که دارید وقت می‌گذارید، یا وانمود کنید که دارید کار می‌کنید. اما بالاخره سر و کلهٔ کسی پیدا خواهد شد. امتحان خواهید شد. به احتمال بسیار زیاد دستتان رو خواهد شد.

طرز کار بهتر از مواد اولیه از کار در آمد. همان مواد اولیه‌ای که به صورت ارثی، احساسی و مالی به ما داده شده تا شروع به کار کنیم. آن دست ما نیست. اما این دست ماست که از این مواد اولیه چیزی بسازیم یا آن را به هدر دهیم.

کار یعنی تنها ماندن در میدان، درست موقعی که بدی آب و هوا دیگران را به داخل خانه‌ها کشانده است. کار یعنی تحمل رنج و اولین نتایج و محصولات افتضاح. کار یعنی بی‌توجهی به تعریف و تمجیدهایی که از دیگران می‌شود و از همه مهم‌تر، بی‌توجهی به تمجیدهای از خودتان

این گواه عمومی است: فروتنی نردبان بلندپروازی‌های جوانی است.

برای خودت داستان نگو افسانه، افسانه نمی‌شود، مگر در بازگویی مکرر آن.

«وقتی احساس ناامنی و جاه طلبی به‌هم می‌پیوندند آدم توان نه گفتن را از دست می‌دهد».

ایگو به شما می‌گوید خیانت کن،‌ گرچه که همسرت را دوست داری. زیرا هم آن‌چه را دارید و هم آن‌چه را ندارید می‌خواهد. ایگو می‌گوید با این‌که تازه شروع به پیشرفت در کاری کرده‌ای، چرا وسط کار دیگری نپری؟ در نهایت، به چیزهای بسیار زیادی بله می‌گویی،‌ چیزهایی به مراتب فراتر از حد و مرزهایت. مثل کاپیتان اِی‌هپ می‌شویم که به دلایلی که دیگر خودمان هم نمی‌فهمیم،‌ موبی‌دیک را تعقیب می‌کنیم.

لازم است بدانید که چه چیزی را نمی‌خواهید و گزینه‌هایتان چه مانعی سر راهتان می‌گذارد. آدم نمی‌تواند در آن واحد هم خوانندهٔ اپرا باشد و هم خوانندهٔ محبوب نوجوانان.