بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

می‌توانید به خودتان دروغ بگویید، بگویید که دارید وقت می‌گذارید، یا وانمود کنید که دارید کار می‌کنید. اما بالاخره سر و کلهٔ کسی پیدا خواهد شد. امتحان خواهید شد. به احتمال بسیار زیاد دستتان رو خواهد شد.

طرز کار بهتر از مواد اولیه از کار در آمد. همان مواد اولیه‌ای که به صورت ارثی، احساسی و مالی به ما داده شده تا شروع به کار کنیم. آن دست ما نیست. اما این دست ماست که از این مواد اولیه چیزی بسازیم یا آن را به هدر دهیم.

کار یعنی تنها ماندن در میدان، درست موقعی که بدی آب و هوا دیگران را به داخل خانه‌ها کشانده است. کار یعنی تحمل رنج و اولین نتایج و محصولات افتضاح. کار یعنی بی‌توجهی به تعریف و تمجیدهایی که از دیگران می‌شود و از همه مهم‌تر، بی‌توجهی به تمجیدهای از خودتان

این گواه عمومی است: فروتنی نردبان بلندپروازی‌های جوانی است.

برای خودت داستان نگو افسانه، افسانه نمی‌شود، مگر در بازگویی مکرر آن.

«وقتی احساس ناامنی و جاه طلبی به‌هم می‌پیوندند آدم توان نه گفتن را از دست می‌دهد».

ایگو به شما می‌گوید خیانت کن،‌ گرچه که همسرت را دوست داری. زیرا هم آن‌چه را دارید و هم آن‌چه را ندارید می‌خواهد. ایگو می‌گوید با این‌که تازه شروع به پیشرفت در کاری کرده‌ای، چرا وسط کار دیگری نپری؟ در نهایت، به چیزهای بسیار زیادی بله می‌گویی،‌ چیزهایی به مراتب فراتر از حد و مرزهایت. مثل کاپیتان اِی‌هپ می‌شویم که به دلایلی که دیگر خودمان هم نمی‌فهمیم،‌ موبی‌دیک را تعقیب می‌کنیم.

لازم است بدانید که چه چیزی را نمی‌خواهید و گزینه‌هایتان چه مانعی سر راهتان می‌گذارد. آدم نمی‌تواند در آن واحد هم خوانندهٔ اپرا باشد و هم خوانندهٔ محبوب نوجوانان.

از کجا معلوم شاید سقوط در انتظارمان باشد. بدتر این‌که شاید خودمان باعث آن بوده باشیم. این‌که کاری را یک‌بار انجام داده‌ایم، به این معنی نیست که می‌توانیم برای همیشه در آن کار موفق باشیم.

باز از همه بدتر کسانی هستند که دور و برشان را از بله-قربان‌ها و چاپلوسانی پُر می‌کنند تا خرابکاری‌هایشان را رفع و رجو کنند و چنان حبابی دور خودشان می‌سازند که اصلاً نمی‌فهمند تا چه حد با واقعیت موجود قطع ارتباط کرده‌اند.