بریده‌هایی از کتاب آیین سخنوری

سخنوری يا خطابه فنی است که به وسيله‌ی آن گوينده شنونده را به سخن خود اقناع و بر منظور خويش ترغيب می‌کند.

مردم برای اينکه به سخن کسی گوش دهند و اعتنا کنند بايد به او اعتماد داشته باشند و او را درست و راستگو و دانا و صميمی و خيرخواه و مهربان بدانند

سخنوری يا خطابه فنی است که به وسيله‌ی آن گوينده شنونده را به سخن خود اقناع و بر منظور خويش ترغيب می‌کند. پس غرض از سخنوری همين دو نتيجه است که شنونده سخن گوينده‌ی را بپذيرد و بر منظور او برانگيخته شود.

شورانگيزی و تحريک عواطف برای سخنور وسيله‌ای بسيار قوی و مؤثّر است و بسيار سخنوران بوده‌اند که به اين وسيله بر دل‌های مردم فرمانروايی کرده و کارهای بزرگ انجام داده‌اند و سخنور حقيقی آن است که قوه‌ی شورانگيزی داشته باشد.

حضرت داود(ع) شفقت و مهربانی خدا را به طرز زير بيان کرده است: «خدا چوپان من است. مرا به مراتع سبز و خرم می‌برد و به آب‌های خوشگوار هدايتم می‌نمايد». در مملکت کم‌آب و شوره‌زار، داود ذکر مراتع سبز و آب‌های خوشگوار را بهترين وسيله جهت جلب نظر مردم می‌دانست و بنابراين، واضح کردن منظور برای آنها بوده است.

‫خوب در کارها پيش‌بينی کنيد می‌توانيد فرمانروايی نماييد

مرهون اين کلام پاسکال بود: «اگر توانستيد

برای خوب شدن طرز بيان بايد با ادبا و نويسندگان معاشرت کرده و زياد کتاب بخوانيد.

هر يک از ما به وسيله‌ی چهار چيز با دنيا در تماس هستيم و مردم از روی اين چهار چيز نسبت به ما قضاوت می‌نمايند. اول اعمال ما، دوم ظاهر ما، سوم آنچه می‌گوييم و بالاخره چهارم طرز بيان ما.

يکی از استادان سخنوری قديم گفته است: «چهره آيينه روح است و چشم مترجم اوست.»