بریده‌هایی از کتاب دنیای سوفی

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند.

در زندگی چه چيزی از همه مهمتر است؟ برای کسی که به‌اندازه کفايت رفع گرسنگی نمی‌کند اين چيز مهم، مواد غذائی خواهد بود. برای کسی که در سرماست، حرارت است. و برای کسی که از تنهائی رنج می‌برد، البته هم‌نشينی با ديگر مردمان.

ــ بگو ببينم، عزيزم، اميدوارم که تا حالا به‌مواد مخدر دست نزده باشی؟ سوفی هوس خنديدن داشت، اما فهميد که چرا مادرش درست اين موضوع را پيش کشيده است. به‌تندی پاسخ داد: ــ ديوانه شده‌ای؟ که يعنی بيشتر از اين بی‌حس و بی‌تفاوت شوم؟

پيش‌تر از آن که کودک حرف زدنِ درست را فراگيرد ـ و خيلی پيش‌تر از آن که به‌گونه‌ای فلسفی پيرامون امور انديشه کند ـ دنيا برای او امری عادی و معمولی می‌شود. و اگر عقيده‌ی مرا می‌خواهی سوفی، می‌گويم چقدر جای تأسف است! سوفی عزيز، مطلب من اين است که تو نبايد در زمره اين آدم‌هائی باشی که دنيا را به‌منزله يک امر بديهی پذيرفته‌اند و می‌پذيرند.

يک فيلسوف کسی است که حقيقتا هرگز به‌دنيا عادت نمی‌کند.

... تنها ويژگی برای يک فيلسوف خوب شدن حيرت کردن است...

همان طور که نمی‌توان دولت را بدون شهروندان تصور کرد، شهروند بدون دولت نيز تصور نکردنی است

آمپدوکل براين گمان است که در طبيعت دو «نيرو» در تلاش‌اند: «عشق» و «نفرت» آنچه چيزها را به‌يکديگر می‌پيوندد عشق است و آنچه از هم جدا می‌کند نفرت است.

هراکليت بر تضادهای ناگزير در جهان نيز تأکيد داشت. اگر هرگز بيمار نشويم، نمی‌دانيم سلامتی چيست. اگر هرگز از گرسنگی رنج نبريم، شادی غذا در برابر داشتن را درک نخواهم کرد. اگر جنگی در ميان نباشد صلح را چنان که شايسته است قدر نخواهيم گذاشت و اگر زمستان وجود نداشت شکوفائی بهار را شاهد نمی‌شديم.

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند.

بنابراين، فيلسوف کسی است که برکم‌دانی خود آگاه است و از آن در عذاب؛

سقراط با تظاهر کردن به‌اين‌که هيچ چيز نمی‌داند، دقيقا مردمان را به‌انديشيدن وادار می‌کرد. سقراط می‌توانست خويشتن را به‌نادانی زند يا لااقل ميزان فهم خود را کمتر از آن چه واقعا بود بنماياند و اين همان است که به «استهزاء سقراطی» (Ironïe) معروف است. می‌خواست با اين تمهيد لغزش‌ها را در استدلال و داوری‌های آتنيان آشکار کند. اين قبيل صحنه‌ها اغلب در ميان بازار، يعنی در حضور عموم اتفاق می‌افتاد.

هميشه، آن‌ها که پرسش می‌کنند خطرناک‌ترين‌ها هستند. پاسخ دادن، چندان مخاطره‌آميز نيست. يک پرسشِ تنها ممکن است از هزار پاسخ آشوب‌برانگيزتر باشد.

... فقط چنين است که تو از در تهی غوطه خوردن بر کنار خواهی شد...

ــ بنابراين، بيکار بودن امری واقعا وحشت‌آور بايد باشد. ــ دقيقا؛ آدم بيکار در تهی می‌چرخد. حتی هگل نيز اين مطلب را متذکر شده است. برای او نيز مانند مارکس، کار چيزی مثبت است و با «انسان بودن» پيوستگی بسيار نزديک دارد.

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

جز تصويری وهمی در وجدان خواب‌آلود آدم ديگری نيستيم

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

سوفی به‌شتاب در را بست و پاکت را باز کرد، در داخل آن تکه کاغذی يافت که بزرگ‌تر از خود پاکت نبود و روی آن، اين چند کلمه نوشته شده بود: تو که هستی؟

انسان نمی‌تواند درباره معماهای طبيعت و عالم وجود به‌يقين قطعی برسد. اين نقطه‌نظر را در فلسفه، مکتب اهل شک و ترديد Scepticisme) ) می‌نامند.