بریده‌هایی از کتاب خویش را باور کن

به یاد (بتهوون) این آهنگ ساز بزرگ که معروف ترین آثار خود را پس از ناشنوا شدن آفرید و خود هرگز آنها را نشنید.

می‌شود شعله بود با یک شعر می‌شود شب شکست با یک شمع می‌توان باغ بود با یک سرو می‌شود سایه داشت با یک برگ

«سالک» شبی نبود که صبحی ز پی نداشت باید خطر کنیم که شب را سحر کنیم

اگر به شغل خود بی‌علاقه‌ایم یا دیدگاه خود را تغییر دهیم یا شغل خود را.

ای خدا روح من آزرد و دریغا دردا هرچه گوییم بر این غائله پایانی نیست

ای آن که پس از ما به جهان در راهی       پیوسته زکوه عمر خود می‌کاهی کوته نبود عمربلنداست، بلند       گرتو نکنی به عمر خود کوتاهی

کاش درجامم شراب عشق باد خانه جانم خراب عشق باد هرکجا عشق آید و ساکن شود هرچه ناممکن بود ممکن شود در جهان هرکارخوب و ماندنی‌ست ردپای عشق در او دیدنی ست

عشق‌بازی به همین آسانی ست... که دلی را بخری بفروشی مهری شادمانی را حراج کنی رنج‌ها را تخفیف دهی مهربانی را ارزانی عالم بکنی و بپیچی همه را لای حریر احساس گره عشق به آن‌ها بزنی

نازنین زندگی ساعت دیواری نیست که اگرهم خوابید به همین کوتاهی بتوانی آن را تنظیم کنی کوک کنی برسانی خود را به زمان دگران کامیابی صدفی نیست که آن را موجی بکشدتا ساحل و در او مرواریدی باشد غلطان،

قرن‌ها گر چه طلبکار جهانیم ولی ما بدهکار جهانیم در این قرن چه باید بکنیم هیچ کس گاری مار را به قطاری تبدیل نکرد هیچ کس ذوق و اندیشه پرواز نداشت هیچ کس از سرعبرت به جهان خیره نشد هیچ کس از سفری تحفه و سوغات نداشت من در این حیرانم که چرا قافله علم از این جا نگذشت یا اگر آمد و رفت پدرانم سرگرم چه کاری بودند؟

ما نبینیم کسی می‌بیند ما نفهمیم کسی می‌فهمد هیچ کس منتظر مهلت خمیازه مانیست                                 گلم هیچ کس منتظر خواب تو نیست که به پایان برسد لحظه‌ها می‌آیند سال‌ها می‌گذرند و تو در قرن خودت می‌خوانی

و بدانند اهل آینده که افق‌های آرزو بازاست آرزو باز زندگی ساز است هرکسی را امید پرواز است نا امیدی جهان برانداز است عاقبت خاک ما سرافراز است روزگاری که بخت دمساز است مرغ این باغ نغمه پرداز است تو بخوانی به یاد من آن روز آنچه امروز من سراییدم

هنر برنامه‌ریزی عمر به گونه‌ای باشد که از یک سو تصورکنی همیشه خواهی بود و از سویی تصورکنی که فردا نخواهی بود.

در هر حرفه‌ای که هستید اجازه ندهید برخی لحظات تاسف بار که برای هر شخص یا ملتی پیش می‌آید شما را به یاس و ناامیدی بکشاند...) همواره از خود بپرسید: برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟ برای کشورم چه کرده‌ام؟... زندگی هر پاداشی به تلاش هایمان بدهد یا ندهد هنگامی که به پایان تلاش هایمان و زندگی مان نزدیک می‌شویم هر کدام باید بتوانیم سرفرازانه و با اطمینان، رضایت و آرامش ا صدای بلند بگوییم: (من آنچه در توان داشته‌ام انجام داده ام.)

زمان و طول جوانی افراد نیز بستگی به حالات، تصورات و جهان بینی گوناگون آنان دارد، بسیاری در عین جوانی و با مشاهده مویی سپید احساس پیری می‌کنند و درست برعکس خیلی‌ها به علت معرفت، شناخت و حالات روحی خود، شادابی افزاینده‌ای در طول عمر پیدا می‌کنند.

جهد را بسیارکن عمر اندکیست کار را نیکوگزین فرصت یکیست کاردانان چون رفو آموختند پاره‌های وقت برهم دوختند عمررا باید رفو با (کار) کرد وقت کم را با هنربسیارکرد

با دل سودایی سرگشته‌ام من به دنبال خدا می‌گشته‌ام سدر زمین، در آسمان، در کهکشان لیک او نزدیکتر از جسم و جان او به هر فصلی خودش را می‌نمود او به دست خود افق را می‌گشود او به ما از نورخود تاییده است عطر خود را بین ما پاشیده است او بهارآورد بعد از فصل سرد او نشاط آورد بعد از رنج و درد سبزه و گل را به ما تقدیم کرد عشق را در بیبن ما تقسیم کرد غرق خود بودم به خود پرداختم من خدا را دیدم و نشناختم

من کویرم، من به خشکی زاده ام دل به سودای شقایق داده ام من پرم از چشم و پر از دیدنم من نسیم مژده روییدم من خود بادم، خود آزادیم من خود آبم، خود آبادیم

هرکجا می‌رفتم سه نفر را می‌دیدم هرلحظه و در هر اقلیم عشق، انسان   و خدا و پر از برکت بود هر کجا حرکت بود و توانایی‌ها پیش دانایی بود هیچ پیشه بی اندیشه نبود همه (زحمت ها) تبدیل به (رحمت) شده بود توشه‌ای برمی داشت هرکه بذری می‌کاشت

باد می‌تازد با موسیقی خشم می‌زند شلاق برجان و تنم من نمی‌ریزم لیک من نمی‌افتم لیک بسته برعشق دل خویشتنم هم اگرباید ریخت هم اگربایدرفت هم اگر می‌روید باد از وطنم آخرین تن به خزان داده باغ آخرین سبزدر افتاده به مرگ آخرین برگ                 منم