بریده‌هایی از کتاب اصول و مهارت‌های بلوغ با هم بودن؛ مهارت‌های بلوغ عاطفی با رویکرد ایمان گزینی

زبان تو از تو آنچه را عادت کرده‌ای می‌طلبد، و نفس تو از تو آنچه را الفت گرفته‌ای می‌خواهد.

کسب مهارت برای با هم بودن مهارت‌های با هم بودن در اثر تلفیق سه مؤلفه رابطه، ارتباط و مقصد پدیدار شده و در اثر تمرین‌های مکرر به صورت مکارم ماندگار ظاهر می‌شود. در این مهارت‌ها روابط به عنوان بستر، ارتباط به عنوان عمل و عکس‌العمل و مقصد نیز به عنوان جهان‌بینی و غایت‌نگری مدنظر قرار داده شده است.

بلوغ با هم بودن، افراد را برای انواع پیوندهای الهی آماده می‌سازد و در حقیقت، به عنوان بستر اصلی این پیوندها محسوب می‌شود؛ لذا موفقیت در ازدواج، دوست‌یابی، مشارکت‌های اجتماعی و ...منوط به داشتن چنین بلوغی است.

با کلام خیلی از کارهای نشدنی، شدنی می‌شود. این کارها می‌تواند خیر یا شر باشد. کلام منشأ انواع القاء است. بدین ترتیب کلام باب تأثیر در عالم است. کلام دعایی بهترین نوع القاء به ویژه در بهبود حال خود و دیگران است.

مهم‌ترین مقاصدی که می‌توان از روابط و ارتباطات انتظار داشت عبارتند از: فعال‌سازی کرامت و دستیابی به اکرام: کرامت یعنی فهم ارزش درونی خود و اکرام یعنی فهماندن ارزش درونی دیگران به آنها که سبب می‌شود فرد از هر گونه پستی و گناه دوری کرده و خود را به بهای اندک دنیا نفروشد. فعال‌سازی قیام و دستیابی به قوّامیت: قیام یعنی اهتمام به امور خیر و سعی بلیغ در مقاصد الهی؛ و بدین معنا قوّام کسی است که می‌تواند در دیگران قیام ایجاد کند. فعال‌سازی حُسن و دست‌یابی به احسان: حسن مفهومی تنیده با خوبی، شایستگی، زیبایی و نیکویی است و احسان به معنای عرضه این‌ها به دیگران است. فعال‌سازی صَلاح و دستیابی به اصلاح: صلاح، شایستگی برای قرب خداوند و اجر یافتن نزد او و اصلاح نیز تلاشی برای رسیدن به این مقصد است که آرزوی هر انسان الهی می‌باشد.

بدین ترتیب «بلوغ با هم بودن» به احیا و تکامل سه رکن اصلی زندگی یعنی «اتصال»، «تأثیر و تأثر» و «برنامه و جهت» وابسته است و در صورتی که این مهم اتفاق نیفتد فرد نمی‌تواند زندگی شایسته‌ای داشته باشد؛

وقتی مجموعه‌ای از توانمندی‌ها یکجا جمع شده باشد و در اختیار همه باشد، آن جمع را توانمند و آنها را نسبت به یکدیگر دلگرم‌تر می‌کند؛

مَغْرَسُ الْکَلَامِ الْقَلْبُ وَ مُسْتَوْدَعُهُ الْفِکْرُ وَ مُقَوِّیهِ الْعَقْلُ وَ مُبْدِیهِ اللِّسَانُ وَ جِسْمُهُ الْحُرُوفُ وَ رُوحُهُ الْمَعْنَی وَ حِلْیَتُهُ الْإِعْرَابُ وَ نِظَامُهُ الصَّوَاب جایگاه کاشتن سخن، دل است؛ و محلّ امانت سپردن آن فکر؛ و قوّت دهنده آن عقل؛ و ظاهر کننده آن زبان؛ و جسم آن حروف؛ و روح آن معنا؛ و زیور آن، اعراب؛ و مایه نظام و پیوستگی آن صواب است.