بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

امیلی توانست ستارهٔ کوچک و قشنگی را که دوستانه به او چشمک می‌زد، ببیند. از دوردست‌ها صدای نالهٔ دریا به گوش می‌رسید. آه، چه خوب است تنهابودن و چه خوب است زنده‌بودن! زندگی دوباره زیر زبانش مزه کرد،

آدم تا وقتی امتحان نکند نمی‌فهمد چه توانایی‌هایی دارد.

او هر چه را از دست داده باشد قلبش سر جایش است

«نمی‌خواهم یاد بگیرم عاقل باشم و به چیزهای به درد بخور فکر کنم. من ـ من ـ می‌خواهم یکی دوستم داشته باشد.

«چه عشق‌هایی که باید به دل راه بدهد! چه رنج‌هایی که باید بکشد! چه لحظات باشکوهی که باید پشت‌سر بگذارد!

این‌همه زیبایی تا زمانی که آنها را روی کاغذ پیاده نمی‌کرد،‌ روی قلبش سنگینی می‌کردند.

امیلی چند ویژگی خاص را از اجدادش به ارث برده بود؛ قدرت فراوان برای مبارزه‌کردن، رنج‌کشیدن، دلسوزی‌کردن، عاشق‌شدن، تجدید قواکردن و تاب‌آوردن. همهٔ این ویژگی‌ها در وجودش بودند و در چشم‌های خاکستری‌اش نمایان می‌شدند. و حالا قدرت تاب‌آوردنش داشت به کمکش می‌آمد تا او را سر پا نگه دارد.

نمی‌دانم بخشیدن مردم اصلاً فایده‌ای دارد یا نه. چرا، دارد. حداقل خیال خودت راحت می‌شود.

اما بد و بیراه‌های معلمش به اندازهٔ آبی که روی پرهای اردک بغلتد برایش بی‌اثر بود.

«شادترین کشورها مثل شادترین زن‌ها هیچ تاریخی ندارند.»

شب‌ها صدای طوفان را دوست دارم. خیلی دل‌چسب است که پتوها را دور خودت بپیچی و خیالت راحت باشد که سرمایش به تو نمی‌رسد.

همیشه کنارگذاشتن چیزهایی که زمانی به آنها دل بسته بودی، خوشایند نیست.

"آلاله‌ها، آلاله‌های وحشی زرد می‌نگرم به آن طراوت شادمانه به ساقه‌هایتان که به هر سو خم می‌شوند بی‌غم و اندوه از گذر زمانه فرقی نمی‌کند در دره باشید یا جادهٔ پرگذر یا در اتاقکی از باغ خانه گلبرگ‌های نرمتان می‌رقصند در میان این قلمرو شاهانه"

چقدر عذاب‌آور است که مجبورت کنند کوتاه بیایی.

همیشه کنارگذاشتن چیزهایی که زمانی به آنها دل بسته بودی، خوشایند نیست.

شانس همیشه همین‌جوری سراغ آدم می‌آید و دنبالش گشتن فایده‌ای ندارد.

اگر بخواهی در زندگیت درام داشته باشی یکی باید هزینه‌اش را که همان رنج‌کشیدن است بپردازد. یا خودت یا یکی دیگر

می‌دانی چه چیزی تاریخ را می‌سازد؟ درد، شرم، خیانت، خون‌ریزی و دل‌شکستگی. استار، تا به حالا از خودت پرسیده‌ای چه قلب‌هایی شکسته و غصه‌دار شده تا آن صفحه‌های سرخ و کبود تاریخ که به نظر تو تکان‌دهنده می‌آیند، شکل بگیرند؟

همهٔ آنهایی که در طول زندگی‌شان توانسته‌اند دو بیت شعر بگویند حتماً دربارهٔ بهار شعر گفته‌اند. گویا این موضوع قافیه‌دارترین موضوع دنیاست و خواهد بود، چرا که خودش ذاتاً مثل شعر است. هیچ‌کس تا زمانی که در وصف بهار شعر نسراید، یک شاعر واقعی نمی‌شود

احساس می‌کرد می‌تواند همه‌چیز را بفهمد، البته به شرطی که بزرگ‌ترها به جای مرموزبودن به خودشان زحمت توضیح‌دادن بدهند.