بریده‌هایی از کتاب تربیت از دیدگاه معصومین (ع) و قرآن کریم

«اگر کسی کودک گریانش را خشنود کند تا آرام گیرد خداوند عزوجل آن قدر از نعمت‌های بهشت به او عطا می‌کند تا خشنود شود.»

امام صادق (ع) هنگامی  که  کودک  به  سن  سه  سالگی رسید  لا اله الا الله  را به او بیاموزید او را رها کنید (همین مقدار کافی است) وقتی هفت ماه دیگر گذشت محمداً رسول الله را به آموزش دهید و سپس او را رها کنید تا چهار ساله شود. آن گاه صلوات فرستادن را به او بیاموزید. در پنج سالگی به او سمت راست و چپ را آموزش دهید و قبله را نشان او داده، بگویید سجده کند. آن گاه او را تا شش سالگی واگذارید. فقط پیش روی او نماز بخوانید و رکوع و سجود را یادش دهید تا هفت سالش تمام شود. وقتی هفت سالگی را پشت سر گذاشت وضو ساختن را به او تعلیم دهید و به او بگویید که نماز بخواند تا هنگامی که نه ساله شد، وضو و نماز را به نیکی آموخته باشد. و هنگامی که آن دو را به خوبی یاد گرفت، خداوند پدر و مادر او را به خاطر این آموزش آن ها را خواهد آمرزید.

   ایشان مسلمانان را به دوست داشتن و محبت به کودکان تشویق  می‌کردند و می‌فرمودند: «اگر کسی کودک گریانش را خشنود کند تا آرام گیرد خداوند عزوجل آن قدر از نعمت‌های بهشت به او عطا می‌کند تا خشنود شود.» و در حدیثی دیگر فرمودند: «کسی که دختر بچه خود را شادمان کند مانند کسی است که بنده‌ای از فرزندان اسماعیل ذبیح (ع) را آزاد کرده باشد و آن کس که پسر بچه خود را مسرور سازد و دیده او را روشن کند مانند کسی است که چشمش از خوف خداوند اشک فرو ریزد.»

«اللهم انی استودعک نفسی و اهلی و مالی و ولدی، الشاهد منا و الغائب، اللهم احفظنا و احفظ علینا، اللهم اجعلنا فی جوارک، اللهم لا تسلبنا نعمتک ولا تغیر ما بنا من عافیتک و فضلک»‌

جابر ابن عبدالله میگوید بر پیامبر (ص) وارد شدم در حالی که حسن و حسین (ع) بر پشت او سوار بودند و پیامبر برای آنها زانو زده بود و می گفت: چه شتر خوبی دارید و چه سواران خوبی هستید.