بریده‌هایی از کتاب معمای کارائیب

«حتا خيلی اوقات از حال نزديکانمان هم بی‌خبريم.» «به نظرم، مبالغه می‌کنی!» «ابدا، انسان تصويری از ديگران در ذهن خودش ساخته و پرداخته و به تصوير خودش از آن اشخاص فکر می‌کند. و چه بسا افکارش با واقعيت فاصله زيادی داشته باشند.»

اگر چيزی برای پنهان کردن داشته باشيد، صحبت کردن هميشه خطرناک است.

زنده ماندن بيش‌تر از زندگی کردن ارزش دارد. وقتی انسان می‌بيند که ممکن است زندگی‌اش را از دست بدهد، آن‌وقت زندگی برايش جالب و ارزشمند می‌شود. شايد نبايد چنين باشد، ولی هست. زمانی‌که آدم قوی و جوان و سالم است زندگی پيش رو به نظر طولانی می‌آيد و آن‌قدر اهميت و ارزش ندارد. اين جوان‌ها هستند که به سادگی به دليل نااميدی و شکست در عشق يا افسردگی و ناراحتی خودکشی می‌کنند ولی پيرها ارزش زندگی را درک می‌کنند.»

پسر او را نگاه کرد؛ پيراهن کهنه لکدار، پاهای برهنه، ناخن‌های کثيف پا، بوی گند چربی... . از خود می‌پرسيد که چرا چنين ديوانه‌وار مجذوب اين دختر شده است. خانم مارپل نيز دقيقاً همين سؤال را از خود می‌کرد، واقعاًً که!

انسان تصويری از ديگران در ذهن خودش ساخته و پرداخته و به تصوير خودش از آن اشخاص فکر می‌کند. و چه بسا افکارش با واقعيت فاصله زيادی داشته باشند.

بيش‌ترين لذت زندگی‌اش اين بود که هر چيزی را که ديگران می‌گويند، به شدت انکار کند.

نود درصد اوقات، قضاوت اوليه انسان صحيح است.

واقعاًً چند مرد متأهل پيدا می‌شود که رفتارشان شبيه مردان مجرد نباشد؟!

«انسان هميشه در طول حيات با مرگ روبروست.»

«عين داستان همان کسی است که می‌گويد روح ديده. هيچ‌کس شخصی را که ادعا می‌کند به چشم خود شبحی ديده، ملاقات نمی‌کند. هميشه نوه‌خاله‌ها و نوه‌عمه‌ها، دوستان يا دوست دوستانند که به چشم خودشان روح ديده‌اند!