بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

درواقع برون‌گرا‌بودن جنبه‌های منفی زیادی هم دارد که ما کمتر درمورد آنها چیزی شنیده‌ایم. پیش‌از‌اینکه دعا کنید دختر و یا پسر شما فردی معاشرتی باشد در نظر داشته باشید که برون‌گرایی با جرم و جنایت، خیانت، تصادف‌، اعتمادبه‌نفس کاذب و ریسک‌پذیری‌های مالی گره خورده است. احتمالاً از شنیدن این حرف‌ها شوکه شده‌اید. همیشه به ما گفته‌اند یک «آدم معاشرتی» باشیم. چرا ما تا حالا درمورد جنبه‌های منفی برون‌گرایی چیزی نشنیده‌ایم؟ راستش را بخواهید این موضوعی تبلیغاتی‌ست. تعداد برون‌گراها نسبت به درون‌گراها بیشتر هستند؛ برون‌گراها دوستان بیشتری دارند و بیشتر هم حرف می‌زنند. همان‌طور که سوزان کین اشاره می‌کند گرایش به برون‌گرایی در محل کار، مدرسه و فرهنگ ما رخنه کرده است

تحقیقات نشان می‌دهند احتمال اینکه افراد برون‌گرا به‌عنوان رهبر و افرادی تأثیرگذار تلقی شوند بیشتر است. اما آیا آنها واقعاً تأثیرگذارند؟ وقتی آدام گرانت (که در فصل ۲ با او آشنا شدیم) موضوع رهبری را موردبررسی قرار داد به نتایج جالبی دست یافت. اینکه یک فرد برون‌گرا رهبر خوبی است یا یک درون‌گرا بستگی به افرادی دارد که قرار است آنها را رهبری کند. در جایی که کارمندان آن افرادی آرام و مطیع باشند برون‌گراها خوش می‌درخشند. ولی وقتی با کارمندانی با انگیزه سرو‌کار داشته باشید درون‌گراها عملکرد بهتری خواهند داشت چون گوش‌کردن، کمک‌کردن و در مواقع لزوم از سر راه آنها کنار‌رفتن را خوب بلدند.

بهترین سرمایه‌گذاران چطور؟ آنها هم افراد درون‌گرایی هستند که از لحاظ احساسی ثبات دارند. در حرفه‌های دیگری مثل برنامه‌نویسی و تنیس حرفه‌ای هم هرچه فرد ناسازگارتری باشید دستاوردهای بهتری هم خواهید داشت. تحقیقات نشان می‌دهند که افراد درون‌گرا حتی در زمینه‌هایی که ما همیشه تصور می‌کنیم برون‌گراها به‌طور معمول باید قوی‌تر عمل کنند هم موفق هستند.

طبق تحقیقات میهای چیکسنتمیهای، که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ زندگی ۹۱ نفر از افراد استثنائی و خلاق در زمینۀ هنر، علوم، تجارت و دولت را مورد‌بررسی قرار داده است، بسیاری از این افراد مورد‌مطالعه در بزرگسالی خیلی در جمع‌های اجتماعی حضور نداشتند و این تا حدودی به این خاطر است که «کنجکاوی شدید یا علاقه به یک چیز خاص برای هم‌سن‌و‌سالان آنها عجیب به‌نظر می‌آید.» نوجوان‌هایی که بیش‌از‌حد اجتماعی هستند و زمانی را صرف تنهایی خود نمی‌کنند معمولاً نمی‌توانند استعدادهای خود را شکوفا کنند «چون تمرین موسیقی و خواندن ریاضیات به محیطی آرام و خلوت نیاز دارد که آنها از آن بیزارند.»

سوزان کین در کتاب خود، تحت ‌عنوان سکوت می‌نویسد: در مقطع دانشگاهی درون‌گرا‌‌بودن بهتر از توانایی‌های ذاتی عملکرد علمی افراد را تعیین می‌کند. در یکی از مطالعات انجام‌شده میزان معلومات ۱۴۱ دانشجو در بیست رشتۀ مختلف-از هنر و نجوم گرفته تا آمار-موردبررسی قرار گرفت و نتیجه این شد که افراد درون‌گرا در تک‌تک زمینه‌ها اطلاعات بیشتری نسبت به افراد برون‌گرا داشتند. این افراد تعداد بیشتری مدارک فارغ‌التحصیلی، بورسیۀ تحصیلی و کلید طلایی انجمن فی‌ بتا کاپا را دریافت می‌کنند.

داشتن دوستان زیاد مزایای زیادی دارد...ولی درعین‌حال می‌تواند عاملی باشد برای پرت‌کردن حواس شما. وقتی به یک ورزشکار فکر می‌کنید احتمالاً تصویر کاپیتان معروف تیم فوتبال دبیرستان‌ به ذهنتان می‌آید؛ و یا شاید هم تصویر یک بازیکن بیسبال جذاب در تبلیغات تلویزیونی که به شما می‌گوید فلان ریش‌تراش را بخرید. کاملاً طبیعی‌ست که فکر کنید همۀ این افراد برون‌گراهایی هستند که همیشه در جمع می‌درخشند. ولی کاملاً در اشتباهید. بر اساس گزارش نویسنده‌ای به نام دیوید همری (برندۀ مدال طلای المپیک در مسابقات دو میدانی) تقریباً ۹ نفر از هر ۱۰ نفر ورزشکار درون‌گرا هستند. «مسئلۀ قابل‌توجه این است که بخش بزرگی از این ورزشکاران موفق، حدود ۸۹%، خودشان را افرادی درون‌گرا می‌دانستند و فقط ۶% از آنها حس می‌کردند برون‌گرا هستند؛ ۵% باقی‌مانده هم احساس می‌کردند چیزی بین این دو هستند.»

اگر کسی بخواهد در زمینۀ خاصی متخصص شود باید ده‌هزار ساعت تمرین کند؟ خوب، اگر کسی مزاحمتان نشود آن‌قدر زمان دارید که می‌توانید در هر زمینه‌ای که بخواهید واقعاً تخصص پیدا کنید. در این دوره که چیزهای زیادی برای پرت‌کردن حواسمان وجود دارد همۀ ما می‌توانیم از نیوتون درس بگیریم. بله افراد برون‌گرا می‌توانند از مزایای یک شبکۀ ارتباطی باورنکردنی استفاده کنند ولی این مسئله زمان زیادی برای شما باقی نمی‌گذارد تا به یک امر مهم بپردازید؛ امر مهمی مثل سخت کار‌کردن در تنهایی و خلوت خودتان. می‌دانید، قدرت زیاد افراد درون‌گرا در این است که احتمال تخصص‌یافتن آنها در یک زمینه بسیار بیشتر از دیگران است. این احتمال چقدر بیشتر است؟ در یکی از مطالعاتی که انجام شده بود به جمله‌ای برخوردم که می‌گفت: «برون‌گرایی با مهارت‌های فردی رابطۀ عکس دارد.» در زبان انگلیسی این به چه معناست؟ هرچقدر برون‌گراتر باشید در شغل خود عملکرد بدتری خواهید داشت.

اگر شما رئیس پائول اردوش بودید سعی می‌کردید تا حد امکان اطراف او را پر کنید از افراد باهوش و برای سفرهای او هم بودجۀ نامحدودی در نظر می‌گرفتید. اگر رئیس نیوتون بودید شاید بهتر بود سرمایه و تجهیزات بیشتری در اختیارش قرار دهید؛ ولی قانون اولیه‌ای که باید رعایت می‌کردید تا این نابغه به اکتشافات باورنکردنی خود که موجب ایجاد تغییرات عظیم در دنیا می‌شدند ادامه دهد کاملاً واضح است: فقط باید او را به حال خود بگذارید. بدون شک می‌توان به نیوتون لقب باهوش‌ترین مرد تاریخ بشریت را داد. وقتی شما تا این حد باهوش باشید دیگر چه نیازی به کمک دارید؟ ما غارنشینان بیشتر جلوی دست و پای شما را می‌گیریم.

همان‌طور که جیمز گلیک در زندگی‌نامۀ ایزاک نیوتون می‌نویسد: «وی در دنیایی از تاریکی، ابهام و جادو پا به جهان گشود. او یک زندگی بی‌آلایش و سرشار از میلِ خواستن را بدون پدر و مادر، بدون عشق و بدون دوست گذراند؛ با مردان بزرگی که سر راهش قرار می‌گرفتند به‌سختی می‌جنگید. حداقل یک بار به مرز جنون رسید. در خفا کار می‌کرد؛ با‌این‌حال مهم‌ترین بخش از دانش بشری را کشف کرد، کشفی بزرگ‌تر از کشفیات افراد قبل و بعد از خود.» اگر کسی را مجبور می‌کردید مثل نیوتون زندگی کند این کار عملی غیرانسانی تلقی می‌شد. شبیه زندانی بود دور از همه و تنها که توسط خودش اداره می‌شد ولی خودش این‌طور فکر نمی‌کرد.

همۀ ما داستان افتادن سیب روی سر نیوتون را شنیده‌ایم ولی شاید این داستان اصلاً صحت نداشته باشد؛ شاید وقتی این اتفاق افتاده او تنها در خانه بوده و درهای خانه هم قفل بوده‌اند. می‌توان نیوتون را مثل همان همسایۀ دیوانه‌ای تصور کرد که بر سر بچه‌ها فریاد می‌زده که از باغچۀ او بیرون بروند؛ ولی نیوتون حتی همسایه‌های خود را هم نمی‌شناخت. وقتی در سال ۱۶۹۶ ترینیتی را ترک کرد خیلی هم برایش سخت نبود. علی‌رغم اینکه ۳۵ سال در آن شهر زندگی می‌کرد هیچ دوستی آنجا نداشت.

اگر کسی می‌خواست نمونه‌ای از یک پروفسور حواس‌پرت و پریشان را مثال بزند آن شخص احتمالاً نیوتون بود. گاهی او حتی برای چند روز از اتاق خوابش بیرون نمی‌آمد؛ با خودش حرف می‌زد و وقتی برای پیاده‌روی بیرون می‌رفت با یک تکه‌چوب روی گِل معادلاتی را می‌نوشت. برای مثال‌زدن یک نابغۀ تنها چطور؟ امکان ندارد بتوانید مثالی بهتر از آن پیدا کنید. نیوتون ابزار لازم ریاضی برای کشف چگونگی کارکردن زمین را نداشت به‌همین‌خاطر خودش آنها را ساخت. دیفرانسیلی که همۀ ما در دوران دبیرستان با آن سر‌و‌‌کله می‌زدیم چه؟ آن را هم نیوتون اختراع کرد؛ خودش به‌تنهایی. او دوستان کمی داشت و مکاتبه از طریق نامه تنها راه ارتباطی او با دیگران بود. نیوتون هرگز ازدواج نکرد.

او در سن بیست‌سالگی و درحالی‌‌که هیچ تکنولوژی خاصی در اختیار نداشت علم دیفرانسیل، فیزیک نور و نیروی جاذبه را کشف کرد. نیوتون برای کشف فیزیک نور یک سوزن در چشم خودش فرو کرد. درمورد کشف نیروی جاذبه چطور؟ تا قبل از نیوتون ما واقعاً درمورد آن چیزی نمی‌دانستیم. همۀ انسان‌ها می‌دانستند که اجسام روی زمین می‌افتند، گالیله هم چیزهایی از روی برج پیزا به پایین انداخته بود، ولی این یک قانون واضح و روشن نبود. گالیله فهمید که شتاب چگونه عمل می‌کند-اما هیچ ایده‌ای درمورد چراییِ آن نداشت. مهم‌تر از همه اینکه نیوتون تمام این کارها را به‌تنهایی انجام داد. او می‌گفت: «اگر افق‌های دورتری را دیده‌ام به‌خاطر ایستادن روی شانه‌های غول‌ها بوده است.» ولی حقیقت این است که او در طول زندگی خود با کمتر کسی ارتباط داشت.

نتایج این مطالعات کاملاً واضح بودند: خلاف‌کارانی که در ساخت و مدیریت شبکۀ خلاف‌کاری عملکرد بهتری داشتند نسبت به دیگران از خلافی که مرتکب می‌شدند پول بیشتری به‌دست می‌آوردند... اندازۀ شبکۀ اصلی خلاف‌کاری قاچاقچیان به‌شدت با بقای آنها مرتبط بود. میزان بزرگی شبکه یک عامل محافظت‌کننده هم محسوب می‌شود: هرچه شبکۀ ارتباطی قاچاقچیان بزرگ‌تر باشد بقای بیشتری خواهند داشت. روابط دوستی مستحکم باعث شد قاچاقچیان به زندان نیفتند، درحالی‌که «روابط ضعیف» فرصت‌های تجاری جدیدی برایشان ایجاد کرد.

بیایید کمی بحث را از حالت جدی خارج کنیم و درمورد سودآورترین تجارت موجود صحبت کنیم-تجارتی که ریسک آن به‌شدت بالاست: فروش مواد مخدر. بله، تحقیقات نشان می‌دهند داشتن یک شبکۀ ارتباطی بزرگ می‌تواند حتی در مشاغلی که خلاف قانون هستند هم از اهمیت بالایی برخوردار باشد. جالب است که قاچاقچیان برای اینکه دستگیر نشوند در زندگی خود یک اصل دارند که می‌گوید «همه‌چیز را در حد کوچک نگهدار» ولی تحقیقات انجام‌شده در دانشگاه سایمون فریزر نشان داد قاچاقچیان مواد مخدری که یک شبکۀ ارتباطی بزرگ داشتند هم پول بیشتری به‌دست می‌آوردند و هم احتمال دستگیری‌شان کمتر بود

تحقیق پیشگامانۀ مارک گرانووتر درمورد اهمیت «روابط ضعیف» نشان داد که شما معمولاً نمی‌توانید از طریق دوستان نزدیک خود فرصت‌ شغلی عالی بعدی خود را پیدا کنید. شما بیشتر چیزهایی را می‌شنوید که به کارهایی که آنها انجام می‌دهند شبیه باشند. افرادی که آشناهای دور بیشتری دارند اطلاعات جدیدشان بیشتر است و از اتفاقاتی که در راه است بیشتر خبردار می‌شوند. زمانی هم که شغل مناسب خود را به‌دست می‌آورید داشتن یک شبکۀ بزرگ می‌تواند به دردتان بخورد. طبق یکی از مطالعات انجام‌شده «تحلیل‌های چندسطحی نشان دادند که ارتباط با دیگران هم با حقوقی که درحال‌حاضر می‌گیرید در ارتباط است و هم با میزان رشد آن در طول زمان.»

عدد صفر نشانی از این است که اردوش چگونه همه‌چیز را به اطرافیان خود می‌بخشید. عدد خود اردوش مهم نبود بلکه مهم تعداد افرادی بودند که او به آنها عدد می‌داد. پسری که در تنهایی و بدون داشتن هیچ دوستی بزرگ شده بود شبکۀ عظیمی در ریاضیات به وجود آورد که شاید تا ابد هم شبکه‌ای به عظمت آن به وجود نیاید. عددی که از نام او شکل گرفته شده تبدیل به معیاری شده که همۀ ریاضی‌دانان با آن سنجیده می‌شوند. در زمینۀ ریاضی او نسبت به دیگران تعداد دوستان بیشتری داشت، افراد بیشتری مدیون او بودند، دلشان برای او تنگ می‌شد و عاشق او بودند... و حتی بعد از مرگ او هم تعداد این افراد افزایش پیدا کرد. درحال‌حاضر پس از بررسی اعداد اردوش، تعداد ریاضی‌دانانی که اردوش روی آنها تأثیر گذاشته بیش از ۲۰۰ هزار نفر تخمین زده شده است.

«عدد اردوش.» نه، این یک قضیه یا فرمول ریاضی نیست؛ این معیاری برای اندازه‌گیری فاصلۀ همکاری شما با پائول اردوش است (چیزی شبیه بازی شش درجۀ کوین بِیکن)؛ اگر با اردوش مقالۀ مشترکی داشتید عدد اردوش شما ۱ بود. اگر با کسی که عدد اردوش ۱ گرفته بود همکاری می‌کردید عدد اردوش شما ۲ بود، و این روند به همین شکل ادامه پیدا می‌کرد. پائول اردوش آن‌قدر فرد تأثیرگذاری بود و به افراد بسیار زیادی کمک کرده بود که ریاضی‌دانان خودشان را بر اساس فاصلۀ همکاری خود با اردوش رتبه‌بندی می‌کردند. تحقیقات نشان داده‌اند که، به طور میانگین، میزان نزدیکی رابطۀ شما با اردوش تعیین می‌کند که شما چقدر ریاضی‌دان خوبی هستید. دو نفر از برندگان جایزۀ نوبل فیزیک عدد اردوش ۲ دارند. ۱۴ نفر هم عدد اردوش ۳ دارند. اردوش دیگران را به انسان‌های بزرگ تبدیل می‌کرد.

مهم چیزهایی نیستند که انجام می‌دهید بلکه کسانی هستند که می‌شناسید (مگر اینکه واقعاً کارهایی که انجام می‌دهید مهم باشند)

ما دلمان نمی‌خواهد به این موضوع اعتراف کنیم، ولی اغلب‌اوقات نمی‌دانیم که چه می‌خواهیم. تحقیقات نشان می‌دهند «فقط ۶% از مردم در همان حرفه‌ای مشغول به کار هستند که در بچگی آرزوی آن را داشته‌اند» و یک‌سوم مردم هم مشغول انجام کاری هستند که ربطی به رشتۀ دانشگاهی آنها ندارد. بنابراین شما باید از حاشیۀ امن خود بیرون بیایید و چیزهای بیشتری را امتحان کنید

شما نمی‌توانید همۀ کارها را باهم انجام دهید و درعین‌حال خوب هم انجامشان دهید. کارهایی را که هیچ نتیجه‌ای ندارند کنار بگذارید و روی کاری که نتیجه‌بخش است دو برابر زمان بیشتری بگذارید.