بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

دراکر فکر می‌کرد زمان ارزشمندترین دارایی‌ست؛ اولین چیزی که او به دیگران پیشنهاد می‌داد انجام یک برنامه‌ریزی بهتر نبود بلکه رهاکردن هرآن‌چیزی بود که در جهت رسیدن به اهدافشان به آنها کمکی نمی‌کند.

وقتی دن اریلی، استاد دانشگاه دوک که از کانمن الهام گرفته بود، درمورد سوگیری‌ها سخنرانی کرد اغلب واکنش‌های مشابهی دریافت می‌کرد: «بله من افراد زیادی را می‌شناسم که چنین رفتاری دارند ولی من این‌طور نیستم.» آه، مسخره است. همین سوگیری‌های شناختی هستند که اجازه نمی‌دهند ما سوگیری‌های شناختی را درک کنیم؛ به‌همین‌خاطر اریلی تغییرات کوچکی در سخنرانی خود ایجاد کرد؛ او تصمیم گرفت قبل‌از‌اینکه درمورد سوگیری‌های ذاتی چیزی بگوید مبحث خطای دید را به همه نشان دهد

اگر کل زندگی فقط برای خوشی و شادی باشد آنگاه هر وقت سرگرمی‌های آن تمام شود یا دیگر برایمان سودی نداشته باشد ما تسلیم می‌شویم. اگر پا را فراتر از چیزی مثل خواستن آرامش بگذاریم، وقتی برای چیزی بزرگ‌تر از خودمان زندگی کنیم دیگر نیازی نیست با دردها بجنگیم؛ دردها را به‌منزلۀ فداکاری می‌بینیم.

فرانکل می‌گفت: «آنچه قرار است نوری از خود داشته باشد باید تحمل سوختن را هم داشته باشد.»

تلاش برای کاهش بدرفتاری و خشونت در پسران جوان به بالا‌بردن نمرات آنها کمک می‌کند ولی در‌عین‌حال باعث پایین‌آمدن درآمد آنها در طول زندگی‌شان هم می‌شود. پسرانی که هیجانات خود را تخلیه می‌کنند درنهایت به افرادی تبدیل می‌شوند که ساعات بیشتری قادر به کار‌کردن هستند، عملکرد بهتری دارند و درآمد آنها سه‌برابر بالاتر از پسرانی است که این کار را نکرده‌اند.

تلاش برای کاهش بدرفتاری و خشونت در پسران جوان به بالا‌بردن نمرات آنها کمک می‌کند ولی در‌عین‌حال باعث پایین‌آمدن درآمد آنها در طول زندگی‌شان هم می‌شود. پسرانی که هیجانات خود را تخلیه می‌کنند درنهایت به افرادی تبدیل می‌شوند که ساعات بیشتری قادر به کار‌کردن هستند، عملکرد بهتری دارند و درآمد آنها سه‌برابر بالاتر از پسرانی است که این کار را نکرده‌اند.

موفقیت لزوماً آن چیزی نیست که فقط در تلویزیون می‌بینیم؛ موفقیت بیشتر به این معناست که بدانید در چه زمینه‌ای بهترین هستید و به‌درستی با آن شرایط در یک راستا قرار بگیرید، نه به‌معنای بی‌نقص‌بودن

معیار واقعی تلاش و موفقیت این است که رفتاری بدون خودخواهی داشته باشید تا بتوانید اعتماد ایجاد کنید و از همکاری و مشارکت یکدیگر استفاده کنید.

افرادی را در نظر بگیرید که همۀ ما به آنها غبطه می‌خوریم، کسانی که قادرند با اعتماد‌به‌نفس کامل کاری را شروع کنند و بگویند که در آن موفق خواهند شد، سپس با خونسردی آن را انجام می‌دهند و واقعاً هم در آن موفق می‌شوند.

ما برای ادامۀ مسیر و متقاعدکردن دیگران برای ملحق‌شدن به خودمان به خوش‌بینی و اعتمادبه‌نفس نیاز داریم؛ ولی منفی‌بودن و بدبینی به ما کمک می‌کنند مشکلات را ببینیم و در جهت بهبود آنها تلاش کنیم.

توماس چامورو-پِرموزیک گفت: اعتمادبه‌نفس پایین ممکن است شما را به فردی بدبین تبدیل کند، ولی زمانی که بدبینی با بلندپروازی ترکیب شود معمولاً دستاوردهای بسیار عالی‌ای به بار خواهد آورد. برای اینکه در هر کاری بهترین باشید لازم است سخت‌گیرترین منتقد خودتان باشید؛ ولی اگر از همان اول با اعتمادبه‌نفس بالا کار خود را شروع کرده باشید این مسئله امکان‌پذیر نیست.

اگر کمی غرور خود را زیر پا بگذارید نتایج خوبی خواهید گرفت؛ البته درصورتی‌که باعث خارج‌شدن شما از مسیری که در آن هستید نشود.

جیمز بالدوین در جایی نوشته بود: «این‌طور نیست که هرچیزی که با آن مواجه شویم قابل‌تغییردادن باشد، اما هیچ‌چیز تغییر نمی‌کند تا زمانی که با آن مواجه نشویم.»

برای تقویت ذهنی باید به نظرات دیگران هم احترام بگذارید؛ و نمی‌توانید این کار را انجام دهید مگر اینکه به آنها توجه کنید.

مطالعات نشان می‌دهند احساس قدرت باعث می‌شود ما احساس خودخواهی بیشتری داشته باشیم و بیشتر مرتکب خیانت شویم؛ و نه‌تنها بیشتر دروغ می‌گوییم بلکه به دروغ‌گوهای بهتری هم تبدیل می‌شویم. احساس برتری‌داشتن باعث می‌شود دیگر نگران صدمه‌زدن به دیگران نباشیم و به‌همین‌خاطر هم وقتی دروغ می‌گوییم اصلاً احساس نگرانی نمی‌کنیم. وقتی نشانه‌ای از نگرانی در ما وجود نداشته باشد تشخیص دروغ ما برای دیگران کار سخت‌تری می‌شود. ما به موفقیت می‌رسیم چون اهمیتی به دیگران نمی‌دهیم. شما می‌توانید اثرات این موضوع را در محل کار هم ببینید. رهبران کاریزماتیک می‌توانند تأثیرات مثبتی روی کارمندان بگذارند ولی رهبرانی که احساس قدرت و برتری می‌کنند معمولاً در کار تیمی تأثیر منفی می‌گذارند.

افرادی که در موضع قدرت قرار دارند باید تصمیمات بسیار سختی بگیرند که ممکن است در کوتاه‌مدت خوب به‌نظر نرسند ولی در بلندمدت نتایج خوبی به‌همراه خواهند داشت. ژنرال‌ها باید سربازان را به خطر بیندازند تا بتوانند در جنگ پیروز شوند؛ اگر بابت اینکه هر یک از آنها جان خود را از دست بدهد احساس گناه کنند دیگر نمی‌توانند کاری که درست است را انجام دهند.

طبق نوشته‌های ناتانیل هاثورن: «هیچ انسانی نمی‌تواند مدت زیادی برای خودش یک نقاب به چهره بزند و برای دیگران یک نقاب دیگر؛ و درنهایت درمورد اینکه کدامشان واقعی است سردرگم نشود.» نقش بازی‌کردن استراتژی خوبی نیست چون وقتی شما دیگران را گول می‌زنید درنهایت ممکن است خودتان را هم گول بزنید.

اعتماد مسئلۀ بسیار حساسی است: به‌سادگی از دست می‌رود و به‌سختی برمی‌گردد.

افرادی که معتقدند می‌توانند موفق شوند، در جایی که دیگران خطرات را می‌بینند فقط فرصت‌ها را می‌بینند؛ آنها از اتفاقاتی که پایان آنها نامشخص باشد نمی‌ترسند بلکه با آغوش باز به استقبال آن می‌روند. این افراد بیشتر ریسک می‌کنند و نتایج بزرگ‌تری هم به‌دست می‌آورند. در صورتی که حق انتخاب داشته باشند روی خودشان حساب می‌کنند. افراد موفق از «مرکز کنترل درونی» بالاتری برخوردارند. به عبارت دیگر، آنها احساس نمی‌کنند قربانی تقدیر هستند. آنها موفقیت خود را نتیجۀ انگیزه و توانایی خود می‌دانند-نه شانس، فرصت‌های تصادفی و تقدیر. آنها حتی زمانی که شانس نقشی اساسی در موفقیت آنها داشته هم همچنان همین عقیده را دارند.

یکی از نویسنده‌های این تحقیق گفت: «ما لزوماً نمی‌خواهیم افراد خودشیفته را استخدام کنیم ولی ممکن است درنهایت این کار را انجام دهیم چون به‌نظر می‌آید افراد بااعتمادبه‌نفس و توانمندی هستند.»