بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

داستان‌های امیدوارکننده‌ای که برای خودش تعریف ‌کرده بود به واقعیت نپیوسته بودند و حالا او می‌خواست که این اتفاق بیفتد.

تحقیقات آنجلا داکوورس در دانشگاه پنسیلوانیا نشان می‌دهد بچه‌هایی که ثبات قدم بیشتری دارند نسبت به هم‌سن‌و‌سالان خود شادتر، سالم‌تر و دوست‌داشتنی‌تر هستند.

استفاده از ۵ درصد زمان خود برای انجام کارهای جدید، با علم به اینکه اکثر آنها را رها خواهید کرد، می‌تواند فرصت‌های بزرگی در اختیارتان بگذارد. (و همۀ آنها لزوماً نباید صدمات جدی برای شما ایجاد کنند.)

بازی‌ها اعتیادآور هستند. اگر بتوانید کار خود را به یک بازی تبدیل کنید می‌توانید موفقیت، شادی و جریانی از بازخوردهای مثبت را هم‌زمان به‌دست آورید.

در اوایل ازدواج کسانی که «ازدواج‌ عاشقانه» داشته‌اند نسبت به کسانی که «ازدواج‌ سنتی» داشته‌اند احساس خوشبختی بیشتری دارند؛ در بررسی‌های علمی که برای سنجش عشق انجام شده ازدواج عاشقانه از ۹۱ امتیاز ۷۰ امتیاز و ازدواج سنتی ۵۸ امتیاز گرفتند. این مسئله اصلاً چیز عجیبی نیست، درست است؟ ولی با گذشت زمان اتفاق دیگری می‌افتد. پس از گذشت ده سال، امتیاز ازدواج سنتی به ۶۸ و امتیاز ازدواج‌هایی که با عشق انجام شده‌اند به ۴۰ می‌رسد.

وقتی در شرایط خاص قرار دارید شادی به چه معناست؟ وقتی در بستر مرگ باشید موفقیت در آن لحظه چه معنایی خواهد داشت؟ یکی از محققین پاسخ این سؤال را به‌دست آورده است. جرج والیانت مطالعات گرانت را رهبری می‌کرد؛ مطالعاتی که گروهی از مردان را در کل زندگی‌شان-از دوران دانشگاه تا لحظۀ مرگ-مورد‌بررسی قرار می‌داد. او برای جمع‌بندی خلاصه‌ای از یافته‌های خود در این تحقیق که چندین دهه به طول انجامید چه گفت؟ «تنها چیزی که واقعاً در زندگی اهمیت دارد روابط شما با دیگران است.»

بلوم گفت: «پس از ۴۰ سال تحقیقات گسترده روی یادگیری مدارس ایالات‌ متحده و همچنین مدارس کشورهای دیگر بیشترین نتیجه‌ای که به‌دست آوردم این بود که: آنچه هر فردی در دنیا می‌تواند یاد بگیرد را تقریباً همۀ افراد می‌توانند یاد بگیرند، درصورتی که شرایط یادگیری مناسبی در گذشته و حال در اختیار آنها قرار داشته باشد.»

اگر محیط کاری خودتان را به‌گونه‌ای بچینید که آنچه شما را وسوسه می‌کند دیگر جلوی چشمتان نباشد می‌توانید خودتان را برای گرفتن تصمیمات بهتر فریب دهید. اریلی درمورد یکی از تحقیقات ساده‌ای که در دفتر گوگل در نیویورک انجام شده بود با من صحبت کرد. به‌جای گذاشتن شکلات‌های اِم‌اند‌اِم در فضای باز آنها را در قوطی گذاشتند. یک کار بسیار ساده. نتیجه چه شد؟ مردم فقط در طول یک ماه تعداد ۳ میلیون شکلات کمتری خوردند. پس آن مرورگر را ببندید. جای تلفن خود را به آن‌طرف اتاق تغییر دهید.

او پسری گمنام و بی‌سواد بود که بدون پدر در محل و زمانی وحشتناک زندگی می‌کرد ولی درنهایت به قدرتمندترین مرد تاریخ تبدیل شد. چنگیزخان کورکورانه نسبت به مشکلات واکنش نشان نمی‌داد. او به چیزهایی که می‌خواست فکر می‌کرد، برنامه داشت و خواستۀ خودش را به دنیا تحمیل می‌کرد. این همان چیزی است که شما به آن نیاز دارید: یک برنامه. چیزی که اکثر ما برای آن وقتی نمی‌گذاریم. ما مثل قبایلی که در دشت‌ها زندگی می‌کردند افرادی انفعالی هستیم. مشکل اصلی تعادل میان کار و زندگی این است که روش‌های گذشته دیگر به درد ما نمی‌خورند. ما نمی‌توانیم صبر کنیم تا دنیا به ما بگوید چه زمانی سرعتمان را کم کنیم یا دنده را عوض کنیم. الان این به عهدۀ خودتان است. این یعنی شما به یک برنامه نیاز دارید درغیراین‌صورت همیشه احساس می‌کنید باید کار بیشتری انجام دهید و آنچه انجام داده‌اید کافی نیست

«به‌اندازۀ کافی خوب، تقریباً همیشه به‌اندازۀ کافی خوب است.»

در گذشته بیش از ۲۶ مدل مختلف شامپوی هِد اَند شولدرز وجود داشت. شرکت پراکتر اند گَمبل گفت «کافی‌ست» و تعداد آنها را به تعداد معقول ۱۵ مدل کاهش داد؛ همین کار باعث شد سود شرکت ۱۰% افزایش پیدا کند. بری شوارتز می‌گوید موضوعی که ما اغلب متوجه آن نمی‌شویم این است که این محدودیت‌ها به‌نفع ما هستند. آنها تصمیم‌گیری را برای ما راحت‌تر می‌کنند؛ زندگی را ساده‌تر می‌کنند؛ باعث می‌شوند همه‌چیز «تقصیر شما» نباشد؛ و در نتیجه باعث می‌شوند حس شادی بیشتری داشته باشیم. ما معتقدیم ایجاد این محدودیت‌ها درنهایت می‌تواند به شما کمک زیادی کند. در عوض، آزادی بی‌نهایت داشتن شما را فلج کرده و آشفته می‌کند. البته امروزه تنها در صورتی می‌توانیم محدودیت‌های مناسبی داشته باشیم که خودمان آنها را بر اساس ارزش‌هایمان تعیین کنیم.

تلاش برای موفق‌تربودن نسبت به دیگران بسیار خطرناک است؛ این به این معناست که میزان تلاش و سرمایه‌گذاری شما توسط آنها تعیین می‌شود و همین مسئله هم باعث می‌شود شما نتوانید از تمام سرعت خود برای ادامۀ مسیر استفاده کنید. گفتنِ اینکه می‌خواهید در رقابت جهانی‌ای که دیگران در آن مشتاقانه ۷ روز در هفته و ۲۴ ساعت در روز در حال تلاش‌اند «نفر اول» باشید حتی ذره‌ای هم عملی نیست.

در تلویزیون برنامه‌ای درمورد میلیاردرهای درۀ سیلیکون به شما نشان داده می‌شود. آیا فکر می‌کنید شما در زمینۀ خاصی مهارت دارید؟ کسی در اینترنت هست که از شما بهتر است، کمتر کار می‌کند و زندگی شادتری هم دارد. این افراد دندان‌های زیبایی هم دارند. در تمام گونه‌های انسانی وقتی به اطرافمان نگاه می‌کردیم فقط ۱۰۰ یا ۲۰۰ نفر در قبیلۀ ما بوده‌اند و ما می‌تواننستیم نسبت به همۀ آنها در کاری بهترین باشیم. ما می‌توانستیم فردی متفاوت، خاص و ارزشمند باشیم. درحال‌حاضر فضای ما یک قبیلۀ جهانی بالای ۷ میلیارد نفری است. همیشه فرد بهتری هست که شما خودتان را با او مقایسه کنید و رسانه هم همیشه درمورد این افراد گزارشاتی پخش می‌کند که باعث می‌شود استانداردهای موفقیت، درست وقتی فکر می‌کنید در حال دستیابی به آنها هستید بالاتر بروند.

یکی دیگر از مطالعات انجام‌شده نشان داد بین سال‌‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۰ آرزوها و انتظارات دانش‌آموزان سال آخر مدرسه به میزان نامعقولی بالا رفت و در گذر زمان بیشتر هم شد؛ و به‌همین‌خاطر هم آنها الان تبدیل شده‌اند به افراد بزرگسالی که امیدشان را از دست داده‌اند. طبق گفته‌های فیلسوف بزرگ، تایلر دوردِن: «انتظارات همۀ ما از طریق تلویزیون بالا رفته و باعث شده ایمان داشته باشیم که روزی همه‌مان میلیونر، یا ستارۀ سینما و ستارۀ موسیقی راک می‌شویم؛ ولی این اتفاق نخواهد افتاد. ما آرام‌آرام این حقیقت را می‌فهمیم و بسیار بسیار آزرده و عصبانی می‌شویم.» چه اتفاقی افتاده؟ در دورۀ مدرن استانداردهای موفقیت بسیار نامعقول شده‌اند. رسیدن به آنها سخت نیست؛ غیرممکن است.

می‌دانم، می‌دانم: شما فکر می‌کنید حالتان خوب است؛ ولی نیست. شما مثل افراد مستی هستید که فریاد می‌زنند و می‌گویند حالشان برای نشستن پشت فرمان خوب است. این واقعاً گمراه‌کننده‌ترین مسئله درمورد نداشتن خواب کافی است: شما لزوماً متوجه آن نمی‌شوید. فقط اینکه احساس خستگی نکنید به این معنی نیست که استراحت کافی داشته‌اید و بهترین عملکرد را دارید. خواب‌سنج شما درست کار نمی‌کند دوست من. طبق گزارشی که از کار دیوید دینگز، محقق دانشگاه پنسیلوانیا در زمینۀ خواب، در روزنامۀ نیویورک تایمز چاپ شد: افراد موردآزمایشی که در طول دو هفته هر شب چهار ساعت خوابیده بودند گفتند خسته هستند ولی حالشان خوب است. سپس محققین از آنها چندین آزمون گرفتند و متوجه شدند مغز آنها کاملاً توان خود را از دست داده است. دینگز همچنین متوجه شد این افراد پس از دو هفته که هر شب ۶ ساعت می‌خوابیدند در حالتی قرار داشتند که کاملاً مست بودند.

شما به آن سرعتی که فکر می‌کنید توان مغزی خود را دوباره به‌دست نمی‌آورید. یکی از مطالعات انجام‌شده در سال ۲۰۰۸ در استکهلم نشان داد افراد بعد از چند شب پنج ساعت خوابیدن حتی بعد از داشتن یک هفته خواب طبیعی هنوز هم ۱۰۰% توان مغزی خود را به‌دست نمی‌آورند.

شان اَکر، یکی از محققین دانشگاه هاروارد، می‌گفت: «افرادی که به بهترین شکل از استرس نجات پیدا می‌کنند آنهایی هستند که درست در بدترین شرایطی که در آن قرار دارند سرمایه‌گذاری‌های اجتماعی خود را افزایش می‌دهند؛ کاری که اکثر ما خلاف آن را انجام می‌دهیم. طبق نتایج به‌دست‌آمده از مطالعاتی که انجام دادم مشخص شد روابط اجتماعی مهم‌ترین عامل شادی در زندگی ما هستند.» می‌خواهید بدانید چهارمین حسرتی که افراد در بستر مرگ درمورد زندگی خود داشتند چه بود؟ «ای‌کاش بیشتر با دوستانم بودم.»

اگر یک کار مهم و تأثیرگذار باعث افزایش طول عمر شما می‌شود پس چه چیزی موجب کاهش آن می‌شود؟ بیکاری. اِران شور، یکی از اساتید دانشگاه مک‌گیل، به این نتیجه رسید که بیکاری موجب افزایش ۶۳ درصدی مرگ ناگهانی و زودهنگام می‌شود؛ و سوابق سلامتی افراد هم در این موضوع تأثیری ندارد چون رابطۀ آنها یک رابطۀ همبستگی نیست بلکه بیشتر رابطۀ علت و معلول است.

به‌جای فکر‌کردن به اینکه خودتان همه‌چیز را می‌دانید ذهنتان را باز نگه دارید. آدم خوبی باشید. کاری نکنید که فقط در ذهن خودتان به یک امپراتور تبدیل شوید.

اگر بدون اینکه مغرور شوید نسبت به خودتان و توانایی‌های‌تان حس خوبی داشته باشید چه اتفاقی می‌افتد؟ مردم شما را دوست خواهند داشت. تحقیقات عصب‌شناسی نشان می‌دهند به‌جای عدم همدردی ناشی از اعتمادبه‌نفس کاذب، افزایش خود-دلسوزی موجب می‌شود نسبت به دیگران هم حس دلسوزی داشته باشید