بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

بریتانیا پذیرفته بود که تنها راه مقابله با نازی‌ها این است که تسلیم خواسته‌های آنها شوند. وقتی قرار بر این شد که چنین کاری انجام دهند چرچیل عاقبت آن را می‌دانست و باور نمی‌کرد که اگر برای رهایی از دست قلدر مدرسه پول ناهارشان را به او بدهند او هم آنها را به حال خود بگذارد. چرچیل می‌دانست که باید جلوی هیتلر بایستد.

دین کِیت سیمونتون در مطالعات خود، تحت عنوان «پارادوکس جنون و نبوغ»، به این نتیجه رسید که افرادِ با خلاقیت کمتر از لحاظ روانی افراد سالم‌تری هستند، ولی افراد به‌شدت خلاق خیلی بیشتر در معرض اختلالات روانی قرار دارند. طبق نظریۀ فیلتر رهبری، لازمۀ رسیدن به بالاترین درجات موفقیت، داشتن ویژگی‌های خاصی است که در‌عین‌حال مشکل‌آفرین هم هستند.

همان ویژگی‌هایی که در بعضی افراد وجود دارد و موجب می‌شود رابطه با آنها به کابوس تبدیل شود در‌عین‌حال می‌تواند آنها را تبدیل به کسانی کند که دنیا را تغییر می‌دهند. تحقیقات نشان می‌دهند افرادی که نسبت به دیگران خلاق‌تر هستند، مغرورتر، متقلب‌تر و بی‌نظم‌تر هم هستند. آنها همچنین در مدرسه نمرات پایین‌تری می‌گیرند. معلم‌ها، برخلاف گفته‌هایشان، دانش‌آموزان خلاق را دوست ندارند چون این بچه‌ها اغلب به حرف آنها گوش نمی‌کنند و کاری که آنها می‌خواهند را انجام نمی‌دهند. آیا چنین فردی به نظر شما یک کارمند فوق‌العاده است؟ به‌هیچ‌وجه. پس اصلاً جای تعجب نیست که خلاقیت در بررسی عملکرد یک کارمند نتیجۀ عکس داشته باشد. احتمال اینکه افراد خلاق به درجۀ مدیر ارشد اجرایی دست یابند بسیار پایین است.

اگرچه بیماران مبتلا به اوتیسم ممکن است در تعاملات شخصی مشکل داشته باشند اما در کارهای بصری، مثل پازل، بسیار عالی عمل می‌کنند. این افراد ثابت کردند بزرگ‌ترین سرمایۀ کشور در زمینۀ دفاع از کشورِ خود هستند. دکتر دیوید ویکز، عصب‌شناس بالینی، در جایی نوشته بود: «افراد غیرعادی درواقع جهش‌یافتگانی در سیر تکامل اجتماعی هستند که عوامل فکری لازم برای انتخاب طبیعی را میسر می‌سازند.»

افراد بدبین دقیق‌تر و واقع‌بین‌تر هستند و درنهایت دچار افسردگی می‌شوند. حقیقت ممکن است دردناک باشد.

افرادی که دست به خودکشی می‌زدند اغلب در بدترین شرایط ممکن قرار نداشته‌اند بلکه انتظاراتی که از خودشان داشتند بسیار کم شده بود. زندگی آنها با داستان‌هایی که در سر داشتند مطابقت نداشت. طبق تجربۀ فرانکل در آشویتس، این داستان‌ها بودند که تعیین می‌کردند چه کسی تاب می‌آورد و چه کسی به‌سمت سیم‌های خاردار می‌رود.

افراد خوش‌بین خوش‌شانس‌تر هستند. مطالعات نشان می‌دهند این افراد با فکر مثبتی که دارند روحیۀ خود را حفظ می‌کنند و درنهایت فرصت‌های بیشتری هم برای خود ایجاد می‌کنند.

خوش‌بینی با سلامتی و عمر ‌بیشتر ارتباط مستقیم دارد. حتی با توجه به میزان خوش‌بینی افراد می‌توان تشخیص داد کدام‌یک از بیماران قلبی‌ای که جان سالم به‌در برده‌اند احتمال دارد برای بار دوم هم سکته کنند.

وقتی شما بارها و بارها در مسیر خود احساس درماندگی کنید درنهایت به فردی افسرده تبدیل می‌شوید؛ در زندگی احساس درماندگی می‌کنید، به‌طور کامل دست از کار می‌کشید و هیچ کاری انجام نمی‌دهید.

«افسردگی یکی از پیامدهای بزرگ بدبینی است.»

وقتی شما معتقد باشید اوضاع بهتر نخواهد شد ادامۀ تلاش امری غیرمعقولانه است. پس فقط شانه‌ای بالا می‌اندازید و به خانه برمی‌گردید.

تسلیم‌شدن، اگر در شرایط درستی انجام شود، می‌‌تواند برای شما موفقیت‌های بسیار بزرگی به‌همراه داشته باشد.

۵۸ نفر از اعضای شرکت رسانه‌ای فوربز یا دانشگاه نرفته‌اند و یا در نیمۀ راه آن را رها کرده‌اند. میانگین ارزش خالص این ۵۸ نفر-که ۱۵ درصد کل افراد شرکت را تشکیل می‌دهند-معادل ۴.۸ میلیارد دلار است. این عدد ۱۶۷ درصد بیشتر از میانگین ارزش خالص چهارصد نفر دیگر است، که معادل ۱.۸ میلیارد دلار است؛ و بیش از دو برابر میانگین ارزش خالص آن چهارصد نفری که در گروه دانشگاهی آیوی لیگ درس خوانده بودند.

طبق مطالعات انجام‌شده کسانی که از اختلالات کم‌توجهی (ADD) رنج می‌برند نسبت به افراد معمولی از خلاقیت بالاتری برخوردارند. روان‌‌شناسی به نام پائول پیِرسون موفق به یافتن رابطۀ میان شوخ‌طبعی، روان‌رنجوری و سایکوپاتی (روان‌آزاری) شد. تکانش‌گری یکی از ویژگی‌های کاملاً منفی است که غالباً در کنار واژه‌هایی مثل خشونت و بزهکاری به‌کار می‌رود، ولی در‌عین‌حال ارتباط مستقیمی هم با خلاقیت دارد.

ما زمان بسیار زیادی را صرف می‌کنیم که خوب باشیم در‌صورتی‌که خوب‌بودن معمولاً فقط به‌معنای متوسط‌بودن است. برای عالی‌بودن باید متفاوت بود؛ و تلاش برای پیروی از آنچه جامعه از ما می‌خواهد کمکی به متفاوت‌بودن ما نمی‌کند چون جامعه همیشه نمی‌داند به چه چیزی نیاز دارد.

درست است که رعایت قوانین کار خوبی است و جلوی رفتارهای غیرعادی را می‌گیرد ولی در‌عین‌حال مانع دستاوردهای مهم و متحول‌کننده هم می‌شود.

نمرات دانشگاهی به همان اندازه می‌تواند موفقیت در زندگی پس از دانشگاه را تضمین کند که انداختن یک تاس می‌تواند.

مدارس کسانی موردتشویق قرار می‌گیرند که به‌جای تخصص در یک رشته در چند زمینه معلومات کلی دارند. در مدارس، شناخت درستی از علاقه و تخصص دانش‌آموزان وجود ندارد؛ اما در دنیای واقعی درست برعکس است.

برای دستیابی به دستاوردهای مهم نمی‌توان از دستورالعمل خاصی استفاده کرد.

مغز ما سعی می‌کند برای هرچیزی یک منطق بسازد. منطق بخشی از سیستم‌عامل ما را تشکیل می‌دهد. ما دلمان می‌خواهد فکر کنیم دنیا منطق خاصی دارد و ما روی آن کنترل داریم. مغز علاقه‌ای به اتفاقات غیرمترقبه ندارد.