بریده‌هایی از کتاب آذرخشی از جنبش‌های ناگهان: برگزیده‌ی شعر دهه‌ی چهل و پنجاه

در باران خفته بودی که باران تنها نباشد.

عینک پنجره‌ها را بردار و زیارت کن بوی شب را و زیارت کن خاموشی را

تو را به آذرخشی می‌سپارم که زیتونزاری را در چشمهای من به آتش می‌نشاند و آشفته می‌کند حواسِ مرا در این هوارِ سراسیمه؛ بادِ ناهموار

می‌دانی که کودکان آیینه حقیقت وُ بازیچه‌ی مجازند!؟

باران كه نیمتاج آبی جنگلهاست بر گیسوان مضطرب من فرود می‌آید و در همان زلال سبز نوازش می‌بینم: روح نباتی من می‌گرید تا از دریچه‌ی تكرار بگذرد و گیسوان مضطرب من اینسان برهنه وار تبخیر می‌شود

با خود از باغهای خسته برمی‌گردم به چرایی به چرایی كه بهانه‌ام بهانه‌ای برای بودن و گریختن به چرایی به آب كه چطور صمیمانه خاطره‌ی همه‌ی موجهایش را از‌یاد می‌برد

بانوی من خنكای چشمه ایست بر بلندای عطش كه ركوع‌ستاره در برابرش نمازی از غزل‌های نگفته است و چشمانش دو خورشید دیوانه اند كه سپیده از گونه‌هایش طلوع می‌كند با رخساری كه به تهدید گریه لبخند می‌زند