بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آذرگان

نبودنت خیلی ترسناکه دایانا. هیچ چیز ارزش نبودنت رو نداره. ـ من که گفتم دلیل بودنم تویی. اگر تو من رو نخوای زندگی برام ترسناک میشه. من به این زندگی عادت ندارم پوریا.

باید یاد بگیرن همیشه اون‌طور نمیشه که می‌خوان.

همیشه مردم برای دفاع از امنیت کشور جان‌شون رو میدن، برای آبادانی کشور رفاه خانواده‌شون رو قربانی می‌کنن و در آخر با سختی و گرسنگی زندگی می‌کنن

من از دین می‌ترسم. دین در طول تاریخ بیشتر به ضرر مردم کار کرده تا به نفع‌شون. حالا یک دین جدید با این همه قدرت، در دست عرب‌هایی که هیچ از سیاست و حکومت نمی‌دونن، چطور می‌تونه مهار بشه؟

قطعا روزهایی روشن و شب هایی آرام در انتظار ماست؛ در انتظار ما و ایران ما...

ـ ما به تو بد کردیم؛ تو به کارن و ولیعهد... کارن هم به هرسهٔ شما؛ تو، ولیعهد... و خودش.

می‌خواهم از امروز به بعد در کنارت باشم و آنقدر برایت بجنگم تا دیگر نتوانی مرا به خاطر رها کردنت بازخواست کنی. می‌خواهم دلیل نداشتنت فقط خودت باشی. دایانا!

آذرگان، جشن نیایش آتش است. آتشی که گرمای آن به زندگی‌مان شور و شوق عشق را هدیه می‌دهد. همان آتش مقدس که برای همه‌مان ارزش خاصی دارد... برای همه و بیش از همه برای من...

وقتی می‌خندی همه‌چیز تو قلبم سر جاشه

هیچ فرقی نکردی پوریا. هنوز مثل شش سال پیش خوب صحبت می‌کنی. خیلی خوب می‌تونی توجه دخترها رو جلب کنی. ـ این جمله رو هر بار میگی و من اصلاح می‌کنم. توجه دخترها نه، توجه تو.