بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

آدم‌ها ذرّه ذرّه محو می‌شوند.

نامه‌ها جمع آوری شد تا روزی به‌دست هزاران نفری برسد که در فاصله‌هایی‌ به غایت دور، بی‌‌هیچ تصوری از دلتنگی‌، زندگی‌ می‌‌کنند، از آفتاب می‌نویسند و باران و هوای پاییزی؛ بی‌ آنکه به خاطر آورند، یک نفر، بسیار دورتر ها، آفتاب را فراموش کرده و باران را و هوای پاییز را، تنها به عشقِ آنها.

اگر فکر می‌کنی‌ روز‌هایت، روز‌هایمان آرام خواهد گذشت و بی‌تلاطم، اشتباه کرده‌ای.

تًف به روزگار بی‌ مرامی‌ که آدم‌ها را از هم می‌گیرد.

هنوز راهِ زیادی پیش رو داریم تا یاد بگیریم که گذشت، واژه ایست که در فرهنگِ لغات هر کسی‌ معنای خاصِ خودش را می‌‌دهد.

آدم‌ها از یکدیگر هیچ چیزی نمی‌‌دانند. هیچ چیز

اتفاقِ بسیار دردناکی‌‌ست زمانی که حس میکنی‌ اطرافیانت تو را باور نمی‌کنند. دردناک تر از آن، زمانیست که متوجه می‌‌شوی اطرافیانت و باور‌هایشان دیگر هیچ اهمیتی برای تو ندارند.

آدم‌ها ذرّه ذرّه محو می‌شوند. آرام، بی‌ صدا و تدریجی همان آدم‌هایی‌ که هر از گاهی پیغام کوچکی برایت می‌فرستند، بی‌هیچ انتظار جوابی، فقط برایِ آنکه بگویند هنوز هستند. برای آنکه بگویند هنوز هستی‌ و هنوز برای آنها مهم ترینی. همان آدم‌هایی‌ که روزِ تولد تو یادشان نمی‌رود. همان‌هایی‌ که فراموش می‌‌کنند که تو هر روز خدا آنها را فراموش کرده‌ای. همان‌هایی‌ که برایت بهترین آرزو‌ها را دارند و می‌دانند در آرزو‌های بزرگِ تو کوچکترین جایی‌ ندارند.