بریده‌هایی از کتاب تعلیم و تربیت هوشیارانه‌ی فرزندان؛ چگونه فرزندانی هوشیار،‌ با اعتماد به نفس، مهربان و دلسوز تربیت کنیم؟

خوشبختی به معنای تلاش بی‌وقفه نیست، بلکه به معنای ایجاد تعادل، نظم و هماهنگی در زندگی است.

اگر هنگامی که کودک شما آب‌میوه را روی فرش یا مبل نو می‌ریزد یا بچه‌هایتان داخل خودرو و در مسیری طولانی دائم سربه‌سر هم می‌گذارند، بتوانید آرامش خود را حفظ کنید، یک دوره آموزش عالی در تعلیم و تربیت را طی کرده‌اید. هوشیاری و رشد معنوی در غار و بالای کوه به دست نمی‌آید، بلکه در جریان زندگی با حفظ آرامش، زدودن خاطرات و تجربیات تلخ از حافظه و در آغوش‌گرفتن و آرام‌کردن کودکی که نیمه‌شب از دل‌درد به خود می‌پیچد، شکل می‌گیرد.

بچه‌های ما باید بدانند که ما آن‌ها را دوست داریم، چون فرزندان ما هستند، نه آنکه کاری برای ما انجام دهند یا موفقیتی کسب کنند که ما در مقابل دیگران احساس سربلندی کنیم.

بسیاری از ما باور نمی‌کنیم فرزندان ما آموزگارانی هستند که خداوند به آن‌ها مسئولیت داده تا به ما کمک کنند روح و قلب خود را متحول کنیم

این مسئولیت ماست که تمام تلاش خود را بکنیم تا کودکان خود را بی‌ارزش حساب نکنند، زیرا کودکی که خود را بی‌ارزش بداند، دیدگاهش بر انجام هر کاری تأثیر می‌گذارد.

ضرب‌المثل مشهوری است که می‌گوید وقتی شاگرد آماده باشد، آموزگار از راه می‌رسد. مدت‌هاست به این نتیجه رسیده‌ام که این ضرب‌المثل درست است، یعنی وقتی آماده هستم تا دانش خود را از نظر علمی، روان‌شناسی و معنوی افزایش دهم، فرصتی فراهم می‌شود که گویی خداوند همه شرایط را برای رشد و تعالی من فراهم کرده است.

والدین هم‌زمان با تعلیم و تربیت فرزندانشان، خودشان هم تربیت می‌شوند تربیت فرزندان سالم و توانمند، آسان‌تر از اصلاح مردان شکست‌خورده و آسیب‌دیده است. فردریک داگلاس

گر انسان در لحظه حال حضور داشته باشد، به دم و بازدم خود توجه کند، به نسیمی که به پوستش می‌وزد دقت کند، متوجه خواهد شد که در لحظه حال، حسی خوب دارد. بنابراین. ببینید چه افکاری موجب درد و رنج شما شده‌اند و قبول کنید که مجبور نیستید این افکار را حفظ کنید.

معمولاً درد و رنج ناشی از برداشت‌ها و باورهای ما از شرایط است نه خود شرایط. وقتی ذهنِ انسان با نگرانی‌های واهی و ترس از تنهایی او را به آینده می‌برد یا به دلیل مسائل گذشته، به گذشته می‌کشاند، رنج خواهد برد.

تربیت فرزندان به رشد و بلوغ خود ما کمک می‌کند ـ یا حداقل این فرصت را برای ما فراهم می‌کند که آماده و مشتاق باشیم خودمان هم رشد کنیم.